ยอดหมอหญิงทะลุห้วงเวลา นิยาย บท 359

หลิงอวี๋ยิ้ม หลิงซวนนี่นับวันก็ยิ่งใส่ใจจริง ๆ!

นางยิ้มพลางเอ่ย “มิอาจใช้อำนาจของทางการในทางที่ผิดได้!"

พวกแม่ครัวได้ยินหลิงซวนบอกว่าจะส่งให้ทางการ สีหน้าก็ตกใจหน้าซีดไปทันที

กระทั่งได้ยินคำพูดของหลิงอวี๋ สีหน้าถึงได้ดีขึ้นเล็กน้อย

ไหนเลยจะรู้ว่าหลิงอวี๋จะพูดประโยคถัดไป

“ทำร้ายพวกเขานั้นมิดี! แต่หลิงซวนคำพูดของเจ้ามันเตือนข้า ได้ยินว่ากองทัพตะวันตกเฉียงเหนือนั้นลำบากนัก อาหารก็ไม่ดี ไม่มีผู้ใดทำอาหารให้!”

“มิสู้ข้าทำความดีซื้อพวกนางแล้วส่งไปทำอาหารให้ทหารกองทัพตะวันตกเฉียงเหนือดีกว่ารึ!”

หลิงซวนแสร้งทำเป็นเอ่ยอย่างไม่สบายใจ “เช่นนี้ก็ดีเลยเจ้าค่ะ แต่ข้าได้ยินมาว่า ทางตะวันตกเฉียงเหนือมีหมาป่าจำนวนมากนัก แม่ครัวของพวกเขาจำนวนมากเลยที่วิ่งมิเร็วแล้วถูกหมาป่ากินไป...”

แม่ครัวเหล่านี้ต่างหวาดกลัวแทบตายกับคำพูดของหลิงซวน!

ทางตะวันตกเฉียงเหนือนั้นยากลำบากยิ่ง กอปรกับมีหมาป่าอยู่ด้วย น่ากลัวนัก!

“พระชายา… บ่าวจักบอกว่าแม่นมเกาบังคับให้เราทำสิ่งนี้ นางบอกว่าให้เราร่วมมือกับนางเพื่อไล่พระชายาออกไป…”

“พระชายา… บ่าวเห็นแล้วเจ้าค่ะ สมุดบัญชีที่แม่นมเกามอบให้พระชายานั้นเป็นเล่มที่อยู่ในมือขององครักษ์จ้าว พระชายามิได้สับเปลี่ยนสมุดบัญชี!”

พวกแม่ครัวกลัวว่าหากมิพูดจะถูกหลิงอวี๋ส่งไปทางตะวันตกเฉียงเหนือจริง ๆ จากนั้นจึงพากันคุกเข่าลงทีละคน แล้วรีบบอกเรื่องเลวร้ายทั้งหมดที่แม่นมเกาทำ

แม่ครัวที่เพิ่งแอบมองหลิงอวี๋เมื่อครู่ร้องไห้พลางเอ่ย “พระชายาก็เห็นแล้ว ครอบครัวของแม่นมเกานั้นเพลิดเพลินกับอาหารโอชะ แล้วให้ของเหลือพวกเรา!”

“แม้ว่าพวกเราจะอยู่ในครัว แต่ทุกวันล้วนกินไม่อิ่ม!”

“เราต้องทำอาหารให้คนมากมาย แต่แม่นมเกากับครอบครัวของนางแค่เฝ้าดูพวกเรา ถ้าเราทำไม่ดี ก็จะเอาแส้มาเฆี่ยนตีพวกเรา!”

แม่ครัวพับแขนเสื้อขึ้น ให้หลิงอวี๋กับพวกองครักษ์เห็นรอยฟกช้ำกับบวมที่แขนของนาง

นางรับใช้ตัวเล็ก ๆ ก็พับแขนเสื้อขึ้น ร้องไห้พลางเอ่ย

“แม่นมเกายังขอให้บ่าวดูแลหลานชายทั้งสองของนางด้วย หลานชายสองคนนี้มิได้มองว่าบ่าวเป็นคนเลย พวกเขาบอกว่าเป็นคุณชายน้อยของตำหนัก… ให้บ่าวเป็นม้าให้พวกเขาขี่!”

“พอบ่าวมิยอม แม่นมเกาก็เอาไฟมาลวกบ่าว!”

แม่ครัววิ่งไปดึงกุญแจจากเอวของแม่นมเกาแล้วนำไปเปิดประตูโกดัง ไม่นานก็นำสมุดบัญชีมาหลายเล่มมาด้วย

จ้าวซวนดูแล้วก็เห็นว่าลายมือในสมุดบัญชีนั้นบิดเบี้ยว เป็นลายมือของแม่นมเกาจริง ๆ เขากวาดสายตามองแล้วยื่นให้หลิงอวี๋

“ค่าใช้จ่ายสามหมื่น ทั้งยังยักยอกทรัพย์เข้าตัวครึ่งหนึ่งด้วย! เหอะ ๆ แม่นมเกา เจ้ายังบอกว่าข้าใส่ร้ายเจ้าอยู่หรือไม่?”

หลิงอวี๋ดูเสร็จก็ส่งมันให้จ้าวซวน “เรื่องการตรวจสอบให้พี่จ้าวจัดการเองเถอะ! ข้ายังต้องเตรียมอาหารสำหรับวันพรุ่ง! และยังต้องหาที่พักสำหรับผู้มาเยือนอีก!”

จ้าวซวนจ้องแม่นมเกาด้วยความรังเกียจ ให้องครักษ์พาแม่นมเกากับครอบครัวของนางออกไป รอกระทั่งเซียวหลินเทียนมีแรงแล้วจะรายงานเรื่องนี้ให้เซียวหลินเทียนรู้ก่อนที่จะจัดการ

คนรับใช้ที่เหลือมองหลิงอวี๋ด้วยความกังวลใจ กลัวว่าหลิงอวี๋จะลงดาบจัดการกับตน

เมื่อเสิ่นจวนเห็นว่าไม่ได้รับผลประโยชน์ใด ๆ นางก็จากไปพร้อมกับคนของนาง

หลิงอวี๋ วันนี้ข้าจะให้เจ้าภูมิใจไปก่อน รอให้ข้ารู้สถานการณ์ในตำหนักอ๋องอี้ก่อนเถิด ข้าจักสู้กับเจ้าอีกครั้ง!

เสิ่นจวนย้ายเข้ามาอยู่ในตำหนักอ๋องอี้ในครั้งนี้ เพราะตั้งใจที่จะแต่งงานกับเซียวหลินเทียน!

นางมิอยากเป็นชายารอง เช่นนั้นนางทำได้เพียงต้องหาทางขับไล่หลิงอวี๋ออกไปให้เร็วที่สุด!