ยอดหมอหญิงทะลุห้วงเวลา นิยาย บท 338

จ้าวซวนตกใจกับคำพูดหลิงอวี๋ครู่หนึ่งแล้วถามฉงน

“พระชายา ท่านรู้ว่าองค์ชายเว่ยไม่มีมุกตะขาบฟ้าได้เช่นไร?”

หลิงอวี๋หัวเราะเย็นชา มองเย้ยองค์ชายเว่ยที่ท่าทีแข็งค้างในพริบตา

“ข้อแรก พี่ใหญ่จ้าว เจ้ามิรู้สึกว่าบังเอิญเกินไปรึ? พวกเราเพิ่งตามหามุกตะขาบฟ้าแล้วก็มีคนพูดทันทีว่าองค์ชายเว่ยมี!”

“นี่มิใช่องค์ชายเว่ยวางอุบายล่อพวกเราเข้าเรือนหรือไร?”

“เขาหมายให้เรายอมทำทุกอย่างเพื่อขอมุกตะขาบฟ้าจึงวางหลุมพรางนี้!”

หลิงอวี๋ปรายจ้องหานหลินเหี้ยม สมองหมู ๆ ขององค์ชายเว่ยคงคิดแผนแยบยลแบบนี้มิได้ เป็นหานหลินคิดแผนนี้แน่ ๆ!

นางจะจำบัญชีนี้ไว้!

หานหลินผู้นี้ทำนางเลือดขึ้นหน้าได้จริง!

นางจะให้เขาต้องชดใช้แน่!

หลิงอวี๋จ้องหานหลินจนรู้สึกขนลุกขนชัน สายตาสตรีผู้นี้ดุดันเกินไป รัศมีข่มขวัญทำคนกดดันล้นหลาม!

“ข้อสอง นั่นคือหลักฐานที่หักล้างมิได้…”

หลิงอวี๋หัวร่อเยาะเอ่ยว่า “จักเป็นนักต้มตุ๋นก็เป็นให้มืออาชีพหน่อย! แม้แต่มุกตะขาบฟ้าคืออันใดก็มิเข้าใจ จักกล้าว่าตนมี!”

หลิงอวี๋มองจ้าวซวนกับคนอื่น ๆ ที่ยังสีหน้าสับสนจึงกล่าวอย่างอดทน

“ข้าบอกขอยืมใช้มุกตะขาบฟ้าถอนพิษให้ท่านอ๋องแล้วส่งคืนองค์ชายเว่ย!”

นี่ไม่มีอะไรมิเหมาะ!

ยืมแล้วต้องคืน!

จ้าวซวนกับลู่หนานยังคงสับสน

หลิงอวี๋จึงกล่าว “เมื่อคืนข้าพลิกหาบันทึกเบ็ดเตล็ด มีตำนานมุกตะขาบฟ้าล้างร้อยพิษได้จริง!”

“แต่พวกเจ้าต่างมิใส่ใจ… มุกตะขาบฟ้ามิใช่ของล้ำค่าที่ใช้มิจบ! มันถอนพิษได้เพียงครั้งเดียว!”

“หากองค์ชายเว่ยมีมุกตะขาบฟ้าจริง พระองค์ก็น่าจะรู้ว่า หากให้ข้ายืมเมื่อข้าคืนพระองค์ มุกตะขาบฟ้าก็แค่ไข่มุกสามัญไร้ประโยชน์เม็ดเดียวแล้ว!”

“องค์ชายเว่ยกลับมิพูดถึงว่าใช้แล้วมิต้องคืน นี่ยืนยันว่าเดิมทีพระองค์ไม่มีมุกขะตาบได้หรือไม่เล่า?”

“แม้เจ้าถือเป็นนางรับใช้ก็มิอาจพูดว่าคุกเข่าออกไปได้ง่าย ๆ!”

“เจ้าหน้าด้าน ตำหนักอ๋องอี้ไม่มีศักดิ์ศรีรึ? หากแพร่ออกไป ท่านอ๋องอี้จักเชิดชูเกียรติในอนาคตได้หรือ?”

“เจ้ากลับตำหนักเรียนรู้มารยาทให้ดีเถอะ! อย่าทำตัวไร้ศักดิ์ศรีกระโดกกระเดกประจำสิ!”

หลิงซวนนับว่ายังไว้หน้าชิวเหวินซวงอยู่หน่อย ไม่พูดประโยคนั้นออกมา

“เจ้าเป็นเยี่ยงนี้ แค่เป็นชายารองยังน่าขายหน้า นี่เพ้อเจ้อหมายตำแหน่งพระชายาเลยรึ!”

เพียงไม่กี่ประโยคนี้ทำชิวเหวินซวงอายระคนโกรธแทบแทรกแผ่นดินหนี นางมองลู่หนานขอความช่วยเหลือ

ลู่หนานกลับทำเป็นไม่เห็น ในใจเขาก็มีโทสะที่ชิวเหวินซวงทำตำหนักอ๋องอี้ขายหน้า!

แต่ที่ทำลู่หนานโมโหกว่าคือตัวเขาเอง!

เขาเกือบจะเป็นเหมือนชิวเหวินซวงคิดว่าคุกเข่าเพื่อช่วยท่านอ๋องก็มิเป็นอันใด!

บัดนี้ตระหนักได้ว่าตนโง่เขลา ลู่หนานกระทั่งคิดจะตบหน้าตัวเองแรง ๆ สองสามที ไฉนจะอยากช่วยชิวเหวินซวงพูดเล่า!