ยอดหมอหญิงทะลุห้วงเวลา นิยาย บท 248

“ท่านย่าเจ้ามิใช่ถูกพระชายารักษาพลาด! พระชายารักษานางหายแล้ว!”

ฮูหยินหลี่ว์เอ่ยเคืองโกรธ “ถ้าเจ้าเรียกชื่อพระชายาตรง ๆ อีก อย่าว่าแต่พ่อเจ้ามิยกโทษให้เจ้า ท่านแม่ก็มิยกโทษเจ้าง่าย ๆ เช่นกัน!”

หลี่ว์ฟางฟางเห็นมารดาโกรธจริง ๆ ก็ตกใจพลางมองพี่ชายอย่างขอความช่วยเหลือ

หลี่ว์จงเจ๋อถนอมรักน้องสาวมาตลอด แม้ไม่พอใจที่นางพูดตามอำเภอใจ แต่เมื่อเห็นแววตาน้อย ๆ ที่น่าสงสารของนางหัวใจก็ชักทนไม่ไหว

“ท่านแม่ ท่านเลิกต่อว่าน้องเสียก่อนแล้วบอกเราเถิด ท่านย่าเป็นกระไรไปกันแน่? ไยนางโกรธมากเพียงนี้ขอรับ?”

ฮูหยินหลี่ว์หน้าแดงรู้สึกเขินอายจะกล่าวคำพูดที่หลิงอวี๋พูดต่อนางเช่นกัน

แต่ครั้นเห็นครอบครัวต่างมองตนอย่างคาดหวัง ฮูหยินหลี่ว์เลยทำได้แค่เอ่ยเสียงแผ่ว

“ท่านย่าเจ้าเทางเดินอาหารสะดวกแล้ว อยากไปเว็จ(1)กลัวพระชายาได้กลิ่นเลยไล่พวกเราออกมา!”

อ๋า เป็นเช่นนี้แล?

หลี่ว์เซียงกับหลี่ว์จงเจ๋อต่างตะลึงตาค้าง

“นี่คือปฏิกิริยาปกติ ตำหนิข้าที่สะเพร่าชั่วขณะแล้ว!”

หลิงอวี๋อธิบายยิ้ม ๆ ว่า “ฮูหยินใหญ่ถูกอาการเจ็บปวดรบกวนใจ กินอาหารไม่ลงทั้งขาดการออกกำลังกาย ด้านสรีรวิทยาจึงมิราบรื่น”

“เมื่อครู่ข้าฝังเข็มให้ฮูหยินใหญ่ปรับเส้นเอ็น เวลาต่อมาทางเดินอาหารฮูหยินใหญ่ก็ราบรื่นแล้ว”

ฉะนั้นเมื่อกี้คืออั้นไม่ไหวอยากเข้าห้องส้วม!

หลี่ว์เซียงกับหลี่ว์จงเจ๋อหน้าแดงตามมา มิน่าเมื่อครู่ฮูหยินใหญ่ลนลานไล่พวกเขาไป

ฮูหยินใหญ่อั้นจนเป็นทุกข์เสียแล้ว พวกเขายังถลันเข้าไปกันหมด เป็นใครก็ลนลานในเวลาเช่นนี้ทั้งนั้น

หลี่ว์ฟางฟางชะงักชั่วขณะ อดกล่าวมิได้

“นี่เป็นแค่ความข้างเดียวของเจ้า ผู้ใดจะรู้ว่าท่านย่าท้องร่วง ใช่วิชาแพทย์เจ้าไม่ช่ำเลยทำให้เป็นหรือไม่!”

หลิงอวี๋หมดความอดทนทุกอย่างต่อหลี่ว์ฟางฟางแล้วพลางพูดตรง ๆ

“ฮูหยินใหญ่ใช่ท้องร่วงหรือไม่ อีกเดี๋ยวก็รู้!”

หลิงอวี๋นึกถึงความไมตรีของพ่อลูกหลี่ว์เซียง จึงอดไม่ได้ที่จะพูดอย่างจริงใจต่อฮูหยินหลี่ว์

“ฮูหยินหลี่ว์ เมื่อวันเปิดกิจการโรงเหยียนหลิง เสิ่นจวนโหวกเหวกโวยวายจึงถูกไทเฮาว่ากล่าวไป! คำว่ากล่าวเหล่านั้นให้พี่ใหญ่หลี่ว์บอกเจ้าแล้วกัน!”

“ฮูหยินหลี่ว์ ท่านลุงหลี่ว์คืออัครเสนาบดี ดำรงตำแหน่งสูงส่งโดดเด่นมีคุณธรรม หลิงอวี๋เกรงใจเขานัก!”

“ตั้งแต่คนแก่อย่างข้าล้มป่วยยังมิเคยรู้สึกผ่อนคลายเช่นนี้ เท้าขานี้รู้สึกมีกำลังมิแข็งทื่อแล้ว!”

“พวกเจ้าดู ข้าเดินได้แล้ว!”

ฮูหยินใหญ่เอ่ยเบิกบาน “ก่อนหน้าหัวข้ามึนตลอด ลุกขึ้นก็วิงเวียนทันที! ตอนนี้หลังขยับเขยื้อนหัวก็ไม่เวียนแล้ว!”

“ฮูหยินใหญ่ แม้เดินได้ก็ต้องค่อย ๆ เดินหนา!”

หลิงอวี๋กล่าวปลอบ “ท่านมิได้ขยับนานมากนัก ต้องค่อย ๆ ปรับตัว!”

“ข้าเขียนอาหารแสลงให้ท่านแล้ว อนาคตบริโภคอาหารสอดคล้องตามที่ระบุไว้ ห้ามกินของห้ามเด็ดขาด!”

“พักฟื้นให้ดี อายุยืนร้อยปีก็มิใช่ปัญหาในภายภาคหน้า!”

“พระชายาอ๋องอี้ ข้าเชื่อฟังเจ้าแน่นอน!”

ดวงตาฮูหยินใหญ่ดีใจยิ้มตาหยีพลางกล่าวเบิกบาน

“มิกล้าคิดอายุยืนร้อยปี! หากมีชีวิตอยู่อีกไม่กี่ปีดูหลานชายแต่งสะใภ้ หลานสาวออกเรือนกับครอบครัวที่ดี ข้าก็พอใจแล้ว!”

เว็จ แปลว่าห้องส้วม