ยอดหมอหญิงทะลุห้วงเวลา นิยาย บท 369

หลิงอวี๋พิงเก้าอี้อย่างเกียจคร้าน เอ่ยปลอบเซียวหลินเทียน

“สายาคนใต้หล้าต่างเฉียบคม! ท่านอย่าได้ทรงกังวล องค์ชายเว่ยไร้ทางทำแผนชั่วสำเร็จ หม่อมฉันคิดแผนรับมือไว้แล้วเพคะ!”

หลิงอวี๋บอกเซียวหลินเทียนเรื่องที่ตนกระทำ

เซียวหลินเทียนผงะไปพักใหญ่ ถึงกับมองหลิงอวี๋อย่างเอ่ยมิออก

มีแต่หลิงอวี๋ที่คิดอุบายร้ายกาจเช่นนี้ได้เท่านั้น!

แต่อุบายอย่างนี้กลับเป็นวิธีที่ได้ผลกับองค์ชายเว่ยที่สุด!

“ข้าพะวงองค์ชายเว่ยจะอับอายกลายโทสใช้กำลังทหารสะสางต่อพ่อค้าพวกนั้น! แบบนี้เรามีชัย แต่สูญเสียใหญ่หลวงนัก!”

หลิงอวี๋ยิ้มขื่นเอ่ยว่า “หากมีทางอื่น หม่อมฉันไม่ยอมเลือกวิธีนี้เป็นแน่เพคะ!”

พอเซียวหลินเทียนฟังก็เข้าใจและยิ่งคิดปรุโปร่งกว่าหลิงอวี๋ เขากังวลว่าองค์ชายคังจะวางหมากอยู่เบื้องหลัง

“หลิงอวี๋ องค์ชายคังมิยอมถูกองค์ชายเว่ยแย่งผลประโยชน์ไปแน่!”

“ข้าแค่พะวงว่า เขาจงใจสาดโคลนใส่องค์ชชายเว่ยเพื่อเอาหลักฐานความผิดขององค์ชายเว่ย”

เซียวหลินเทียนกล่าวกังวล “แม้ถึงเวลานั้นองค์ชายเว่ยจักมิออกมือ องค์ชายคังอาจส่งคนไปแอบอ้างสะสางพวกเจ้า แล้วโทษก็ยังเป็นองค์ชายเว่ยแบกรับ!”

แม้การที่องค์ชายคังกัดกับองค์ชายเว่ยจะเป็นผลดีต่อเซียวหลินเทียนก็เถอะ!

เซียวหลินเทียนต้องการฉวยโอกาสล้างแค้นที่ตนถูกลอบฆ่าด้วย!

แต่พอนึกถึงความปลอดภัยของราษฎรผู้บริสุทธิ์เป็นค่าใช้จ่าย จิตสำนึกของเขาก็ห้ามมิให้หลอกใช้เหล่าราษฎร!

เรื่องล้างแค้นค่อยหาโอกาสหน้าแล้วกัน!

อันที่จริงหลิงอวี๋ก็คิดถึงจุดนี้ระหว่างทางกลับเหมือนกัน นางมาหาเซียวหลินเทียนช้ามากเพราะพะวงเรื่องเช่นนี้จะเกิด!

“งั้นทำเช่นไรดี? หรือว่าเราจะยอมแพ้?”

หลิงอวี๋ยิ้มขื่นกล่าวว่า “แม้หม่อมฉันอยากให้พวกเขายอมแพ้ยามนี้ พวกเขาก็มิยอมหรอกเพคะ!”

เกาทัณฑ์เมื่อขึ้นสาย ก็ต้องยิงเต็มเหนี่ยว!(1)

เซียวหลินเทียนขบคิดครู่หนึ่งพลางเอ่ย “เรื่องนี้ยกให้ข้าจัดการเถอะ! หาคนไปแพ่ข่าวทางองค์ชายเว่ยเพื่อให้เขาเตรียมป้องกันองค์ชายคัง และหาคนคุ้มครองพวกเจ้าด้วย!”

หลิงอวี๋ชะงักงันพลันหัวร่อเหอะ ๆ ขึ้น

ไยนางคิดไม่ถึงการเดินเกมเช่นนี้!

นี่เรียกว่าตั๊กแตนไล่จับจักจั่นนกเอี้ยงจ้องตามันข้างหลัง(2) ใช้ศัตรูเป็นประโยชน์ต่อกันเป็นทอด ๆ!

“เซียวหลินเทียน ท่านสมกับที่เคยเป็นแม่ทัพใหญ่เสียจริง! กลยุทธ์นี้ยอดมากเพคะ!”

“ได้! ลำบากเจ้าแล้ว!”

เซียวหลินเทียนมองหลิงอวี๋ถือเข็มเงินในมือ ใช้เข็มเงินกับตนอย่างชำนาญ

เขานึกถึงเหตุการณ์ที่หลิงอวี๋ฝังเข็มตนบนรถม้าคราก่อน วันนั้น เขาเกือบจูบหลิงอวี๋!

แต่ช่วงเวลาสำคัญสุดท้าย เขากลับผลักนางออก!

เมื่อคิดถึงฉากนั้น เซียวหลินเทียนก็นึกถึงที่ลู่หนานพูดว่า ตอนเขาหมดสติจ้าวเจินเจินมาเยี่ยมเขา!

‘พระชายาคังเป็นห่วงท่านมาก แม้นางจะมิได้แสดงออกชัดเจนนัก แต่กระหม่อมดูออกว่านางเป็นห่วงท่านมากจริง ๆ พ่ะย่ะค่ะ!’

วาจาประโยคนี้ของลู่หนานทำเซียวหลินเทียนไม่สบายใจยิ่งนัก

‘นางสบายดีหรือไม่?’

เดิมทีเซียวหลินเทียนอยากถามคำถามนี้ แต่ไร้ความกล้าถามออกมา

ตอนนี้เขายังมีสิทธิ์อะไรไปสนใจว่าจ้าวเจินเจินสบายดีกันล่ะ?

เกาทัณฑ์เมื่อขึ้นสาย ก็ต้องยิงเต็มเหนี่ยว (箭在弦上，不得不发) เปรียบเหมือนการทำงานที่ต้องทำอย่างเต็มที่ ทำตามภาระหน้าที่ที่ได้รับมอบหมายให้ดีที่สุด เมื่อเริ่มทำงานก็ต้องทำต่อไป ไม่หยุดหรือเปลี่ยนใจกลางคัน เพราะจะส่งผลให้งานนั้นออกมาไม่ดี หรือเสียงานส่วนรวมได้

ตั๊กแตนไล่จับจักจั่นนกเอี้ยงจ้องตามันอยู่ข้างหลัง (螳螂捕蝉黄雀在后) อุปมาว่าเป็นผู้ที่ไร้วิสัยทัศน์ เล็งผลระยะสั้น หรือผู้ที่เอาแต่จ้องจะเล่นงานผู้อื่น โดยไม่คาดว่าตนเองก็อาจจะกำลังถูกผู้อื่นจ้องเล่นงานอยู่เช่นกัน