ยอดหมอหญิงทะลุห้วงเวลา นิยาย บท 249

ระยะนี้หลี่ว์เซียงกลุ้มจนกินไม่ได้นอนไม่หลับเพราะการป่วยของมารดา พอเห็นมารดาหายแล้วกว่าครึ่งก็พูดเล่นได้แล้ว อารมณ์สดใสขึ้นเช่นกัน

“พระชายาอ๋องอี้ ล้วนเป็นข้ามีตาไร้แววเชิญเจ้ามาเร็วกว่านี้ ท่านแม่ข้าก็มิต้องทุกข์ตรมนานเพียงนี้!”

“มิได้ ๆ การขออภัยน้อยเกินไป รอวันหลังข้าจะจัดเลี้ยงใหญ่โต ขอบคุณเจ้าต่อหน้าธารกำนัล!”

หลี่ว์เซียงพูดอย่างตื่นเต้น

“ท่านลุงหลี่ว์ นี่มิใช่ถือหลิงอวี๋เป็นคนนอกหรือ? หากจัดเลี้ยง งั้นก็รอเมื่อพี่ใหญ่หลี่ว์ตบแต่งเถิด ถึงเวลานั้นหลิงอวี๋จักมาอวยพรถึงเรือนแน่เจ้าค่ะ!”

หลี่ว์จงเจ๋อถูกคำพูดทำหน้าแดง เขามองหลิงอวี๋ถึงแม้หน้าดวงนั้นมีบาดแผล แต่กลับยังอะร้าอร่าม!

เขาแค่คิดว่าหลิงอวี๋งามกว่าสตรีใดที่เขาเคยเห็นมา!

ภรรยาที่เขาจะแต่งก็ต้องงามสง่าเหมือนหลิงอวี๋!

หลิงอวี๋ส่งเทียบยากับอาหารแสลงที่เขียนเสร็จให้หลี่ว์จงเจ๋อ พลางมองหลี่ว์ฟางฟางที่โดนฮูหยินหลี่ว์จับไว้กล่าว่า

“กฎของโรงเหยียนหลิง ค่าตรวจครั้งละสิบตำลึงเงิน ฝังเข็มก็ครั้งละสิบตำลึงเช่นกัน เงินพวกนี้มิต้องให้ถือว่าข้ามอบของกำนัลแก่ฮูหยินใหญ่!”

“เครื่องยาสมุนไพรพวกเจ้าเอาเทียบยาไปโรงเหยียนหลิง หรือร้านขายโอสถสมุนไพรอื่นได้เหมือนกัน!”

วาจาเช่นนี้ของหลิงอวี๋คือชี้แจงเท็จจริงที่หลี่ว์ฟางฟางว่าตนต้องการเงินเยอะ

ถ้ามิใช่เซียวหลินเทียนต้องขอร้องหลี่ว์เซียงอยู่และหลี่ว์เซียงกับหลี่ว์จงเจ๋อก็เกรงใจตนมากนัก วาจาเหล่านี้หลิงอวี๋คงจะยิ่งพูดไม่เสนาะหู!

แต่แค่ไม่กี่ประโยคนี้ ทำหลี่ว์เซียงกับหลี่ว์จงเจ๋อฟังแล้วหน้าแดงอับอายขายหน้าเสียแล้ว

หลิงอวี๋พูดกฎค่าใช้จ่านอย่างกระจ่าง เพียงไม่อยากโดนสงสัยว่าต้องการเงินมาก

แถมในสายตาหลี่ว์เซียงการรับเงินยี่สิบตำลึงก็ไม่เท่าไรโดยสิ้นเชิง

ปกติหมอหลวงที่เขาเชิญ ออกตรวจครั้งไหน ๆ ไม่จ่ายเงินหลายร้อยก็จ่ายหลายพันตำลึง!

ยิ่งกว่านั้น อัครเสนาบดีหลี่ว์มองศักยภาพของหลิงอวี่ออกตั้งแต่วันเปิดกิจการโรงเยียนหลิงนั้น

เมืองหลวงแห่งนี้มั่งคั่งถ่องแท้ แต่คนที่ต้องการขอรับการรักษากลับมากโข

เรื่องวันนั้นผ่านไปแล้ว ตราบใดที่เชิญแม่นางหลิงตรวจโรคได้

อย่าว่าแต่สิบตำลึงเงินเลย แม้หลายพันหลายหมื่นก็ให้ได้ทั้งนั้น!

หลิงอวี๋รับเงินเท่านี้ นั่นมีอะไรต่างกับให้เปล่า!

คำขอโทษของหลี่ว์ฟางฟางก็เปี่ยมความพรั่นพรึงกับจริงใจทันที

“พระชายาอ๋องอี้ ข้าขออภัย เมื่อครู่เป็นข้าผิดแล้ว! ข้ามิควรพูดตามอำเภอใจซักถามวิชาแพทย์ท่าน!”

“โปรดพระชายายกโทษให้ข้า… ขะ… ข้าจะโขกหัวคำนับแสดงการขออภัยแก่ท่าน!”

หลี่ว์ฟางฟางกำลังพูดก็คุกเข่าลงจริง ๆ

หลิงอวี๋รีบดึงนางไว้ยิ้มตอบว่า “ช่างเถอะ คนเราพูดผิดก็ขออภัย มิจำเป็นต้องจริงจังเช่นนี้! ข้าเรียกพี่ใหญ่หลี่ว์ว่าพี่ใหญ่ เจ้าก็ถือเป็นน้องสาวข้าเหมือนกัน!”

“เป็นพี่จะคิดหยุมหยิมกับน้องได้เยี่ยงไร!”

หลี่ว์ฟางฟางผงะพักหนึ่ง ค่อยมองหลิงอวี๋บาดแผลบนหน้านางก็ไม่ได้เกะกะขนาดนั้น!

นางรู้ว่าหลิงอวี๋มิได้คิดหยุมหยิมกับตนจริง ๆ

ไม่เช่นนั้น ตนคุกเข่าเมื่อครู่หลิงอวี๋คงไม่ดึงตนไว้

เพราะหากเป็นตนจะมิยอมปล่อยคนที่ทำให้ตนอับอายไปเป็นแน่!