ยอดหมอหญิงทะลุห้วงเวลา นิยาย บท 368

เมื่อเผชิญกับผลได้ร่วมกัน เหล่าพ่อค้าจึงสามัคคีเป็นพิเศษ

ครั้นได้รับข่าวก็เริ่มเก็บของไม่มีค่ายัดใส่รถม้าทันที

สายลับที่องค์ชายเว่ยส่งมาเห็นสิ่งนี้จึงคิดว่าเหล่าพ่อค้าหวาดกลัวพลางกำลังตระเตรียมย้ายเรือน

หลิงอวี๋พาบรรดานางรับใช้เก็บพวกของไม่มีค่าช่วยหมอเลี่ยว หลังทำเสร็จนางก็กลับตำหนักอ๋องอี้สายมากแล้ว

นางหมายรายงานเซียวหลินเทียนขอยืมองครักษ์ไปช่วยดูว่ามีคนปะปนเข้ามาหรือไม่สักหลาย ๆ คน

แต่เมื่อไปถึงศาลาริมน้ำก็เห็นนางรับใช้ของเสิ่นจวนกำลังเฝ้าประตู

นางรับใช้คนนั้นเห็นหลิงอวี๋ก็ยิ้มหยันกล่าวว่า “พระชายาอ๋องอี้ ท่านอ๋องบรรทมแล้ว มิอนุญาตคนรบกวน พระชายาเชิญกลับเถอะ!”

“มิเจียมตัว!”

หลิงอวี๋ตวาดขึ้นอย่างเดือดดาล โชคดีที่วันนี้ไปโรงเหยียนหลิงไม่เกิดเรื่อง หากมีเรื่อง นางคงอยากฆ่านางรับใช้คนนี้ไปแล้ว!

ก่อนหน้าวุ่นจัดการเรื่องโรงเหยียนหลิง ไม่ได้คิดจุกจิกกับนาง!

ตอนนี้ยังกล้าเล่นมุกเดิม ๆ คิดจริง ๆ เหรอว่าพระชายาอ๋องอี้คือของประดับ?

“นี่คือตำหนักอ๋องอี้ ตัวข้าเป็นพระชายาอ๋องอี้ นางรับใช้อาคันตุกะเช่นเจ้ากล้ามาขวางข้าได้ตั้งแต่เมื่อใด?”

หลิงอวี๋ตวาด “เถาจื่อ ตบปาก!”

เถาจื่อกับหลิงซวนกำลังตามมา

เมื่อเถาจือได้ยินก็ไม่เอื้อนเอ่ยใด ๆ ก้าวไปข้างหน้าคว้าปกเสื้อนางรับใช้ไว้มั่นพลันตบเพียะ ๆ!

เถาจื่อได้วรยุทธ ครั้นตบหลายฝ่ามือจนหน้านางรับใช้ของเสิ่นจวนก็กลายเป็นทึ่มทื่อ แม้แต่จะร้องขอเมตตายังพูดไม่ออก

หลิงซวนมองอ้าปากตาค้าง นางไม่รู้ว่าคราวนี้หลิงอวี๋ซื้อนางรับใช้เป็นวรยุทธ เพียงคิดว่าวังชาของเถาจื่อมากเหลือหลาย!

“กลับไปบอกคุณหนูพวกเจ้าเสีย เป็นแขกก็ควรทำตัวเป็นแขก!”

“นี่ที่คือตำหนักอ๋องอี้ มิใช่จวนเสิ่นของนาง หากวางมาดอวดเบ่งก็ไสหัวกลับจวนเสิ่นไปซะ!”

เมื่อหลิงอวี๋พูดอวดดีจบก็เดินเข้าไปตรง ๆ โดยหมางเมินนางรับใช้ทึ่มทื่อนั่น

ภายในห้องยังเปิดไฟอยู่ ครั้นลู่หนานได้ยินเสียงก็วิ่งออกมา เขาลั่นฉับพลันเมื่อพบว่านางรับใช้ของเสิ่นจวนถูกตี

เซียวหลินเทียนหูไว เมื่อได้ยินเสียงหลิงอวี๋แต่เห็นนางไม่เข้ามาพักใหญ่ ๆ ก็อดเอ่ยเรียกไมได้

หลิงอวี๋พยักหน้าให้ลู่หนานพลันเดินเข้าไป

“เกิดกระไรขึ้น?”

เซียวหลินเทียนถาม “ข้าได้ยินองครักษ์พูดว่าหลิงซวนมาหาจ้าวซวนตอนเที่ยงวัน แต่ถูกนางรับใช้ของเสิ่นจวนกันมิให้เข้าประตู ข้าเลยตำหนิเสิ่นจวนไปแล้ว!”

“หม่อมฉันแก้ไขชั่วคราวแล้วเพคะ! แต่วันพรุ่งจำเป็นต้องขอองครักษ์จากท่านหลายคนมาช่วยเพคะ!”

หลิงอวี๋เล่าเรื่ององค์ชายเว่ยที่หมายรื้อถอนร้านค้า กล่าวทิ้งท้ายว่า

“องค์ชายเว่ยโดนผลประโยชน์ทำดีใจหน้ามืดตามัว ร้อนอกร้อนใจอยากร่ำรวย”

เซียวหลินเทียนมุ่นคิ้ว เอ่ยเคือง

“หน้าร้านตามถนนพวกเจ้า ของมีค่าน้อยที่สุดยังเกินหมื่นตำลึงเงิน เขาให้แค่หนึ่งพันตำลึงก็เอารึ?”

“เขาทำแบบนี้ต่างอะไรกับปล้นกลางวันแสง ๆ? มิกลัวตายเลยหรือไร!”