ยอดหมอหญิงทะลุห้วงเวลา นิยาย บท 234

เซียวหลินเทียนให้อิ๋นฮู๋ไปหาว่ายังมีใครกำลังตามหาหลิงอวี๋อยู่บ้าง

เวลานี้เขากำลังรอข่าวจากอิ๋นฮู๋อยู่

ด้านนอก ชิวเหวินซวงยกอาหารมื้อดึกมา

นางยืนอยู่ที่หน้าประตู ดูความเรียบร้อยของกิ๊บติดผม และจัดชุด ก่อนที่จะเปิดประตูเดินเข้าไป

เซียวหลินเทียนนั่งที่หน้าโต๊ะหนังสือ กำลังอ่านหนังสือเกี่ยวกับยุทธวิธีการทหารอยู่

“ท่านอ๋อง ท่านอ๋องเสวยอาหารเย็นไปไม่เท่าไร หิวหรือไม่เพคะ? หม่อมฉันทำมื้อดึกมาให้ เสวยหน่อยเถิดเพคะ!”

ชิวเหวินซวงหยิบถาดมาวางบนโต๊ะหนังสือของเซียวหลินเทียน

นางแสร้งเอ่ยอย่างเผด็จการ “หม่อมฉันทำด้วยตัวเองเลยเพคะ! ท่านอ๋อง หากท่านอ๋องไม่เสวย หม่อมฉันไม่ยอมเพคะ!”

นางพูดไปก็หยิบหนังสือการทหารของเซียวหลินเทียนออกไปวางไว้ข้าง ๆ ไปด้วย

เซียวหลินเทียนไม่เคยมองว่าชิวเหวินซวงเป็นนางรับใช้จริง ๆ เลย!

นางกล้าทำเช่นนี้ ก็เพราะกำลังวางตัวเองอยู่ในฐานะน้องสาวที่ห่วงใยพี่ชาย!

เซียวหลินเทียนเคยชินกับท่าทีเช่นนี้ของนางแล้ว จึงมิได้แสดงความไม่พอใจใด ๆ!

เขายกมือขึ้นกุมขมับ พลางเอ่ยเรียบ ๆ “ไม่อยากกิน เจ้ายกมันออกไปให้พวกจ้าวซวนกินเถิด!”

“ทำเช่นนั้นมิได้หนาเพคะ! ท่านอ๋อง หม่อมฉันรู้ว่าท่านทรงกังวลเรื่องการหายตัวไปของพระชายา! พระชายาเป็นคนดีย่อมไม่มีภัยอันตรายเพคะ ไม่มีทางเกิดเรื่องอันใดขึ้นแน่นอน!”

ชิวเหวินซวงพูดไปพลางสังเกตสีหน้าของเซียวหลินเทียนไปเงียบ ๆ ด้วย

ช่วงนี้เซียวหลินเทียนกับหลิงอวี๋เริ่มสนิทสนมกันมาก ความสัมพันธ์ของทั้งคู่ก็ไม่ได้ค้านกันเหมือนเมื่อก่อนแล้ว

สิ่งนี้ทำให้ชิวเหวินซวงไม่สบายใจยิ่ง

ยิ่งไปกว่านั้น ครั้งที่แล้วหลิงอวี๋หลุดปากออกมาแล้วว่านางจัดตำรับยาให้เซียวหลินเทียน

แต่ชิวเหวินซวงไม่เคยสืบเรื่องนี้ให้แน่ชัดเลยว่า ตำรับยานั้นรักษาโรคอะไร?

เรื่องที่ว่าหลิงอวี๋เป็นแม่นางหลิงแพทย์ชั้นเซียนนั้นร่ำลือมาจนถึงตำหนักอ๋องอี้ ชิวเหวินซวงก็อดสงสัยมิได้ หรือว่าหลิงอวี๋แอบรักษาขาให้เซียวหลินเทียนหรือ?

นางต้องสืบให้ได้ว่าขาของเซียวหลินเทียนรักษาให้หายได้หรือไม่!

“ท่านอ๋อง หม่อมฉันได้ยินคนรับใช้คุยกัน ถึงได้รู้ว่าพระชายาคือแม่นางหลิงหมอชั้นเซียนเพคะ!”

“เช่นนี้ก็ดีเลย พระชายาเป็นหมอชั้นเซียน เช่นนั้นขาของท่านอ๋องก็มีความหวังแล้ว พระชายาจักต้องช่วยท่านรักษาขาของท่านอ๋องให้หายดีได้อย่างแน่นอน!”

ชิวเหวินซวงเอ่ยอย่างเป็นกังวล “ใครกันที่เป็นคนหลอกพระชายาไป? หากเกิดเรื่องไม่คาดคิดขึ้นกับพระชายา เช่นนั้นจะทำเยี่ยงไรกับขาของท่านอ๋องเล่าเพคะ?”

“ท่านอ๋อง เสวยน้ำแกงก่อนสิเพคะ!”

ชิวเหวินซวงแย่งตะเกียบด้วยท่าทีน่ารัก แล้วส่งช้อนซุปให้เขา

“โสมรังนกนี้ หม่อมฉันเคี่ยวมาสี่ชั่วยามแล้ว ท่านอ๋องเสวยน้ำแกงก่อนเถิด ไม่เช่นนั้นอีกเดี๋ยวจะไม่อร่อยแล้วเพคะ!”

ชิวเหวินซวงเอารังนกออกมา จู่ ๆ มือก็ลื่น ถ้วยรังนกก็หลุดมือตกลงไปบนขาของเซียวหลินเทียน

ทันใดนั้นน้ำแกงก็ทำให้กางเกงของเซียวหลินเทียนเปียกโชก ลวกผิวหนังของเขา

“ว๊าย… ท่านอ๋อง ร้อนหรือไม่เพคะ? เป็นความผิดของหม่อมฉันเอง หม่อมฉันซุ่มซ่าม หม่อมฉันจะเช็ดให้ท่านอ๋องนะเพคะ!”

ชิวเหวินซวงร้องอย่างตกใจ รีบหยิบผ้าเช็ดหน้าออกมาเช็ดขาของเซียวหลินเทียน

เซียวหลินเทียนยังไม่ทันได้ตอบโต้ นางก็เช็ดบนต้นขาของเซียวหลินเทียนแล้ว

“เจ็บหรือไม่เพคะ? น้ำแกงร้อนถึงเพียงนี้ราดขา คงเจ็บมากแน่ ๆ...”

ชิวเหวินซวงทุกข์ใจ เสียงจึงเปลี่ยนไป แล้วเช็ดอย่างตื่นตระหนก

เมื่อเห็นว่านางกำลังจะเช็ดที่ต้นขาของตนเอง เซียวหลินเทียนก็เอื้อมมือไปคว้านางไว้