ยอดหมอหญิงทะลุห้วงเวลา นิยาย บท 259

เซียวหลินเทียนได้ยินก็รู้ทันทีว่าหลิงอวี๋มองใจความสำคัญในนั้นออกแล้ว

เขามองหลิงอวี๋อย่างประหลาดใจ ยิ่งนานวันก็ยิ่งรู้สึกว่านางผู้นี้ฉลาดยิ่ง

เมื่อคืนที่คฤหาสน์ของหลี่ว์เซียง ยามนั้นเซียวหลินเทียนยังคิดอยู่เลยว่าจะโน้มน้าวหลี่ว์เซียงได้เยี่ยงไร ไหนเลยจะรู้ว่าตนไม่จำเป็นต้องออกหน้าด้วยซ้ำ

วาทศิลป์ที่ฮึกเหิมของหลิงอวี๋พอเอ่ยออกมาก็โน้มน้าวหลี่ว์เซียงได้แล้ว

ครานั้นเซียวหลินเทียนฟังอยู่ข้าง ๆ ก็รู้สึกเลือดพล่านฮึกเหิมขึ้นมาเพราะคำพูดของหลิงอวี๋เช่นกัน

เขาไม่มีทางจะจินตนาการได้เลยว่า หลิงอวี๋คนเมื่อก่อนที่รู้จักแค่กินดื่มและเล่นสนุกสนานไปวัน ๆ นั้น พอจริงจังขึ้นมาก็เป็นห่วงแคว้นและประชาชนเช่นกัน!

ยามนั้นเซียวหลินเทียนเองก็คิดว่า หากหลิงอวี๋เป็นผู้ชาย จะต้องเป็นผู้บัญชาการทหารท่านหนึ่งแน่นอน!

วาทศิลป์นี้ ไม่มีผู้ใดเทียบได้เลย!

ขณะที่เขากำลังคิดอยู่นั้น ความหดหู่ใจก็ออกมาโดยไม่รู้ตัว

“หลังจากนั้นเสด็จพ่อมาพบข้าตามลำพังที่ศาลาในสวน และเห็นด้วยที่ข้าจะเข้าไปทำงานในราชสำนักอีกครั้ง!”

“เช่นนั้นก็ดีเลย!” หลิงอวี๋ดีใจแทนเซียวหลินเทียน

“ไม่ช้าก็เร็วท่านก็จะยืนได้ เข้าไปทำงานในราชสำนักเร็วสักหน่อยก็จักมิห่างหายไปจากการเมืองการทหารเสียหมด!”

เซียวหลินเทียนเอ่ยอย่างหงุดหงิด “แต่ข้าอยากเข้ากรมสงคราม เสด็จพ่อกลับให้ข้าไปอยู่กรมโยธาธิการ!”

“กรมโยธาธิการนับว่าเป็นกระไรกันเล่า? วัน ๆ ล้วนมีแต่เรื่องหยุมหยิมมิสำคัญอันใด!”

หลิงอวี๋ได้ทำการเรียนรู้เกี่ยวกับประวัติศาสตร์ฉินตะวันตกมาแล้ว พอได้ยินเช่นนั้นก็ขมวดคิ้ว

“แนวคิดนี้ของท่าน หม่อมฉันมิเห็นด้วย!”

“กรมสงครามมีหน้าที่ดูแลกองทหารรักษาการณ์ คัดเลือกและแต่งตั้งนายทหาร ออกคำสั่งทางการเมืองอย่างกระชับ ดูแล้วมีมาดดีจริง ๆ! มีอำนาจน่าเกรงขาม!”

“กรมโยธาธิการรับผิดชอบการก่อสร้างทั้งหมด ดูกระบวนการจัดการบริหารน้ำ และกระบวนผลิตเครื่องกล ดูแล้วล้วนเป็นเรื่องเล็กน้อยมิสำคัญ แต่การทำงานนั้นกลับเป็นการทำประโยชน์ต่อแคว้นและราษฎรอย่างแท้จริง!”

หลิงอวี๋เอ่ยอย่างตื่นเต้น “ท่านไปศึกษาหน้าที่ของกรมโยธาธิการให้ละเอียดรอบคอบ อย่าเพิ่งพูดเรื่องอื่นเลย เอาแค่การจัดการบริหารน้ำมาพูดก่อนแล้วกัน”

“เซียวหลินเทียน มีกี่แห่งกันที่การก่อสร้างคลองไม่สมบูรณ์แบบ เป็นเหตุให้ราษฎรทำนากันยากลำบาก ครั้นเมื่อมีฝนตกหนักพื้นที่เพาะปลูกก็ถูกน้ำท่วม แม้แต่บ้านเรือนก็ถูกทำลายไปด้วย ใช่หรือไม่?”

หรือว่าชิวเหวินซวงจะยังไม่ยอมแพ้ เห็นหลิงอวี๋เข้าห้องตำราของตนก็เลยมาหยั่งเชิงดูอีกครั้ง?

เมื่อได้ยินเสียงฝีเท้ามาที่หน้าประตูแล้ว เซียวหลินเทียนก็หรี่ตาลง คว้ามือของหลิงอวี๋แล้วดึงนางให้นั่งบนตักของตน...

“ว๊าย!”

หลิงอวี๋ตกใจ กำลังจะเอ่ยออกมาว่าเซียวหลินเทียนจะทำอะไร?

ยังไม่ทันที่หลิงอวี๋จะต่อสู้ดิ้นรน เซียวหลินเทียนก็จับหัวของนางแล้วกดไปที่หน้าอกของตนเสียก่อน

เขาเอ่ยด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน “อาอวี๋ เจ้าไม่ต้องเศร้าแล้ว ความข้องใจนี้... ข้าจะชดใช้ให้เจ้าเอง!”

ประตูถูกผลักออก ชิวเหวินซวงเดินถือสำรับอาหารเข้ามา

ทันใดนั้นนางก็เห็นหลิงอวี๋นั่งอยู่บนตักของเซียวหลินเทียน เซียวหลินเทียนกำลังกอดปลอบใจหลิงอวี๋อยู่

ชิวเหวินซวงตกใจ ยืนค้างอยู่ตรงนั้นอย่างทั้งกระอักกระอ่วนทั้งอิจฉา

ความสัมพันธ์ระหว่างเซียวหลินเทียนกับหลิงอวี๋ดีขึ้นมากถึงขั้นนี้แล้วหรือ?!