ยอดหมอหญิงทะลุห้วงเวลา นิยาย บท 353

หลิงอวี๋มิได้ยินเสียงน่ารัก ๆ ของเยวี่ยเยวี่ยมาหลายวันแล้ว นางจึงถือโอกาสนี้คุยกับหลิงเยวี่ย

“ท่านตาทวดซื้ออาหารอร่อย ๆ ให้เยวี่ยเยวี่ยมากหลาย! ท่านตาทวดยังเล่าเรื่องนิทานให้เยวี่ยเยวี่ยฟังมาก ๆ ด้วย!”

หลิงเยวี่ยเล่าเรื่องหลายวันมานี้ที่ไปพักอยู่ที่จวนเสนาบดีเจิ้นหย่วนให้หลิงอวี๋ฟังอย่างเจื้อยแจ้ว

หลิงอวี๋ได้ยินว่าเด็กน้อยกับท่านอดีตเสนาบดีเข้ากันได้ดี ใจก็รู้สึกมีความสุขนัก

หลิงหว่านพูดถูก การที่มีเด็กร่าเริงแจ่มใสอย่างเยวี่ยเยวี่ยอยู่กับท่านอดีตเสนาบดี ท่านอดีตเสนาบดีอารมณ์ดีขึ้นมากเลย!

จากที่หลิงเยวี่ยเล่าให้ฟัง หลิงอวี๋รู้สึกได้ว่าท่านอดีตเสนาบดีฟื้นตัวได้ดีทีเดียว!

ขณะที่สองแม่ลูกเกาะก่ายกันอยู่บนเตียง ก็ได้ยินแม่นมลี่เอ่ยเสียงแข็งอยู่ข้างนอก

“การจัดเตรียมอาหารเป็นงานของชิวเหวินซวง เกี่ยวอันใดกับคุณหนูของเราด้วย?”

“คุณหนูของเรามิสนใจเรื่องของตำหนักอ๋องอี้ ไปเสียเถิด อย่ามารบกวนคุณหนูของเรา!”

ทันทีที่หลิงอวี้ได้ยินสิ่งนี้ก็นึกขึ้นได้ว่าจ้าวซวนขอให้ตนเป็นคนจัดการเรื่องในตำหนัก จึงลุกขึ้นอย่างรวดเร็ว

“แม่นม ใครมาหาข้าหรือ?”

“นางรับใช้ของคุณหนูเสิ่นเจ้าค่ะ ขอให้คุณหนูอธิบายว่า เหตุใดจึงมิส่งอาหารเย็นให้พวกนาง!”

หลิงอวี๋ลืมเรื่องจัดการงานในตำหนักไปเลย เมื่อได้ยินดังนั้นจึงเอ่ยขึ้นทันที

“แม่นม ให้นางกลับไปก่อน เอาไว้ข้าจักไปถามว่าเกิดกระไรขึ้น!”

นางรีบลุกขึ้นเปลี่ยนเสื้อผ้า แล้วพาหลิงเยวี่ยลงไปชั้นล่าง

ทันทีที่แม่นมลี่เห็นหลิงอวี๋ ก็เอ่ยขึ้น “คุณหนู เหตุใดคุณหนูถึงต้องไปรับหน้าที่จัดการงานในตำหนักเล่าเจ้าคะ?”

“คนรับใช้ของตำหนักอ๋องอี้ล้วนฟังคำชิวเหวินซวง จักเป็นงานเหนื่อยเปล่าหนาเจ้าคะ! พวกนางไม่มีทางฟังคำคุณหนูหรอกเจ้าค่ะ!”

หลิงอวี๋คาดไว้แล้วว่าจะเกิดเรื่องแบบนี้ขึ้น จึงเอ่ยเสียงเรียบ

“แม่นม ยามนี้มิใช่เวลามาพูดเรื่องนี้แล้ว! ช่วงสองวันที่ผ่านมาชิวเหวินซวงยุ่งอยู่กับการจัดงานศพ พี่จ้าวจึงมาขอให้ข้าจัดการ!”

หลิงอวี๋เอ่ยปลอบใจ “เราออกเงินหน่อยมิเป็นกระไรหรอก อย่าได้จริงจังนัก!”

แม่นมลี่เอ่ยอย่างชื่นชม “คุณหนูพูดถูก การจัดการดูแลตำหนักมิใช่เรื่องง่าย ทางห้องครัวเองก็อยากจะขำขันกับคุณหนู เอาเงินไปปิดปากพวกนางค่อยว่ากันเถอะ!”

เมื่อหลิงซินได้ยินว่าแม่นมลี่เองก็เห็นด้วย จึงทำได้เพียงไปสั่งอาหารที่ภัตตาคารจี๋เสียง

“แม่นมลี่ พวกนางมีกันทั้งหมดห้าคน ตอนกลางคืนต้องพักกันที่ตำหนักอ๋องอี้!”

“เจ้าไปดูว่ายังมีเรือนว่างอยู่กี่หลัง เลือกมาหนึ่งหลังแล้วไปทำความสะอาดด้วย! ผ้าปูที่นอนกับเครื่องนอนก็เปลี่ยนใหม่เสีย!”

แม่นมลี่ได้ยินดังนั้น ก็เอ่ยอย่างลำบากใจ “เรือนย่อมต้องมีแน่นอนเจ้าค่ะ แต่บ่าวเกรงว่าจักใช้คนรับใช้ในตำหนักมิได้! บ่าวคนเดียวมิสามารถทำความสะอาดเองทั้งเรือนได้หนาเจ้าคะ!”

หลิงอวี๋ยิ้ม พลางเอ่ยกับแม่นมลี่ “แม่นม ข้าดูแลตำหนักอ๋องอี้ เช่นนั้นเจ้าก็เป็นแม่นมตัวแทนของข้า!”

“เจ้ามิจำเป็นต้องไปทำงานเองหรอก! หากทำเช่นนั้นเจ้าก็เหนื่อยตายพอดีกระมัง! ข้าทนให้เป็นเช่นนั้นมิได้!”

“ฟังข้า… ทำเช่นนี้...”