ยอดหมอหญิงทะลุห้วงเวลา นิยาย บท 272

เซียวหลินเทียนด่าอย่างโมโหว่า “ท่านอาลักษณ์หลิง ท่านยังคือบิดาของหลิงอวี๋รึ?”

“หมอหลวงจางให้ประโยชน์เจ้ามากเท่าไร เจ้าถึงช่วยคนนอกมิช่วยญาติเช่นนี้?”

หลิงเสียงเซิงคอแข็งตรงเอ่ยเรียก “ท่านอ๋องอี้ กระหม่อมหยัดยืนเท็จจริงมิช่วยญาติ! เดิมทีก็มิใช่หลิงอวี๋ช่วยพ่อกระหม่อม กระหม่อมจักมิขาดจิตสำนึกพูดปด!”

เซียวหลินเทียนหัวเราะเคืองขุ่นพลางตะโกน “ช่างเป็นวาจามิขาดจิตสำนึกซะจริง!”

“หลิงอวี๋ เจ้ามาบอกทุกคน เจ้าช่วยท่านอดีตเสนาบดีเช่นไร?”

หลิงอวี๋โดนหลิงเสียงเซิงทำรู้สึกผิดหวังเช่นกัน เจ้าพ่อแย่คนนี้จนตอนนี้ยังคิดเอาผลงานให้หมอหลวงจาง!

หมอหลวงจางให้ผลประโยชน์เขามากเท่าใดกันแน่?

“ท่านปู่ล้มขาหักเนื้อเยื่อได้รับบาดเจ็บ! ตามขั้นตอนรักษาทั่วไปคือจัดการแผลแบบนี้ จำเป็นต้องทำความสะอาดขูดเนื้อเสียออก หลีกเลี่ยงแผลเปื่อยติดเชื้อ!”

หลิงอวี๋หัวเราะเยือกเย็นชี้ถาดยาข้างเตียงที่ยังไม่ได้เก็บกวาด

“ในถาดเป็นเนื้อเสียที่หม่อมฉันช่วยท่านปู่ขูดทำความสะอาด! เดิมทีหมอหลวงจางมิได้ขูดออก เขารักษาแผลท่านปู่เช่นนี้ไม่มีทางหายได้เด็ดขาดเพคะ!”

ทุกคนมองตามทิศของนิ้วมือหลิงอวี๋ก็เห็นเนื้อเสียขาวเหลืองประปรายในถาด

เมื่อหลิงเยี่ยนเห็นก็คลื่นไส้ฉับพลัน ป้องปากวิ่งออกไปอาเจียนทันควัน

หมอหลวงจางยังพูดมีเหตุผลฉะฉาน “หมอทุกคนต่างมีวิธีรักษาของตัวเอง แม้ข้าไม่ได้ขูดทำความสะอาดเนื้อเสีย แต่ยาสมุนไพรข้าที่ทาแผลท่านอดีตเสนาบดีก็กันติดเชื้อได้เหมือนกัน!”

หลิงอวี๋ไม่สนใจเขาพลางพูดต่อท่านอดีตเสนาบดีกับหลิงเสียงเซิง

“ท่านปู่ เนื้อเยื่อของท่านข้าเย็บปิดดีแล้วและใส่แผ่นเหล็กบนขาที่บาดเจ็บของท่าน!”

“รอแผลค่อย ๆ หายภายหน้าถึงจะขี่ม้าสู้รบได้!”

ดวงตาท่านอดีตเสนาบดีทอประกาย เขาเข้าใจถึงบาดแผลตนราวฝ่ามือแล้ว

เขาเคยเห็นสถานการณ์แบบนี้มาก่อน มิใช่ทุกคนล้มเจ็บก็เป็นอัมพาตติดเตียงเดินมิได้อีก!

คาดไม่ถึงว่าเขาจะยังขี่ม้าได้นี่ไม่กล้าคิดจริง ๆ!

หมอหลวงจางตะลึงงัน เขาเคยเห็นคนไม่น้อยล้มเจ็บเช่นเดียวกับท่านอดีตเสนาบดี!

ก่อนหน้าหมอหลวงจางนึกว่า แม้หลิงอวี๋ช่วยชีวิตท่านอดีตเสนาบดีได้ แต่ท่านอดีตเสนาบดีก็เป็นคนพิการ

หมอหลวงจางตกใจฉับพลัน ไฉนเขาจะมียาลับเล่า!

“ท่านอ๋องอี้ ท่านทำเช่นนี้มิได้… ท่านกล้าทำต่อกระหม่อมเช่นนี้ กระหม่อมจะไปรายงานท่านแก่องค์จักรพรรดิแน่!”

“หมอหลวงจางรีบกระไร! รอพิสูจน์ได้ว่าเป็นเจ้าช่วยท่านอดีตเสนาบดี! ตัวข้าจะแสดงการขอโทษแก่เจ้าเอง!”

เซียวหลินเทียนตะโกนอย่างเย็นชา “ลู่หนาน ฟัน...”

“ลู่หนานยกดาบขึ้น เมื่อหมอหลวงจางเห็นดาบแวววับจู่โจมมาทางตนก็ตกใจจนหลบหลังหลิงเสียงเซิง”

หากถูกฟันหนึ่งดาบนี้จริง นั่นมิใช่ตายสถานเดียวรึ!

การขอโทษของเซียวหลินเทียนจะไปมีประโยชน์กระไรเล่า!

หมอหลวงจางตกใจตัวสั่นทั่วร่าง มิกล้าแย่งผลงานอีกเช่นกันพลางร้องขึ้นลุกลี้ลุกลน

“ท่านอ๋องอี้โปรดไว้ชีวิต… เป็น… พระชายาอ๋องอี้คือคนที่ช่วยพ่ะย่ะค่ะ!”

“กระหม่อมผิดแล้ว.. .กระหม่อมกลัวขายหน้า เช่นนั้น… จึงแย่งผลงานของพระชายาอ๋องอี้พ่ะย่ะค่ะ!”