ยอดหมอหญิงทะลุห้วงเวลา นิยาย บท 242

จูจวินไม่ได้พูดต่อพลางดึงเถาเฉิงคุกเข่าลง ‘ตุ้บ’

“ท่านอ๋อง พวกกระหม่อมช่วยคนเลวทำผิด สมควรได้รับโทษ แม้ตายก็ไม่เสียดายพ่ะย่ะค่ะ!”

“แต่คนเหล่านี้ตายอย่างไม่เป็นธรรม! ได้โปรดท่านอ๋องสนับสนุนเพื่อพวกเขาด้วยเถิดพ่ะย่ะค่ะ!”

แววตาเซียวหลินเทียนขรึมขึ้น เอ่ยเสียงทุ้ม “เข้าไปดูหน่อย!”

จูจวินเหยียดกายยืนถือคบเพลิงพากลุ่มคนเดินเข้าไป

ภายในเหมืองถ้ำมืดสนิท เดินไปสิบกว่าเมตรก็พบหลุมรกร้างแห่งหนึ่ง

จูจวินน้ำตาคลอเบ้าทิ้งคบเพลิงพลางเข้าไป ฝูงชนก็เห็นแสงคบเพลิงสาดส่องกองกระดูกขาวด้านล่างทันใด

มีคนหลายคนที่อยู่บนสุดยังสวมเสื้อผ้าอยู่ เห็นได้ชัดว่าตายเร็ว ๆ นี้เพิ่งถูกโยนลงไป!

“แซ่จูเพิ่งมาเหมืองได้ครึ่งปี ทว่าก่อนหน้าก็ทิ้งศพมากหลายในนี้แล้ว! นับไม่หวาดไม่ไหว!”

“ช่วงครึ่งปีนี้ โยนมาเจ็ดสิบแปดศพในเหมืองถ้ำพ่ะย่ะค่ะ!”

“คนที่มีชื่อ แซ่จูล้วนทำลงสมุดทะเบียนแล้ว คนไม่มีชื่อ แซ่จูก็ลงทะเบียนหมายเลข!”

จูจวินขบฟันกล่าว “แซ่จูสิ้นทางช่วยพวกเขาล้างแค้นแก้ไขความอยุติธรรม ทำได้แค่ใช้วิธีเช่นนี้จดบันทึกชื่อของพวกเขา หวังว่าสักวันหนึ่งจะเป็นประโยชน์!”

แม่ทัพเฉินกับอันเจ๋อที่ตามมาต่างตะลึงกับศพมหาศาล!

พวกเขามองทางเซียวหลินเทียนอย่างวิตกกังวล

หลิงอวี๋มองตะลึงตาค้างเช่นกัน หลายชีวิตโดนฝังทั้งเป็นที่นี่!

หากนางไม่ดวงดีบังเอิญพบจูจวินกับเถาเฉิงที่ยังพอมีมโนธรรม!

งั้นศพของตนคงได้อยู่ในเหมืองนี้เหมือนกัน!

หากตนไม่บังเอิญไปหมู่บ้านเยี่ยนเจียง ทั้งยังถูกส่งมาเหมืองโดยบังเอิญอีก

เซียวหลินเทียนก็จะไม่รีบพาพวกแม่ทัพเฉินมาช่วยเหมือนกัน!

อย่างนั้นเหมืองแห่งนี้ก็ยังกลืนกินชีวิตผู้บริสุทธิ์นับไม่ถ้วนต่อไป!

หลิงอวี๋มองทางเซียวหลินเทียนเช่นกัน

สมัยโบราณอำนาจจักรพรรดิสูงที่สุด หากเซียวหลินเทียนองค์ชายฐานะสูงส่งก็สิ้นวิธีแก้ไขความอยุติธรรมเพื่อคนเหล่านี้เหมือนกัน!

งั้นทั่วหล้านี้ก็ไม่มีคนสนับสนุนคนตายเปล่าเหล่านี้ได้แล้ว!

จูจวินกับเถาเฉิงก็กำลังมองเซียวหลินเทียนอย่างคาดหวัง

ความคิดของพวกเขาเหมือนกับหลิงอวี๋

หากเซียวหลินเทียนที่เป็นท่านอ๋องอี้ผู้สูงศักดิ์ทำเฉย เช่นนั้นทั่วหล้านี้ก็ไม่มีเหตุผลอะไรจะอธิบายแล้ว!

“รอหลังจากทหารพวกนั้นฟื้นได้สติ จงจองจำผู้ที่โทษมหันต์ซะ!”

“ส่วนผู้ที่โทษเบายินยอมทำความดีชดใช้ความผิดก็รับเข้ากองทหารของเจ้าเสีย!”

“กำลังคนมิพอก็ชักจูงช่างตีเหล็กพวกนั้นอยู่ช่วย!”

“ช่วงสองวันนี้ พวกเจ้าอยู่เฝ้าเหมืองแร่ ห้ามมิให้ผู้ใดเข้าไป!”

“อันเจ๋อ เจ้าก็อยู่เหมืองช่วยทหารจูรวบรวมหลักฐาน นำอาวุธที่ลักลอบสร้างจัดทำลงสมุดทะเบียน!”

“ตัวข้ากับแม่ทัพเฉินกลับเมืองหลวงบัดเดี๋ยวนี้ เช้าวันพรุ่งจะส่งสาส์นโปรดฝ่าบาทส่งคนรับช่วงต่อคดีนี้!”

อันเจ๋อก็เข้าใจความร้ายแรงของสถานการณ์เช่นกัน เซียวหลินเทียนให้ตนอยู่คือหวั่นฐานะทหารจูจะข่มการกลั่นแกล้งของแม่ทัพหลูมิได้

“พ่ะย่ะค่ะ!” อันเจ๋อมองเซียวหลินเทียนอย่างห่วงใย

เรื่องนี้เกี่ยวโยงถึงเซียวหลินเยี่ยนองค์ชายใหญ่เว่ยเป็นแน่ อันเจ๋อรู้สึกเป็นห่วงเซียวหลินเทียนนัก

มารดาขององค์ชายเว่ยคือฮองเฮาเว่ย เซียวหลินเทียนสอดมือเรื่องนี้ นั่นมิใช่เท่ากับแหย่รังต่อหรือไร?

คนของพรรคองค์ชายเว่ยจะปล่อยเซียวหลินเทียนไปหรือ?

หมู่เฟย (母妃) คือ คำใช้เรียกมารดาที่เป็นพระสนม