ยอดหมอหญิงทะลุห้วงเวลา นิยาย บท 256

เซียวหลินเทียนใจสั่นขึ้นมา เขาเงยหน้าขึ้น ส่งสัญญาณให้ลู่หนานเข็นตนเองเข้าไป

ขันทีเซี่ยเดินไปที่ศาลาในสวนด้วย เขาเอ่ยยิ้ม ๆ

“เมื่อวานกระหม่อมคุยกับไทเฮา ยังเอ่ยถึงเรื่องที่พระชายาอ๋องอี้ช่วยชีวิตนางกำนัลผู้นั้นไว้อยู่เลย มิทราบว่าร่างกายนางกลับมาแข็งแรงแล้วหรือไม่พ่ะย่ะค่ะ?”

เซียวหลินเทียนก็นึกถึงตอนนั้นที่หลิงซวนได้รับบาดเจ็บ และท่าทีแปลก ๆ ของขันทีเซี่ย

เซียวหลินเทียนจึงเอ่ยหยั่งเชิง “เจ้าหมายถึงหลิงซวนผู้นั้น! นางแข็งแรงดีแล้ว แต่ได้รับบาดเจ็บอีกเล็กน้อย”

“หืม เกิดกระไรขึ้นอีกหรือพ่ะย่ะค่ะ?”

ขันทีเซี่ยใจบีบแน่น พลางเอ่ยถามอย่างกังวล

ทันทีที่เซียวหลินเทียนเห็นขันทีเซี่ยห่วงใยหลิงซวนเช่นนี้ ก็ยิ่งรู้สึกว่าความสัมพันธ์ระหว่างทั้งสองคนไม่ธรรมดา

เขาเล่าเรื่องที่หลิงอวี๋ถูกหลอก และเอ่ยในตอนสุดท้าย

“ดีที่หลิงซวนกระโดดลงจากรถม้าได้ทันเวลา แต่มีรอยขีดข่วนที่ผิวหนังเล็กน้อย รักษาสองวันก็ไม่เป็นไรแล้ว!”

ได้ฟังเช่นนั้นขันทีเซี่ยก็ถอนหายใจโล่งอก เขาแย้มรอยยิ้มเพื่อปกปิดความกังวลของตนเองเมื่อครู่พลางเอ่ย

“เมืองหลวงมีเรื่องที่เป็นการหลอกลวงเช่นนี้ เราจะต้องตรวจสอบกันให้เข้มงวด!”

“พระชายาอ๋องอี้มิเป็นไร นั่นโชคดีเป็นอย่างยิ่งแล้ว!”

“ไทเฮาทรงโปรดพระชายาอ๋องอี้ยิ่งนัก หากรู้ว่านางเกือบถูกคนอื่นทำร้าย จักต้องทรงกังวลมากเป็นแน่”

สายตาของเซียวหลินเทียนเป็นประกายเล็กน้อย พลางเอ่ยอย่างดูเหมือนไม่ตั้งใจ

“พระชายาก็เป็นห่วงไทเฮาเช่นกัน ยังบอกด้วยว่าวันหลังจะให้หลิงซวนนำโอสถบำรุงร่างกายไปถวายไทเฮาแทนนาง!”

“ขันทีเซี่ย ยามที่หลิงซวนมา ขอให้เจ้าช่วยนางหน่อยหนา!”

“เพราะว่าครั้งที่แล้วหลิงซวนไปทำให้คนของฮองเฮาเว่ยขุ่นเคืองเข้าแล้ว ข้ากังวลว่าหากนางเข้าวังมาแล้วจะถูกทำให้ลำบากใจ!”

เมื่อขันทีเซี่ยได้ยินว่าหลิงซวนจะมา ดวงตาของเขาก็เป็นประกายขึ้นมาทันที

เขายิ้มพลางเอ่ย “เรื่องเล็กพ่ะย่ะค่ะ มิจำเป็นต้องให้ท่านอ๋องเอ่ยสั่งเลย เมื่อถึงเวลากระหม่อมจักต้องดูแลให้นางเข้าวังและกลับไปอย่างปลอดภัยแน่นอนพ่ะย่ะค่ะ!”

ทั้งสองต่างเข้าใจกันโดยไม่ต้องอธิบายใด ๆ พากันพูดคุยยิ้มแย้มด้วยกันมาจนถึงศาลาในสวน

เซียวหลินเทียนเข็นเก้าอี้ล้อของตนเข้าไป เห็นจักรพรรดิอู่อันหันหลังให้ตนอยู่ ก็ร้องเรียกเบา ๆ “เสด็จพ่อ!”

จักรพรรดิอู่อันไม่ได้หันกลับมา เขาเอาแต่มองบึงบัวที่อยู่ไกล ๆ นั้น

ดอกบัวน้อย ๆ เพิ่งเผยให้เห็นมุมแหลม ๆ ของดอกตูม แต่ก็สร้างให้กลายเป็นทิวทัศน์ไปแล้ว

“เทียนเอ๋อร์ ขาทั้งสองข้างเดินมิได้ เจ้าเจ็บปวดมากใช่หรือไม่?” จักรพรรดิอู่อันเอ่ยถาม

เซียวหลินเทียนมองไม่เห็นสีหน้าการแสดงออกของจักรพรรดิอู่อัน แต่ก็มิกล้าประมาท!

ราชสำนักไม่ได้มีความจริงใจอะไรนัก เขาจะไม่มีทางคิดว่าท่านพ่อเป็นห่วงตนจริง ๆ เพียงเพราะเขาเลือกที่จะพบเขาที่นี่หรอก!

“ข้าขอตอบเสด็จพ่อ… ขอรับ เจ็บปวดมาก! ลูกรู้สึกเหมือนตัวลูกเองคล้ายกับคนไร้ประโยชน์!”

เซียวหลินเทียนเอ่ยความรู้สึกที่แท้จริงที่สุดของตนเองออกมา ความรู้สึกเจ็บปวดมิได้มีอะไรปะปนอยู่ในนั้นเลยแม้แต่น้อย

“เมื่อก่อนลูกไปสนามรบได้ สังหารศัตรูพร้อมกับเสด็จพ่อได้ มันเป็นเรื่องที่สบายใจนัก!”

“แต่บัดนี้ ลูกเหมือนคนไร้ประโยชน์ ไม่เพียงแต่ไม่สามารถช่วยอันใดเสด็จพ่อได้! แต่กระทั่งพระชายาของตัวลูกเองก็แทบจะไร้หนทางปกป้องไว้!”