ยอดหมอหญิงทะลุห้วงเวลา นิยาย บท 253

“เกิดเรื่องกราบทูล สิ้นเรื่องออกราชสำนัก…”

ณ ตำหนักกระดิ่งทอง

ขันทีเซี่ยโค้งคารวะตามธรรมเนียม

เหล่าขุนนางน้อยใหญ่ทั้งบุ๋นและบู๊ก้มหน้าก้มตา รอขันทีเซี่ยออกราชสำนักเงียบงันพลางคิดจากไปทันใด

แต่มีบางคนสัมผัสเฉียบแหลม กลับแอบมองชุดฉลองพระองค์สีม่วงเข้มบนร่างเซียวหลินเทียนที่นั่งตัวตรงอยู่เก้าอี้ล้อ

หลังจากสองขาท่านอ๋องอี้พิการ ท่านอ๋องอี้ก็ไม่เคยขึ้นราชสำนักเลย

วันนี้ลมอะไรพัดเขามาเล่า?

หรือว่าฝ่าบาททรงประสงค์ใช้ท่านอ๋องอี้แล้ว?

“ฝ่าบาท กระหม่อมมีสาส์นกราบทูลพ่ะย่ะค่ะ!”

หลี่ว์เซียงสูดหายใจลึก ๆ พลางก้าวยาวออกแถว

“เสด็จพ่อ กระหม่อมมีสาส์นกราบทูลพ่ะย่ะค่ะ!”

เซียวหลินเทียนก็ด่วนออกแถวตาม

ทันใดนั้นเหล่าขุนนางน้อยใหญ่ทั้งบุ๋นและบู๊เกิดความวุ่นวายพลางกระซิบกระซาบ

“เกิดเรื่องอันใดขึ้น?”

“เหตุใดหลี่ว์เซียงกับท่านอ๋องอี้ยื่นสาส์นกราบทูลร่วมกัน?”

“หรือว่าหลี่ว์เซียงหมายร่วมกับท่านอ๋องอี้?”

“ลือว่าพระชายาอ๋องอี้รับปากไปรักษาฮูหยินใหญ่หลี่ว์ ผลสุดท้ายกลับแค่พลั้งปาก! หรือว่าหลี่ว์เซียงใจแค้นเคืองต่อท่านอ๋องอี้เพราะเหตุนี้?”

เดิมทีเป็นเพราะท่านอ๋องเฉิงตื่นแต่เช้า ต่อมาสองตาเลยปิดงีบหลับไป

ครั้นได้ยินวาจาเหล่านี้ท่านอ๋องเฉิงจึงเลิกเปลือกตามองคนทั้งสอง แล้วหลับตาอีกครั้ง

“ถวายรายงาน!”

จักรพรรดิอู่อันเลี่ยงการสมคบระหว่างองค์ชายกับเสนาบดีที่สุด พลางมองหลี่ว์เซียงกับเซียวหลินเทียนกราบบังคมทูลร่วมกันก็นึกสงสัย

จักรพรรดิอู่อันชายมองทั้งสองนิ่งเงียบพลางแสดงเจตนาให้ขันทีเซี่ยไปรับสาส์นกราบทูล

ขันที่เซี่ยลงมารับสาส์นกราบทูลขึ้นถวาย

จักรพรรดิอู่อันเปิดสาส์นกราบทูลของเซียวหลินเทียนเห็นแซ่อู๋ใช้อำนาจรังแกหมู่บ้านเยี่ยนเจียง ข้าราชการจับหนุ่มวัยฉกรรจ์ไปเป็นช่างตีเหล็กที่เหมือง ความสนใจก็ติดลบนิดหน่อย

เรื่องขี้ปะติ๋วเช่นนี้ก็ควรค่าให้เซียวหลินเทียนถ่อมายื่นสาน์สกราบทูลหรือ?

โอรสคนนี้ช่างไร้สาระจริง ๆ!

จักรพรรดิอู่อันชายมองขาของเซียวหลินเทียนอย่างเสียใจ พลางกล่าวแสดงความเป็นห่วง

“องค์ชายสี่ ข้าได้ยินว่าพระชายาของเจ้าคือแม่นางหลิงหมอชั้นเซียน!”

“นางไม่เพียงวิชาแพทย์เหนือชั้น ยังเปิดร้านโอสถสมุนไพรโรงเหยียนหลิงด้วย มีเรื่องเช่นนี้?”

“มีหวังที่ขาของน้องสี่รักษาหายจริงหรือ? งั้นพี่ขอแสดงความยินล่วงหน้าแล้ว!”

“เหอะ ๆ น้องสี่โชคดีจริง ๆ ได้อภิเษกสมรสกับพระชายาที่มีฝีมือเช่นนี้!”

“เจ้าต้องขอบพระทัยเสด็จพ่อหนา! เรื่องอภิเษกสมรสของเจ้าเป็นการแต่งพระราชทานของเสด็จพ่อ!”

เซียวหลินเทียนโค้งคำนับ ขอบคุณความห่วงใยขององค์ชายเว่ย

จากนั้นเขาตอบคำพูดของจักรพรรดิอู่อันเสียงเรียบนิ่ง

“กราบทูลฝ่าบาท หลิงอวี๋มิมีฝีมือเช่นนั้น นางเคยตรวจขาของกระหม่อมแล้ว นางมิมีวิธีรักษาพ่ะย่ะค่ะ!”

สีหน้าเซียวหลินเทียนเศร้าสลด ทำเป็นกล่าวอย่างท้อแท้ใจ

“ท่านหมอว่านเคยกล่าวว่า ขาของกระหม่อมเว้นแต่ซือคงชวิ่นนักปราชญ์ศักดิ์สิทธิ์จะยังทรมาน ไม่เช่นนั้นก็ไร้ยาใช้รักษาบนแดนดินนี้พ่ะย่ะค่ะ!”

“เฮ้อ สิ้นวิธี! แม้แต่หลิงอวี๋ที่เข้าใจวิชาแพทย์บ้าง แต่หมอบนแดนดินนี้… ผู้ใดก็มิอาจรักษาโรคร้ายแรงได้หมด!”

เมื่อคำพูดนี้พ่นไป หลาย ๆ คนก็เชื่อแล้ว!

หมอชั้นเซียนมิใช่เทพเซียน ใครจะรักษาได้ทุกโรคกัน!

ทว่ามีบางคนกลับมิเชื่อพลางจ้องขาเซียวหลินเทียนต่ออย่างสงสัย

เซียวหลินเทียนเอ่ยไร้กังวลว่า “ความห่วงใยของเสด็จพ่อกระหม่อมรับไว้แล้ว ขอประทานอภัยที่ทำให้เสด็จพ่อทรงพะวงเพื่อกระหม่อมพ่ะย่ะค่ะ!”

จักรพรรดิอู่อันหัวร่อมีนัยคลุมเครือพลางพลิกเปิดสาส์นของหลี่ว์เซียง…