ยอดหมอหญิงทะลุห้วงเวลา นิยาย บท 273

เมื่อคำพูดนี้ออกมา สีหน้าหลิงเสียงเซิงผกผันสิ้น

ทว่ากำลังมองดาบแวววับของลู่หนานยังคงกวัดแกว่งตรงหน้า แม้ยืมความกล้าหาญของหลิงเสียงเซิง เขาก็ไม่กล้าซักถามหลิงอวี๋อีก

ท่านอดีตเสนาบดีหัวเราะเยาะหยัน เอ่ยขุ่นเคืองว่า “หมอหลวงจาง เจ้าหลอกเอาเงินเพราะข้าพูดไม่ได้หรือ?”

“ถึงแม้สติข้าเลอะเลือน แต่ยังรู้สึกตัวอยู่! เดิมทีเจ้าเข้ามาไม่ได้ป้อนยาลับอะไรข้าเลย!”

“หลังเจ้าทายาสมุนไพรให้ข้า ขาข้าก็เจ็บรุนแรงเริ่มหายใจลำบาก”

“ข้าฟื้นได้ ทั้งหมดคือหลานสาวข้าช่วยรักษาข้า! หากปล่อยหมอกำมะลออย่างเจ้ามารักษา ข้าคงตายไปแล้วกระมัง!”

หมอหลวงจางตกใจสั่นเทิ้มทั้งร่าง คาดไม่ถึงว่าท่านอดีตเสนาบดีจะเข้าใจกระจ่าง?

เช่นนั้นเขารู้เรื่องที่ตนวางยาพิษเขาหรือไม่?

สมองหมอหลวงจางปั่นป่วนเร็วรี่ เรื่องวางยาพิษตีให้ตายก็ยอมรับไม่ได้!

หมอหลวงจางคุกเข่าลงดังตุ้บ พูดอ้ำ ๆ อึ้ง ๆ

“ได้โปรดท่านอดีตเสนาบดีให้อภัยความผิด… ทั้งมวลคือความสับสนชั่วขณะของข้า! ถึงคิดแอบอ้างผลงานขอรับ!”

“ข้าขอแสดงการขออภัยพระชายาอ๋องอี้… พระชายาอ๋องอี้ ข้าผิดแล้ว...”

“ช้าก่อน!”

เซียวหลินเทียนยิ้มเยาะ “หมอหลวงจางว่าโขกหัวคำนับแสดงการขออภัยแก่พระชายาที่ตลาดดีหรือไม่?”

“เจ้ามาพูดตอนนี้ เป็นคิดโยนความผิดหรือ?”

หน้าหมอหลวงจางเดี๋ยวขาวเดี๋ยวคราม เอ่ยเรียกเดือดดาล

“ท่านอ๋องอี้ ฆ่าคนขอแค่หัวตกพื้น(1)! กระหม่อมแสดงการขออภัยพระชายาแล้ว จักตรัสว่าโยนความผิดได้เช่นไรพ่ะย่ะค่ะ?”

“เหอะ นี่นับว่าแสดงการขออภัยรึ?”

เซียวหลินเทียนเปิดโปงเขาไร้ปรานี “หมอหลวงจาง เจ้าไม่อยากขายหน้าแสดงการขออภัยที่ตลาดเถอะ! จึงไม่ทำ!”

“เป็นเจ้าพูดว่ายอมพนันยอมพ่ายแพ้! เงื่อนไข่ก็เป็นเจ้าตั้ง! ครานั้นตัวข้ายังตรัสว่าไม่เข้าข้างผู้ใด...”

“เหตุใดเล่า เจ้าคิดแค่ว่าพระชายาของตัวข้าจะแพ้แล้วจะไปโขกหัวคำนับให้เจ้าที่ตลาดเท่านั้นรึ?”

หมอหลวงจางอึกอักพูดไม่ออก ในที่สุดก็ฝืนพูดหนึ่งประโยค

“ท่านอ๋องอี้ ท่านต้องการให้กระหม่อมลำบากใจเช่นนี้จริงหรือพ่ะย่ะค่ะ?”

เซียวหลินเทียนร้องเหอะเยือกเย็น “ลู่หนาน วันพรุ่งหากหมอหลวงจางไม่ขอโทษขอโพยพระชายาที่ตลาด เจ้าก็ไปเยือนคุมตัวเขาไป!”

“หรือ… หมอหลวงจาง เจ้าหมายยืนกรานมิไปก็ได้เช่นกัน! ลู่หนานจับขาข้างหนึ่งเข้าไว้!”

“อาอวี๋ ท่านปู่เจ้าล้มเป็นแบบนี้ เมื่อไรจะฟื้นตัวปกติหรือ?”

“แม่กำลังคิดว่าเราต้องดูแลเขาอย่างไรถึงจะให้เขาหายได้เต็มที่?”

เมื่อครู่หวางซือคิดถึงจุดนี้ ดังสุภาษิตว่าบาดเจ็บได้หนึ่งร้อยวัน(2)

ท่านอดีตเสนาบดีล้มเป็นเช่นนี้ แน่นอนว่าต้องพักฟื้นอยู่จวน ตำแหน่งแม่ทัพใหญ่นั้นจะรักษาไว้ได้หรือไม่?

ไม่แน่ใจ วันพรุ่งจะมีคนไปโถงพระที่นั่งเลือกแม่ทัพคนอื่นดำรงตำแหน่งแทนท่านอดีตเสนาบดี!

เมื่อหลิงอวี๋ฟังคำพูดหวางซือแล้วก็เห็นท่านอดีตเสนาบดีกำลังมองตนอย่างคาดหวังเช่นกัน

นางคิดสักพักพลันกล่าวว่า “อาการบาดเจ็บท่านปู่ต้องดูแลให้ดี ยี่สิบกว่าวันถึงลงเตียงได้ และจะตรวจอาการฟื้นตัวอีกทีในเวลานั้น!”

“อย่างไรเสีย แม้ว่าลงเตียงได้ก็ต้องพักฟื้นอีกหลายวันถึงจะขี่ม้าวิ่งเหมือนเมื่อก่อนได้!”

ครั้นหวางซือได้ยินหัวใจก็หมดหวังครึ่งหนึ่ง ตำแหน่งแม่ทัพใหญ่นั้นก็รักษาไว้ไม่ได้แล้ว!

องค์จักรพรรดิไม่ยอมให้ตำแหน่งแม่ทัพใหญ่ว่างนานขนาดนี้เด็ดขาด!

ฆ่าคนขอแค่หัวตกพื้น (杀人不过头点地) เป็นสุภาษิตหมายถึง การฆ่าคนก็แค่ทำให้ตาย ทำไมยังทรมานเขาไม่เลิก

บาดเจ็บได้หนึ่งร้อยวัน (伤筋动骨一百天) หมายถึง อาการบาดเจ็บของกล้ามเนื้อและกระดูกมักจะดีขึ้นภายในเวลา 100 วันหรือราว 3 เดือน