ยอดหมอหญิงทะลุห้วงเวลา นิยาย บท 339

“เรื่องวันนี้จะปล่อยไปอย่างนี้มิได้!”

พอกลับถึงตำหนักอ๋องอี้ จ้าวซวนก็เอ่ยฉุนเฉียว

“องค์ชายเว่ยส่งมือสังหารลอบสังหารท่านอ๋อง และตอนนี้วางอุบายล่อเราให้ไปขายขี้หน้าอีก!”

“เราต้องเข้าวังกราบทูลองค์จักรพรรดิให้ฝ่าบาทค้ำจุนแทนท่านอ๋อง!”

หลิงอวี๋ขบคิดแก้แค้นสักพัก รู้สึกว่าการเข้าวังไม่มีอะไรน่าสนใจ

ทุกสิ่งเกิดขึ้นที่ตำหนักองค์ชายเว่ย ไร้พยานคนนอกอยู่ในเหตุการณ์ องค์ชายเว่ยจึงเถียงข้าง ๆ คู ๆ ได้เต็มที่

นางเอาเวลาที่เปิดศึกน้ำลายไปค้นคว้ายาพิษของเซียวหลิวจะดีกว่า

ยิ่งกว่านั้น นางส่งคนไปทูลในวังแล้ว ไทเฮากับจักรพรรดิต่างรู้เรื่องที่เซียวหลินเทียนถูกพิษ!

หากพวกเขาช่วยได้ก็จะช่วยเป็นธรรมดา!

แต่พวกเขาช่วยไม่ได้ นั่นก็ต้องพึ่งตัวเอง!

“พี่ใหญ่ปี้กลับมาหรือยัง?”

หลิงอวี๋ถามหลิงซิน

หลิงซินส่ายหน้า “ยังเจ้าค่ะ! ส่วนแม่นมลี่ผ่านมาเที่ยวหนึ่งกล่าวว่ามีเรื่องต้องคุยกับคุณหนู ให้คุณหนูกลับเรือนบุหงาสักเที่ยวเจ้าค่ะ!”

หลิงอวี๋สับสนเล็กน้อย แม่นมลี่มาหาตนทำไม?

นางสั่งหลิงซวนป้อนน้ำเซียวหลินเทียนแล้วไปเรือนบุหงาทันที

เมื่อเข้าเรือนก็เห็นแม่นมลี่กำลังกวาดถูลาน หลิงอวี๋เอ่ยถาม “แม่นม หลิงซินว่าเจ้ามาหาข้า?”

“เจ้าค่ะ คุณหนูขอมุกตะขาบฟ้าได้หรือยังเจ้าคะ?”

ครั้นแม่นมลี่เห็นหลิงอวี๋ก็รีบวางไม้กวาดเดินมาต้อนรับ

“ยัง มันเป็นข่าวปลอม!”

หลิงอวี๋อ่อนเปลี้ยเพลียแรงพลางหาเก้าอี้นั่งลง

แม่นมลี่พลันเข้ามาใกล้กระซิบว่า “คุณหนู หัวขโมยเข้าเรือนบุหงาเจ้าค่ะ!”

หลิงอวี่ชะงักชั่วขณะแล้วนั่งตัวตรง “เกิดเรื่องอันใดขึ้น? มีสิ่งใดหายบ้าง?”

แม่นมลี่รีบกล่าว “ไม่มีสิ่งใดหายเจ้าค่ะ! เมื่อไม่กี่วันมานี้ บ่าวอยู่ดูแลเรือนบุหงาคนเดียวก็มิรู้ว่าหัวขโมยเข้ามาตั้งแต่เมื่อใด!”

“ครานั้นบ่าวมิพบ เป็นเช้านี้ตอนจัดห้องท่านถึงพบว่าสิ่งของท่านล้วนถูกคนรื้อค้นแล้วเจ้าค่ะ!”

“บ่าวตรวจดูละเอียดแล้วไม่มีของอะไรหาย! บ่าวเลยมิได้แพร่งพรายเจ้าค่ะ!”

แม่นมลี่สีหน้าผกผันทันใดเมื่อได้ยินคำพูดเช่นนี้ของหลิงอวี๋

โบ้ยความผิดให้คนอื่น นางเคยได้ยินเรื่องแบบนี้มามิน้อยเลย!

นางตอบทันควัน “เจ้าค่ะ บ่าวกลับไปจักตรวจอีกรอบอย่างถี่ถ้วนเจ้าค่ะ!”

“ลำบากเจ้าแล้ว!”

หลิงอวี๋ดูแม่นมเฝ้าลานกว้างขวางเพียงลำพังพลางเอ่ยปวดใจ

“ระยะนี้มีเรื่องในตำหนักมากนักทั้งเรามิได้สนใจเรือนบุหงา แม่นม เจ้าระมัดระวังให้มาก ๆ หนา!”

“รอผ่านช่วงวุ่นวายนี้ไป ข้าจักซื้อนางรับใช้สองคนมาให้เจ้าแน่นอน!”

แม่นมลี่ยิ้มกล่าวว่า “คุณหนูพูดกระไรกันเจ้าคะ! แม่นมมิลำบาก คุณหนูท่านสิถึงลำบาก… ดูท่านเถิดผอมหมดแล้ว! หน้าซีดดูมิเป็นผู้เป็นคนแล้วหนา!”

“คุณหนู บ่าวจักตุ๋นแกงไก่ให้ท่าน ท่านกินแล้วค่อยกลับเถิดเจ้าค่ะ!”

หลิงอวี๋ผงกศีรษะ แม่นมลี่จึงรีบไปยกของกินให้นาง

หลิงอวี๋นั่งบนเก้าอี้รู้สึกพร่าเลือนผล็อยหลับไป

แม่นมลี่ยกแกงไก่มาแล้วพบว่าหลิงอวี๋กำลังหลับดูหน้าเหนื่อยล้าก็กลั้นใจปลุกนางมิได้พลันยกแกงกลับไปอุ่น