ยอดหมอหญิงทะลุห้วงเวลา นิยาย บท 352

หลิงอวี๋พูดไม่ออก มองตระกูลเสิ่นที่เข้ามาแบบเอิกเกริก แต่กลับทิ้งเสิ่นจวนไว้ ที่แท้นี่ก็คือเป้าหมายสุดท้ายของพวกเขานี่เอง!

เสิ่นจวนผู้นี้ ดูเหมือนจะเปลี่ยนไปมากทีเดียว แต่หลิงอวี๋ไม่เชื่อเด็ดขาดว่านางจะแค่อยู่ดูแลเซียวหลินเทียนเท่านั้น

นี่ต้องมาเพราะจุดประสงค์ในการแต่งงานกับเซียวหลินเทียนเป็นแน่!

มิฉะนั้นสตรีที่ยังมิได้แต่งงาน ดูแลผู้ชายอยู่ข้างกายเช่นนี้ มันมีเหตุผลหรือ?

“ท่านพี่ ท่านพี่ต้องกระหายน้ำแน่! หม่อมฉันเอาน้ำให้!”

เสิ่นจวนไม่สนใจสิ่งที่ทุกคนคิด นางเข้าสู่บทบาททันที เข้ามาดูแลเซียวหลินเทียนอย่างขยันขันแข็ง

เมื่อเห็นคนเหล่านี้ไม่ออกไปข้างนอก เสิ่นจวนจึงเอ่ยอย่างไม่พอใจ “พวกเจ้าออกไปกันให้หมด ข้าดูแลท่านพี่ก็พอแล้ว!”

“ท่านพี่เพิ่งฟื้นต้องการพักผ่อนให้มาก พวกเจ้าอยู่กันมากเพียงนี้ จักรบกวนเขาท่านพี่!”

นางรับใช้ที่เสิ่นจวนพามาสองคนร่วมมือกันไล่พวกเขาออกไปทันที

หลิงอวี๋เหลือบมองเซียวหลินเทียน เห็นว่าเขาดูไม่ค่อยดีเท่าไหร่จึงเอ่ย

“ท่านอ๋องพักผ่อนเถิด อีกเดี๋ยวหม่อมฉันมาดูท่านอีก!”

นางเดินนำออกไป แม้ว่าจุดประสงค์ของเสิ่นจวนจะไม่บริสุทธิ์ แต่ก็ไม่มีทางทำร้ายเซียวหลินเทียนหรอก

มีนางดูแลเซียวหลินเทียนอยู่ เวลานี้หลิงอวี๋จะถือเสียว่ามีนางรับใช้หลายคนมาให้ใช้งานได้โดยไม่เสียเงินก็แล้วกัน!

จ้าวซวนก็เดินออกมา มองหลิงอวี๋พลางลอบถอนหายใจเงียบ ๆ

“พระชายา พระชายามิได้นอนมาหลายวันแล้ว ไปพักผ่อนเถิดขอรับ! ข้าจักดูแลท่านอ๋องเอง!”

หลิงอวี๋พยักหน้า จากนั้นก็พาหลิงซวนเดินไป

หลิงซวนโกรธมาก คุณหนูของนางมิได้กินมิได้นอนเพื่อช่วยท่านอ๋องเป็นเวลาหลายวันแล้ว

ผลก็คือคิดค้นยาแก้พิษมาได้ แต่ถูกชิวเฮ่าแย่งความดีความชอบไป

ตระกูลเสิ่นก็มิขอบคุณ ทั้งยังกล่าวหาคุณหนูว่า คิดจะยึดทรัพย์สินของตำหนักอ๋องอี้อีก นี่มันอะไรกัน!

“อาจารย์ เราจักปล่อยเรื่องนี้ไปเช่นนี้มิได้หนาเจ้าคะ! เห็น ๆ อยู่ว่าท่านเป็นคนช่วยชีวิตท่านอ๋อง เหตุใดท่านมิเอ่ยอันใดเลยเล่าเจ้าคะ!” หลิงซวนเอ่ยด้วยความโกรธ

หลิงอวี๋หัวเราะขึ้นมา กอดหลิงเยวี่ยเอาไว้แล้วจูบที่หน้าผากของเขา

“หมูน้อยมิใช่เจ้าหรอกรึ? ดูหน้าเล็ก อ้วนไปหมดแล้ว!”

หลิงอวี๋ลูบหน้าเล็ก ๆ ของหลิงเยวี่ยอย่างรักใคร่ พลางเอ่ยหยอกล้อ

“ท่านตาทวดเลี้ยงเจ้าเป็นหมูน้อยแล้วใช่หรือไม่? เลี้ยงจนลูกชายสุดหล่อของแม่อ้วนแล้ว!”

หลิงเยวี่ยดึงหน้าทันที พลางเอ่ยอย่างจริงจัง

“ท่านแม่ ท่านตาทวดดีกับเยวี่ยเยวี่ยมากเลย! เขาบอกว่าเยวี่ยเยวี่ยผอมเกินไป ชายชาตรีควรกำยำแข็งแรง!”

“ท่านแม่ นี่ข้ามิได้อ้วนหนา ข้าแข็งแรงต่างหากขอรับ!”

“ก็ได้ ๆ… แข็งแรง! เยวี่ยเยวี่ยของแม่แข็งแรงที่สุด!"

หลิงอวี๋หัวเราะร่วน กอดหลิงเยวี่ยไว้ในอ้อมแขนให้นอนกับตน

“ท่านตาทวดดูแลเยวี่ยเยวี่ยเยี่ยงรึ?”