ยอดหมอหญิงทะลุห้วงเวลา นิยาย บท 355

แม่นมเกาให้แม่ครัวคนหนึ่งไปเอารายการอาหารมาให้

หลิงอวี๋เปิดดู มาตรฐานอาหารของเซียวหลินเทียนคืออาหาร 5 อย่างกับน้ำแกง 1 อย่าง มาตรฐานอาหารขององครักษ์คืออาหาร 3 อย่างกับน้ำแกง 1 อย่าง ส่วนมาตรฐานอาหารของคนรับใช้ในตำหนักคืออาหาร 2 อย่างกับน้ำแกง 1 อย่าง

มาตรฐานเช่นนี้สำหรับท่านอ๋องอย่างเซียวหลินเทียน ถือเป็นการจัดการที่ค่อนข้างดูปอน ๆ เกินไป

แต่ถึงกระนั้น หลิงอวี๋ก็มิคิดว่าเซียวหลินเทียนจะกินได้หมด มันสิ้นเปลืองเกินไปจริง ๆ!

หลิงอวี๋นึกถึงอาหารบนโต๊ะของแม่นมเกา ที่เต็มไปด้วยอาหารเจ็ดแปดอย่าง แล้วนางก็ยกมุมปากยิ้มเยาะ

อาหารมื้อนี้กินดีกว่าของท่านอ๋องอย่างเซียวหลินเทียนอีก!

หลิงอวี๋มิได้พูดโพล่งขึ้นมาทันที ในใจก็คำนวณจำนวนคนที่กินอาหารอยู่ในตำหนักอ๋องอี้เป็นประจำ ตั้งแต่เซียวหลินเทียนไปจนถึงองครักษ์ในตำหนักมีเกือบร้อยคนแล้ว

เตรียมอาหารให้คนเกือบร้อยคนทุกวัน ในครัวมีคนมากถึงเพียงนี้ก็ไม่นับว่ามาก

เพียงแต่หลิงอวี๋นึกถึงอาหารที่โลหิตจางอย่างปี้ไห่เฟิงสามารถกินได้ ในครัวนี้สามารถทำอาหารอย่างเท่าเทียมได้จริงหรือ?

นางดูสมุดบัญชีการจ่ายตลาด บัญชีเป็นระเบียบมาก แต่เมื่อดูอย่างละเอียด หลิงอวี๋ก็เห็นเบาะแสทันที

ในทุก ๆ วันห้องครัวจะต้องซื้อพวกเนื้อปลาเนื้อไก่เยื้อเป็นสด ๆ ในปริมาณที่เกินกว่าสำหรับคนร้อยคนไปมาก

หลิงอวี๋คำนวนค่าใช้จ่ายในครัวทุกเดือนในใจ ค่าอาหารสำหรับร้อยคนนี้เป็นจำนวนมหาศาลทีเดียว

ในครัวถือว่าหน้าที่การงานดี หลิงอวี๋รู้ แต่ไม่คิดว่าแม่นมเกาจะขวัญกล้ายักยอกเงินมากมายถึงเพียงนี้

ชิวเหวินซวงรู้อยู่แก่ใจว่า หากตนมาเป็นคนจัดการเรื่องในตำหนัก ไม่มีทางที่จะไม่สนใจเรื่องในครัว!

ช่องโหว่ขนาดใหญ่ถึงเพียงนี้ นางจะไม่พบหรือ?

ชิวเหวินซวงวางกับดักแบบใดไว้ให้ตนกัน?

หลิงอวี๋ครุ่นคิด บัดนี้นางมิสามารถเข้าใจความคิดของชิวเหวินซวงได้

ควรจะแสร้งทำเป็นไม่เห็นเรื่องการโกงของแม่นมเกาหรือควรจะจัดการดี?

ถึงอย่างไรตนก็รับผิดชอบดูแลแค่สองวันเท่านั้น การจ้างคนที่ไม่เหมาะสมของตำหนักอ๋องอี้เกี่ยวอะไรกับตนด้วยเล่า?

หากจัดการไปเสีย เช่นนั้นจะต้องทำให้คนจำนวนมากขุ่นเคืองเป็นแน่!

แม่นมเกากับสองพี่น้องชิวมีผลประโยชน์ต่อกัน!

อีกทั้งคนที่สามารถเข้ามาทำงานในครัวได้นั้น โดยพื้นฐานแล้วน่าจะเกี่ยวข้องกับพวกเขา

แม่นมเกาได้ยินสิ่งนั้นก็ตะโกนเสียงดังขึ้นมา

“พระชายา นี่พระชายาหมายความว่าเยี่ยงไร? นี่พระชายากำลังใส่ร้ายบ่าวว่ายักยอกเงินตำหนักหรือเจ้าคะ?”

“นี่เป็นการกล่าวหาบ่าวอย่างไม่ยุติธรรมเจ้าค่ะ!”

แม่นมเกานั่งลงกับพื้น แล้วร้องไห้ออกมาเสียงดัง

“ข้ารู้ว่าพระชายาโกรธที่ละเลยผู้มาเยือนในวันนี้! แต่พระชายาจักใส่ร้ายบ่าวเช่นนี้มิได้หนาเจ้าคะ!”

“บ่าวอยู่ในตำหนักอ๋องอี้มาตลอดชีวิต อุทิศตนทำงานหนักให้ตำหนักแบบหนักเอาเบาสู้…”

“พระชายาต่อว่าบ่าวเช่นนี้ ต่อไปจักให้บ่าวใช้ชีวิตเยี่ยงไรเจ้าคะ! ฮือ ๆ...”

“พระชายามิชอบบ่าว ก็ไล่บ่าวออกไปเสียเถิดเจ้าค่ะ ไฉนจึงมาใส่ร้ายให้บ่าวเสื่อมเสียชื่อเสียงเช่นนี้เจ้าคะ!”

ยังไม่ทันที่หลิงอวี๋จะได้พูดอะไร เด็กอ้วนสองคนที่นั่งอยู่ใต้โต๊ะก็กระโดดขึ้นมา

“อย่ามารังแกยายข้านะ! ผู้หญิงสารเลว!”