ยอดหมอหญิงทะลุห้วงเวลา นิยาย บท 271

หลิงอวี๋มองท่าทางดีใจเหลิงของหมอหลวงจางอย่างเย็นชา ตะโกนขึ้นฉับพลัน

“หมอหลวงจาง ผู้ใดบอกเจ้าว่าท่านปู่ข้าสิ้นชีพแล้ว?”

“เจ้าเป็นแพทย์แต่เอะอะก็หวังให้คนไข้ตาย เจ้าศึกษาจรรยาบรรณวิชาชีพในท้องสุนัขมาหรือไร?”

หมอหลวงจางพลันยิ้มหยันกล่าวว่า

“พระชายาอ๋องอี้ ข้าไม่ได้ภูมิปัญญาระดับสตรีอย่างเจ้า! หากรักษาคนไข้หายก็เรียกว่าหมอเก่ง”

“ทว่าเจ้ารักษาท่านอดีตเสนาบดีตายจะพูดดีอีกก็ไร้ประโยชน์!”

“ท่านอาลักษณ์หลิง เมื่อกี้คุณหนูรองเจ้าพูดถูกแล้ว หลิงอวี๋มาล้างแค้น! นางเกลียดที่ท่านอดีตเสนาบดีตัดขาดความสัมพันธ์กับนางในปีนั้น…”

“หุบปาก…”

เสียงสูงวัยหนึ่งดังขึ้นในห้อง

หมอหลวงจางยังนึกว่าตัวเองฟังผิดไป ทว่าหลิงหว่านสายตาแหลมคมเห็นท่านอดีตเสนาบดีกำลังยันกายเหยียดขึ้น

“ท่านปู่ฟื้นแล้ว!”

หลิงหว่านตะโกนลั่นตื่นเต้น พุ่งไปประคองท่านอดีตเสนาบดี น้ำตาไหลพรากหยดลง

ท่านปู่ยังรอด!

พี่หลิงหลิงช่วยชีวิตท่านปู่ไว้!

“ท่านพ่อ…”

หลิงเสียงเซิงตะลึงงันแล้วเช่นกัน พลางมองบิดาที่หมดสติอย่างงงงันเมื่อครู่ คาดไม่ถึงว่าจะเหยียดกายลุกได้แล้ว

บนหน้าหวางซืองงงันเหมือนกัน วิชาแพทย์หลิงอวี๋ไม่คิดว่าจะเลิศล้ำขนาดนี้?

วิชาแพทย์ของหลิงอวี๋เป็นผู้ใดสอนกันแน่?

หรือว่าตำราแพทย์ที่นางได้รับคำสั่งให้ตามหาในวังจะอยู่ในมือหลิงอวี๋…?

“นี่เป็นไปไม่ได้…”

หมอจางเห็นท่านอดีตเสนาบดีกำลังจ้องตนเขม็งก็พลันตกใจ

ท่านอดีตเสนาบดีมิใช่ควรจะตายแล้วรึ?

รอดมาได้อย่างไร?

สมองของหมอหลวงจางปั่นป่วนเร็วรี่ ท่านอดีตเสนาบดีรอดแล้ว เช่นนั้นแผนฆ่าท่านอดีตเสนาบดีก็ล่มเสียแล้วสิ!

นั่นมิใช่แปลว่าเขาแพ้พนันแล้วต้องไปตลาดคึกคักโขกหัวคำนับแสดงการขออภัยให้หลิงอวี๋?

เป็นไปได้อย่างไร?

นั่นมิใช่ต้องเสียศักดิ์ศรีไปหมดรึ?

ยามคับขันหมอหลวงจางคิดหาวิธีพลิกสถานการณ์ได้เร็วพลัน

หวางซือมองหมอหลวงจาง

หมอหลวงจางคือคนของพระสนมเส้าเฟย หวางซือไม่อยากล่วงเกินพระสนมเส้าเฟย แม้ใจเกิดความสงสัยก็ส่งเสียงมิได้เช่นกัน

อย่างไรเสียท่านอดีตเสนาบดีรอดก็ไม่มีผลร้ายต่อจวนเสนาบดีเจิ้นหย่วนชั่วคราว สำหรับนางแล้วใครช่วยก็เหมือน ๆ กันหมด!

หลิงเยี่ยนกลับไม่ได้คิดมากขนาดนั้น พลันยืนข้างบิดากับหมอหลวงจางตรง ๆ เรียกขึ้น

“ข้าก็ว่าเดิมทีหลิงอวี๋มิได้รู้วิชาแพทย์เลย! หมอรักษาคนไข้ ไฉนจะมีไล่ครอบครัวคนป่วยออกไป!”

“หลิงอวี๋พรางเป็นเทพแสร้งเป็นผี(1)อยู่ในห้องเป็นแน่ รอท่านปู่ฟื้นก็แย่งผลงานหมอหลวงจาง!”

หลิงเฟิงเบะปาก พร้อมน้ำเสียงประชดประชันคลื่นหนึ่ง

“แรกเริ่มชื่อเสียงหมอชั้นเซียนของพระชายาอ๋องอี้ที่แพร่สะพัดเช่นนี้! เพราะคราก่อนแย่งผลงานจางเจ๋อที่ช่วยท่านอ๋องเฉิง หนนี้ยังแย่งผลงานหมอหลวงจางหน้าด้าน ๆ อีก!”

“พระชายาอ๋องอี้ เจ้าไร้ฝีมือก็จงเป็นพระชายาอ๋องอี้ของเจ้าสงบ ๆ ก็พอแล้ว ไยต้องออกมาขายหน้า!”

“โชคดีที่ท่านปู่ตัดขาดความสัมพันธ์กับเจ้าแล้ว ไม่งั้นเราต้องขายหน้าไปกับเจ้าด้วย!”

ขณะท่านอดีตเสนาบดีฟังลูกหลานดูถูกเยาะเย้ยหลิงอวี๋ ก็โกรธตัวสั่นทั่วร่าง

เขายังไม่ทันเอ่ย เซียวหลินเทียนทนไม่ไหวตวาดเดือดดาล

“พอแล้ว! ตัวข้าคิดว่าที่ขายหน้ามิใช่หลิงอวี๋ แต่เป็นพวกเจ้า!”

พรางเป็นเทพแสร้งเป็นผี (装神弄鬼) ความเหมือนของไทยคือ ลิงหลอกเจ้า หลอกลวงเล่นละคร