ยอดหมอหญิงทะลุห้วงเวลา นิยาย บท 365

“พระชายาอ๋องอี้ ท่านมิต้องขู่ขวัญพวกเราหรอก คุยด้วยเหตุผลเถอะ!”

เถ้าแก่หลี่เห็นฝูงชนต่างกลัวจนมิกล้าลงมือ จำต้องกล่าวหน้าเจื่อน ๆ

หลิงอวี๋พบว่าฝูงชนถูกตนทำประหวั่นเสียแล้ว จึงผ่อนน้ำเสียงลง

“เถ้าแก่หลี่พูดถูกต้อง พวกเราคุยด้วยเหตุผลเถอะ! ทุกคนเป็นคนบ้านเดียวกัน ปกติพวกเจ้าเห็นข้าวางตัวเป็นพระชายารึ?”

“ร้านของข้าก็อยู่ที่นี่เหมือนกัน แม้ข้าเป็นพระชายา แต่เงินข้าก็มิได้ลอยมาตามลม! พวกเจ้าสูญเสีย ข้าจักมิสูญเสียด้วยได้อย่างไร?”

“ผลประโยชน์พวกเราต่างเหมือนกัน มีปัญหาเราก็หารือแก้ไขได้ ทุกคนร่วมแรงร่วมใจหามีสิ่งใดยากไม่!”

มีคนบ่นงึมงำว่า “ปัญหาก็อยู่ตรงหน้าแล้ว พระองค์ให้เวลาเราภายในสองวันย้ายออก! เราจักย้ายไปที่ใดในเวลาน้อยนิดเท่านี้!”

“ใช่แล้ว! เงินชดเชยจากทางการช่างน้อยนิดนัก เดิมทียามนี้ซื้อร้านค้ามิได้ด้วยซ้ำ!”

“พระชายาอ๋องอี้ ครอบครัวเราอาศัยหน้าร้านหาเลี้ยงชีพ หากไม่มีแล้ว เราจักอยู่กันอย่างไรเล่า!”

หลิงอวี๋พูดอย่างใจเย็น “เถ้าแก่หลี่ ข้าก็เพิ่งได้ข่าวและยังมิเข้าใจเรื่องเงินชดเชยกระจ่าง เจ้าบอกข้าหน่อยว่าทางการกำหนดชดเชยอย่างไร?”

เถ้าแก่หลี่หยิบใบประกาศฉบับหนึ่งส่งให้หลิงอวี๋ หลิงอวี๋รับมาอ่านอย่างถี่ถ้วน

โครงการเงินชดเชยของร้านค้ามิใช่เซียวหลินเทียนสั่งทำโดยสิ้นเชิง

โครงการนี้จะชดเชยตามพื้นที่ปัจจุบันร้าน และจำนวนเงินจะให้ตามราคาทุนของเรือน

หากเรือนใครสร้างหนึ่งพันตำลึงก็จะให้ชดเชยหนึ่งพันตำลึง

แต่เรือนตามถนนสายนี้สร้างมาหลายสิบปีแล้ว ครั้นเมื่อสร้างก็ล้วนไม่เกินหนึ่งพันตำลึง

ถึงแม้ตอนนี้จะชดเชยหนึ่งพันตำลึง เงินพวกนั้นหรืออย่าว่าแต่ซื้อร้านมิได้เลย กระทั่งอยากปลูกบ้านธรรมดา ๆ สักหลังยังมิพอเถอะ!

หลิงอวี๋หัวเราะหยัน องค์ชายเว่ยฝันไปซะเถอะ!

นี่จะชดเชยราคาบ้านเมื่อหลายสิบปีก่อน นั่นจะสร้างใหม่ตามราคาตลาดปัจจุบัน เขาจะได้ส่วนต่างจากกำไร!

อ้างจะสร้างสวนราษฎรเสียดิบดี ถึงเวลาก็สร้างมันเล็กกระจิริด แถมโดยรอบยังสร้างบ้านขายได้ตั้งหลายหลัง!

กลยุทธ์เช่นนี้หลิงอวี๋เคยเห็นนักพัฒนาสมัยปัจุบันใช้แล้ว องค์ชายเว่ยหมายหลอกคนโบราณไร้ความรู้ เพราะต้มง่ายรึ?

“พระชายาอ๋องอี้ ท่านล่วงเกินองค์ชายเว่ยก็ไปขอประทานอภัยเสีย อย่าให้พัวพันถึงเราเลย!”

เมื่อบรรดาพ่อค้าเห็นหลิงอวี๋นิ่งเงียบก็พลันร้องขึ้นอย่างเหลือจะทน

“หมอเลี่ยว เปิดประตูให้พวกเขาพังเสีย!”

หมอเลี่ยวเชื่อหลิงอวี๋พลันให้สัญญาณเสี่ยวเอ้อเปิดประตู

บรรดาพ่อค้าต่างแอบมองหน้ากัน

พังจริงรึ?

นี่จะแก้ปัญญาได้รึ?

เถ้าแก่หลี่พลันกังวลเมื่อเห็นหลิงอวี๋พาคนของนางไปในร้าน

แม้พระชายาอ๋องอี้จะเปิดร้านที่อื่นได้ แต่พวกเขาจะใช้กำลังไม่ได้!

“พระชายาอ๋องอี้จักแก้ไขเยี่ยงไรรึ? ท่านพูดสิ เราฟังอยู่! ท่านให้เราทำสิ่งใดเราก็ทำสิ่งนั้น!”

หลิงอวี๋ตอบโดยไม่หันกลับ

“อยากหารือก็เลือกคนที่เชื่อถือได้สองสามคนเข้ามาคุยกับข้า! มิอยากคุยข้าก็มิฝืนใจ!”