ยอดหมอหญิงทะลุห้วงเวลา นิยาย บท 263

ท่านอ๋องอี้!

หลิงเสียงเซิงเป็นคนแรกที่เห็นเซียวหลินเทียน

ใบหน้าของเขามีประกายความดูถูกขึ้นมาโดยไม่รู้ตัว

ท่านอ๋องขาพิการผู้นี้ ยามที่สามารถนำทัพได้ เขาก็ยังหวังว่าเขาจะสามารถนั่งตำแหน่งนั้นและสนับสนุนตน!

แต่ยามนี้ เขาเป็นคนไร้ประโยชน์ไปเสียแล้ว!

แม้ว่าเขาจะเป็นคนไร้ประโยชน์ แต่ก็เป็นท่านอ๋อง!

หลิงเสียงเซิงยังไม่ใจกล้าพอ ที่จะกล้าเมินเฉยต่อท่านอ๋องผู้ที่จักรพรรดิทรงแต่งตั้งด้วยตัวเอง!

“ท่านอ๋องอี้!”

เขาโค้งคำนับอย่างไม่เต็มใจ

เซียวหลินเทียนถูกลู่หนานเข็นเข้ามา ทุกคนที่ดูความสนุกอยู่บริเวณรอบ ๆ ต่างพากันหลีกทางให้

“ธรณีประตูของจวนเสนาบดีเจิ้นหย่วนนี่สูงนักหนา!”

“ข้ายังมิรู้เลยว่า มาเยี่ยมท่านอดีตเสนาบดี แล้วจวนเสนาบดีเจิ้นหย่วนจะปฏิบัติต่อผู้มาเยือนเช่นนี้!”

เซียวหลินเทียนไม่แสดงสีหน้าใด ๆ สายตาของเขาจ้องมองที่ใบหน้าของหลิงเสียงเซิงอย่างเย็นชา

หลิงเสียงเซิงที่เพิ่งจะดูถูกอยู่ในใจ ก็ขาสั่นโดยไม่รู้ตัว

เกิดอะไรขึ้น?

เซียวหลินเทียนกลายเป็นคนไร้ประโยชน์ไปนานแล้วไม่ใช่หรือ?

เหตุใดสายตาของเขาจึงเย็นชากว่าตอนที่จักรพรรดิอู่อันโกรธเสียอีก มันเฉียบคมราวกับมีดเลย

“ทะ… ท่านอ๋อง! กระหม่อมมิกล้า! ท่านพ่อห้ามไม่ให้นัง… หลิงอวี๋เข้าไปในจวนจริง ๆ พ่ะย่ะค่ะ!”

ภายใต้สายตาของเซียวหลินเทียนนั้น หลิงเสียงเซิงก็พูดตะกุกตะกักไปเช่นกัน

“ใช่! ท่านอ๋องอี้ยิ่งใหญ่ค้ำฟ้า จึงยังมิรู้เรื่องของจวนเสนาบดีเจิ้นหย่วนของพวกเราใช่หรือไม่!”

หลิงเยี่ยนกลับมาพอดี เมื่อเห็นว่าท่านพ่อถูกคำพูดของเซียวหลินเทียนกดเอาไว้ จึงก้าวเข้าไปช่วยพลางเอ่ย

นางได้รับอนุญาตจากฮองเฮาเว่ยแล้ว อีกไม่นานก็จะอภิเษกกับองค์ชายเว่ยในฐานะชายารอง ในอนาคตมีความเป็นไปได้สูงที่นางจะได้เป็นชายารองขององค์รัชทายาท

หลิงเยี่ยนไม่ได้เห็นเซียวหลินเทียนที่ขาพิการอย่ในสายตา พลางเอ่ยอย่างอวดดี

ลู่หนานที่ยืนอยู่ด้านหลังเก้าอี้ล้อของเซียวหลินเทียน เห็นภาพที่หลิงเสียงเซิงกลั่นแกล้งหลิงอวี๋นานแล้ว

เพียงแต่หากไม่มีคำสั่งของเซียวหลินเทียน ลู่หนานก็ไม่กล้าสร้างปัญหา

ยามนี้เมื่อเห็นผู้หญิงที่หยิ่งยโสและไร้เหตุผลผู้นี้หยาบคายต่อองค์ชายของตน มีหรือจะยังทนต่อได้

หลิงเยี่ยนเสียใจมากจนแทบจะร้องไห้ นางเอ่ยออกมาอย่างเสียใจ แต่ในใจกลับจดจำสิ่งที่หลิงอวี๋ทำครั้งนี้ไว้

หญิงชั่วร้ายผู้นี้ทำให้นางต้องอับอาย รอให้นางได้เป็นชายารองขององค์ชายรัชทายาก่อนเถิด ความเสียใจที่ได้รับในวันนี้นางจะต้องเอาคืนจากหลิงอวี๋คนชั่วผู้นี้แน่

“อาลักษณ์หลิง!”

เซียวหลินเทียนยิ้มเยาะอย่างเศร้า ๆ “ความหมายของบุตรีผู้เป็นที่รักก็คือที่ท่านหมายถึงนี่หรือ?”

”

“จวนเสนาบดีเจิ้นหย่วนแห่งนี้ วันนี้พวกข้าสองสามีภรรยาจะมิสามารถเข้าไปได้จริง ๆ หรือ?”

หลิงเสียงเซิงกลืนน้ำลาย นึกถึงคำพูดขององค์ชายเว่ย แล้วก็ตกอยู่ในภาวะกลืนไม่เข้าคายไม่ออก

หากเขาให้หลิงอวี๋เข้าไป เช่นนั้นองค์ชายเว่ยรู้เข้าจะต้องโกรธแน่!

แต่หากไม่ให้หลิงอวี๋เข้าไป ท่านอ๋องอี้ที่อยู่ตรงหน้านี้ตนก็มิอาจไปทำอะไรเขาได้!

หลิงเสียงเซิงว้าวุ่นอยู่สักพักหนึ่ง แล้วก็ทำได้เพียงเอ่ยเรียบ ๆ

“ท่านอ๋องโปรดอย่าทำให้กระหม่อมลำบากใจเลยพ่ะย่ะค่ะ! หากท่านอ๋องจะเข้าไปกระหม่อมต้อนรับอย่างแน่นอน! แต่หลิงอวี๋… นางเข้ามิได้พ่ะย่ะค่ะ!”

สีหน้าของเซียวหลินเทียนเย็นชาอย่างถึงที่สุดทันใด

ลู่หนานเองสีหน้าดูไม่พอใจยิ่ง ชายชราผู้นี้ให้เกียรติไปก็ไม่ได้อะไร!