ยอดหมอหญิงทะลุห้วงเวลา นิยาย บท 240

"บุกเลย!"

ทางค่ายทหาร พวกทหารเฉาทุกคนก็ได้ยินเสียงอึกทึกกึกก้องนั้นเช่นกัน

ทหารเฉาทั้งตกใจทั้งโกรธ พลางตะคอก “จูจวิน เจ้าจะกบฏรึ? ข้าจะฆ่าเจ้าแน่!”

เขาชักดาบออกมา เหวี่ยงดาบไปที่เถาเฉิงที่ขวางหน้าทหารจูอยู่

ทหารจูได้ยินเสียงตะคอก ความมั่นใจก็ยิ่งเพิ่มขึ้น เขาดึงเถาเฉิงออกไป แล้วดาบในมือก็ปัดดาบของทหารเฉาปลิวไป

จูจวินส่งเสียงคำรามยาว มีชีวิตชีวา แล้วหัวเราะพลางเอ่ย

“ข้าทนกับพวกเจ้ามานานมากแล้ว… ไอ้ทหารไร้สาระกระไรนี่ ข้าไม่ทำแล้ว!”

“มา วันนี้ข้าจะฆ่าพวกอันธพาลที่ช่วยคนชั่วก่อกรรมทำเข็ญเยี่ยงพวกเจ้า ไอ้พวกไร้ความสามารถ...”

ดาบในมือของทหารเฉาถูกปัดปลิวไปแล้ว ปากเสือก็ถูกทหารจูทำให้เลือดไหลออกมา

เขาเห็นว่าสถานการณ์ไม่สู้ดี จึงหันหลังวิ่งไป วิ่งไปพลางตะโกนไปด้วย

“จูจวิน หากเจ้ากล้าฆ่าข้า แม่ทัพหลูจะไม่มีทางปล่อยเจ้าแน่! เขาจักต้องช่วยข้าแก้แค้น จักต้องฆ่าครอบครัวของเจ้า!”

จูจวินเห็นว่าถึงเวลานี้แล้ว ทหารเฉาก็ยังจะยกเอาแม่ทัพหลูมาข่มขู่ตนเอง ก็ยิ่งโกรธมากขึ้น

เขาถลาไปข้างหน้า เหวี่ยงดาบในมือไปที่ขาของทหารเฉา

เมื่อเห็นว่าขาของทหารเฉาตกอยู่ในอันตราย ก็มีดาบยื่นออกมาแทรก แล้วปัดออก

ดาบในมือของจูจวินก็ลอยปลิวขึ้นไปในอากาศด้วย

จูจวินตะลึงเพียงวินาทีเดียว ก็หันกลับมาแล้วกระโดดขึ้นไปจับดาบ

ตอนที่มือของจูจวินกำลังจะคว้าด้ามดาบ จู่ ๆ เงาสีดำก็บินขึ้นมาแล้วเตะจูจวินออกไป

“อ๊าก…”

จูจวินส่งเสียง แล้วพ่นเลือดออกมากลางอากาศ จากนั้นก็ตกลงที่พื้นอย่างแรง

“พี่!”

ขณะที่เถาเฉิงกำลังคิดจะพุ่งเข้าไป ก็มีดาบเย็นเฉียบพาดอยู่บนคอของเถาเฉิง

เถาเฉิงตัวแข็งทื่อทันที

จูจวินยกตัวขึ้น ก็เห็นเถาเฉิงถูกชายชุดดำควบคุมตัวไว้แล้ว

ชายชุดดำแต่งตัวคลุมด้วยเสื้อผ้าสีดำทั้งตัว เผยให้เห็นเพียงดวงตาคู่หนึ่งเท่านั้น

เมื่อครู่เขาซ่อนตัวอยู่ในความมืด ก็กลมกลืนเข้ากับความมืดอย่างดี

จูจวินกับเถาเฉิงจึงล้วนไม่สังเกตเห็นเขา!

วรยุทธของชายชุดดำนั้นเหนือกว่าตัวเขาเองมาก!

จูจวินรู้ความต่างระหว่างเขากับชายชุดดำจากลูกเตะที่เขาได้รับ!

“เจ้าเป็นใคร?” จูจวินเอ่ยถามอย่างทั้งตกใจทั้งโกรธ

ตนเองก็จะอยู่มิได้เช่นกัน!

ส่วนจูจวิน หากยอมให้น้องชายตนเองตายไป มากกว่าที่จะทรยศนาง เช่นนั้นเขาก็คงจะอยู่กับความรู้สึกผิดไปตลอดชีวิต!

เมื่อเป็นเช่นนี้ หลิงอวี๋ก็จะทำลายชีวิตคนสองคนไปโดยปริยาย...

หลิงอวี๋มีเพียงความคิดเหล่านี้อยู่ในหัว นางไม่รอให้ชายชุดดำนับถึงสามก็วิ่งออกมาจากหลังประตูแล้ว

“ข้าคือพระชายาอ๋องอี้... คนที่เจ้ากำลังตามหาคือข้า! หากมีปัญญาก็มาจับตัวข้าสิ!”

พูดจบ หลิงอวี๋ก็หันหลังวิ่งเข้าไปในเรือน

เมื่อชายชุดดำเห็น ก็ทิ้งเถาเฉิง เขย่งเท้าเล็กน้อย และบินไป

หลิงอวี๋มีหรือจะคาดคิดว่าวิชาตัวเบาของชายชุดดำจะทรงพลังถึงเพียงนี้ นางเพิ่งวิ่งไปที่หน้าประตูห้องนอนของจูจวิน ก็รู้สึกถึงลมกระโชกที่พัดข้างหลังตนเองแล้ว

นางรีบหันหลังไปแล้วฉีดยาสลบใส่

แต่ชายชุดดำก็เบี่ยงตัวเลี่ยงไปเบา ๆ หลบได้

ดวงตาของเขาฉายแววดูถูก เขายกมือขึ้น ลูกดอกสามดอกก็บินไปหาหลิงอวี๋ในสามทิศทางทั้ง บน กลาง และล่าง

หลิงอวี๋จ้องมองลูกดอกบินมาที่หน้าผากของตนเองอย่างช่วยไม่ได้ และอันตรายก็กำลังใกล้เข้ามา...

แย่แล้ว!

ในหัวของหลิงอวี๋มีเพียงสองคำนี้เท่านั้น!