ยอดหมอหญิงทะลุห้วงเวลา นิยาย บท 264

“หลิงอวี๋เข้ามิได้! เช่นนั้นพระชายาอ๋องอี้เล่า?”

“อาลักษณ์หลิง ท่านอยากเป็นศัตรูกับตำหนักอ๋องอี้ของพวกเราใช่หรือไม่?”

ลู่หนานติดตามฝ่าฟันไปกับเซียวหลินเทียนในที่ที่เต็มไปด้วยอันตรายมามากมาย เขาไม่เห็นอาลักษณ์ของสำนักฮั่นหลินอยู่ในสายตาหรอก

เขาวางมือที่เอว แล้วชักดาบออกมาครึ่งหนึ่ง

หลิงเสียงเซิงเห็นดังนั้น ก็ตกใจจนหน้าซีดไร้สีเลือดไปทันควัน

เขาเป็นข้าราชการ ร่างกายอ่อนแอมาตั้งแต่เด็กจึงไม่เคยฝึกฝนวรยุทธเลย มีหรือจะทนต่อแรงกดดันของสองคนนี้ได้!

เสียงตุ้บพลันดังขึ้น หลิงเสียงเซิงคุกเข่าลงอย่างอ่อนแรง

“ท่านอ๋อง เชิญพ่ะย่ะค่ะ! พระ… พระชายาอ๋องอี้ก็เช่นกัน!”

หลิงเยี่ยนที่ยังคงคุกเข่าอยู่ที่พื้นเห็นภาพนี้ ก็โกรธมากจนแทบกระอักเลือด

ท่านพ่อของนางจะสู้กว่านี้หน่อยไม่ได้หรือไร?

นางยังคาดหวังว่าเขาจะระบายความโกรธให้นาง แต่ยามนี้กลับสูญเปล่าไปแล้ว!

หลิงอวี๋ก็ตกตะลึงเช่นกัน

ท่านพ่อใจเสาะผู้นี้​ หากเขายืนกรานไปตลอด นางยังจะมองเขาดีขึ้นมาบ้าง!

แต่ตอนนี้… นางพูดไม่ออกเลยทีเดียว!

“ยังไม่ตามมาอีก!”

เซียวหลินเทียนเข้าไปแล้ว​ แต่พบว่าหลิงอวี๋ไม่ได้ตามเข้ามา

เมื่อหันกลับไปเห็นท่าทีเหม่อลอยของหลิงอวี๋ ก็ตะโกนเรียกอย่างจนใจ

“ขอบคุณ!”

หลิงอวี๋รีบตามเข้าไปทันที​ การที่เซียวหลินเทียนสามารถปกป้องตัวเองต่อหน้าหลิงเสียงเซิงได้​ ทำให้นางค่อนข้างโล่งใจ

เพราะว่าก่อนหน้านี้เซียวหลินเทียนไม่เคยสนใจตนเลย นี่จึงถือว่ามีการพัฒนาแล้ว!

ทันทีที่พวกเขาเดินเข้าไปที่ประตูเรือน ก็พบป้าสะใภ้ใหญ่กับหลิงหว่านออกมาต้อนรับทันที

“อาอวี๋ เจ้ามาแล้ว ท่านปู่ของเจ้าบาดเจ็บหมดสติไปแล้ว ข้ากำลังจะให้หว่านเอ๋อร์ไปเชิญเจ้าเลย! มิรู้ว่าเจ้าจักมา!”

ป้าสะใภ้ใหญ่เอ่ยอย่างร้อนใจ "ท่านปู่ของเจ้าดูเหมือนอาการจะไม่ดีเอามาก เจ้ารีบไปตรวจเถิด!"

นางมีดวงตาหงส์​ คิ้วมีการจัดทรงอย่างประณีต เมื่อเทียบกับหลิงเสียงเซิงแล้ว​ รู้สึกว่าหลิงเสียงเซิงไม่คู่ควรกับนางเลย

หลิงเฟิงถอดแบบรูปร่างหน้าตาของหลิงเสียงเซิงมา รูปร่างสูงผอม

เขามีจมูกงุ้มดุจเหยี่ยว ดวงตาที่มองของเขาดูคลุมเครือเล็กน้อย มองแล้วดูเป็นคนที่เข้ากับคนอื่นได้ยาก

“อาอวี๋มาแล้ว!”

เมื่อหวางซือเห็นหลิงอวี๋ ก็เข้ามาทักทายด้วยรอยยิ้ม​ พลางเอ่ยอย่างเป็นมิตร

“ก่อนหน้านี้ได้ยินคนรับใช้บอกว่า เจ้าเปิดร้านขายโอสถ กำลังคิดอยู่ว่าสักวันจักต้องไปแสดงความยินดีกับเจ้าถึงที่!”

เมื่อหลิงเยี่ยนเห็นหวางซือก็วิ่งเข้าไปพลางตะโกนด้วยความเสียใจ

“ท่านแม่ ท่านแม่ต้องช่วยข้านะเจ้าคะ หลิงอวี๋รังแกข้า นางใช้ตัวตนพระชายาอ๋องอี้บีบให้ข้าคุกเข่า!”

หวางซือจ้องนาง​ พลางดุ "พี่สาวของเจ้ากลับมามิเท่าไหร่​ จะรังแกเจ้าได้เยี่ยงไร!"

“อย่ามาพูดจาเหลวไหล! ไปอยู่ข้าง​ ๆ​ นั่นไป!”

“มิเห็นหรือว่าพี่เขยของเจ้าก็มาด้วย? อย่าเสียมารยาท!”