ยอดหมอหญิงทะลุห้วงเวลา นิยาย บท 261

จ้าวซวนมองเซียวหลินเทียน

เซียวหลินเทียนเอ่ยน้ำเสียงทุ้ม “ท่านอดีตเสนาบดีออกไปฝึกทหาร มิรู้ว่าไปทำเยี่ยงไรเข้าม้ามันตกใจ ก็เลยตกหลังม้า หมดสติไปหลายวันแล้ว!”

“แม่ทัพหยวนผู้เป็นรองแม่ทัพของเขาส่งเขากลับมาเมืองหลวง เพิ่งกลับมาถึงจวนเสนาบดีเจิ้นหย่วนเอง!”

หลิงอวี๋ได้ยินก็กังวล นึกถึงภาพที่ท่านอดีตเสนาบดีคุกเข่าลงต่อหน้าจักรพรรดิอู่อันเพื่อช่วยเหลือตนเองในวันนั้น

นางก็หันหลังแล้ววิ่งออกไป “หม่อมฉันต้องไปดู!”

“หลิงอวี๋ รอก่อน! ข้าไปกับเจ้าด้วย! ข้ายังมีเรื่องจักบอกเจ้าอีก!”

เซียวหลินเทียนรีบหยุดหลิงอวี๋ไว้

หลิงอวี๋หยุด พลางเอ่ยกับจ้าวซวน “เจ้าไปที่เรือนบุหงาแล้วเรียกหลิงซวนให้ไปกับข้า!”

จ้าวซวนพยักหน้า จากนั้นก็รีบไปเรียก

“หลิงอวี๋ เรื่องอาการบาดเจ็บของท่านอดีตเสนาบดีเกิดขึ้นก่อนที่เจ้าจะหายตัวไป… ข้ามีการคาดเดาไว้ แต่ยังมิได้รับการยืนยัน!”

เซียวหลินเทียนกลัวว่าหลิงอวี๋จะไม่รู้อะไร ไม่สามารถจัดการได้ จึงกระซิบ

“เจ้าเอาแต่ถามว่าใครคิดจะฆ่าเจ้ามิใช่หรือ? หากมิได้เป็นศัตรูคู่แค้นกัน ใครจะส่งมือวสังหารจากหอเหยี่ยวราตรีมาตามล่าเจ้ากันเล่า?”

หลิงอวี๋คิดอยู่ครู่หนึ่ง ขมวดคิ้วพลางถาม

“ท่านจักบอกว่าเพราะทักษะทางการแพทย์ของหม่อมฉันทำให้เกิดปัญหาหรือ?”

“ท่านปู่ของหม่อมฉันได้รับบาดเจ็บจากการล้ม มีคนมิอยากให้หม่อมฉันรักษาเขา ดังนั้นจึงอยากจะฆ่าหม่อมฉันเพื่อหลีกเลี่ยงปัญหาในอนาคตหรือ?”

“อืม ข้าคาดเดาไว้เช่นนี้!”

เซียวหลินเทียนวิเคราะห์อย่างใจเย็น “พวกเขาลงมือไปแล้วครั้งหนึ่ง เพื่อหลีกเลี่ยงการทำให้ผู้คนสงสัย พวกเขาจักมิลงมืออีกแน่!”

“แต่พวกเขามิสามารถปล่อยให้ท่านอดีตเสนาบดีมีชีวิตอยู่ได้! ยามนี้ เจ้ากลับเปิดโรงเหยียนหลิงขึ้น เผยให้เห็นทักษะทางการแพทย์ที่ยอดเยี่ยมของเจ้า!”

“พวกเขาจะเสี่ยงเช่นนี้แล้วให้เจ้ารักษาท่านอดีตเสนาบดีได้เยี่ยงไร!”

หลิงอวี๋ยิ่งขมวดคิ้วมุ่น พลางเอ่ยถามเบา ๆ “ท่านสงสัยว่าใครเป็นผู้ลงมือหรือ?”

เซียวหลินเทียนส่ายหน้า “ยังมิรู้ว่าเป็นคนของทางฝ่ายใด! ท่านปู่ของเจ้าตำแหน่งแม่ทัพใหญ่ มีคนจำนวนมากอยากได้ตำแหน่งนี้ของเขา!”

“ท่านอดีตเสนาบดีได้รับบาดเจ็บ และมีคนอีกหลายคนที่จะมีโอกาสได้เข้ารับตำแหน่งของเขา!”

หลิงอวี๋ไม่รู้อะไรมากเกี่ยวกับข้อพิพาทเหล่านี้ นางเองก็ไม่มีเวลาคิดแล้วด้วย จึงเอ่ยเร่ง

“หลีกทาง วันนี้ข้าจักต้องเข้าไปในจวนเสนาบดีเจิ้นหย่วนให้จงได้!”

“หากพวกเจ้ามิอยากเป็นอัมพาตครึ่งซีก ก็หลีกทางให้ข้าซะ!”

ครั้งที่แล้วที่หลิงอวี๋มาที่นี่ก็ถูกผู้ดูแลต้อนรับสองคนที่ประตูขวางไว้ ครั้งนี้เมื่อเห็นว่าพวกเขายังคงวุ่นวายไม่เลิกรา นางก็รู้สึกหงุดหงิด อยากจะลงมือบุกเข้าไปเลย

ในเวลานี้ มีเสียงที่ไม่มีพอใจดังขึ้นมา

“นี่โวยวายกระไรกัน!”

หลิงอวี๋หันกลับไป เห็นชายคนหนึ่งอยู่ที่บันได

ชายผู้นี้อายุสี่สิบกว่าปี รูปร่างผอมเพรียว ตรงคางที่เหี่ยวย่นนั้นมีหนวดเคราบาง ๆ อยู่ เขาคือหลิงเสียงเซิงผู้เป็นพ่อของหลิงอวี๋

“ท่านพ่อ!”

เมื่อหลิงอวี๋เห็นว่าเป็นหลิงเสียงเซิง จึงทำได้เพียงระงับความโกรธและทักทายเขา

ทันทีที่หลิงเสียงเซิงเห็นว่าเป็นหลิงอวี๋ สีหน้าของเขาก็เคร่งขรึม พลางเอ่ยดุด่าออกไป

“นังหญิงชั่ว เจ้ามาทำกระไร? จวนเสนาบดีเจิ้นหย่วนมิต้อนรับเจ้า ไสหัวออกไปจากที่นี่ซะ!”