ยอดหมอหญิงทะลุห้วงเวลา นิยาย บท 385

เซียวหลินเทียนยังคงเอ่ยถามอย่างใจเย็น “เช่นนั้นแม่นมจูรู้หรือไม่ว่าหลิงอวี๋มิได้กลับเรือนตอนกลางคืนนั้น นางไปพบใคร?”

“แม่นมจูบอกว่ามิรู้ แต่นางมีหลักฐานพ่ะย่ะค่ะ...”

จ้าวซวนหยิบจดหมายออกมาส่งให้เซียวหลินเทียน

เซียวหลินเทียนรับมาเอาออกมาดู มันเป็นจดหมายของจางเฉินเหนียน เป็นจดหมายรัก...

ในจดหมายไม่มีการเรียกชื่อ เนื้อหาข้างในเต็มไปด้วยคำรัก มันเลี่ยนเกินกว่าจะอ่านได้!

เขามองอย่างรังเกียจ พวกคำที่บอกข้าชอบมองรอยยิ้มของเจ้า ตั้งแต่ที่ชอบเจ้า เรื่องอื่น ๆ ก็ไม่สำคัญ เพราะหัวใจของข้าถูกเจ้าครอบครองไปแล้ว...

ช่วงนี้เซียวหลินเทียนคุ้นเคยกับลายมือของหลิงอวี๋มาก แค่มองปราดเดียวก็ยืนยันได้เลยว่าเป็นลายมือของหลิงอวี๋

เขาขยำจดหมายอย่างโมโห!

หลิงอวี๋ เจ้ากล้าทำเรื่องน่าอับอายเช่นนี้กับข้าหรือ!!

เมื่อเซียวหลินเทียนนึกถึงที่หลิงอวี๋พาลูกของคนอื่นมาแต่งงานกับเขา ก็โกรธมากจนอยากจะบีบคอหลิงอวี๋ให้ตาย

ยังมิทันที่เขาจะคิดว่าจะทำเยี่ยงไรกับหลิงอวี๋ดี องครักษ์ก็ตะโกนจากข้างนอก “พระชายามาแล้ว...”

ทันทีที่จ้าวซวนได้ยินสิ่งนี้ก็เอ่ยอย่างกังวลใจ “ท่านอ๋อง เวลานี้ยังมิใช่เวลาชำระบัญชีกับหลิงอวี๋! ท่านอ๋องต้องอดทนไว้ก่อน!”

“ขาของท่านอ๋องยังมิหายดี หากแตกคอกันกับหลิงอวี๋ในเวลานี้ เช่นนั้นความพยายามทั้งหมดจักสูญเปล่าพ่ะย่ะค่ะ!”

“ท่านอ๋อง หลิงอวี๋อยากเอาใจท่าน ท่านอ๋องใช้โอกาสนี้รักษาขาให้หายดีแล้วค่อยว่ากันเถิด! เมื่อถึงเวลาที่หย่าร้างกันแล้ว ก็แค่ขับไล่นางออกไปก็พอพ่ะย่ะค่ะ!”

แม้ว่าจ้าวซวนจะเกลียดหลิงอวี๋ที่นำความอัปยศอดสูอย่างใหญ่หลวงมาให้ท่านอ๋อง แต่เขาก็ไม่มีทางปฏิเสธได้เรื่องที่หลิงอวี๋ทำงานหนักช่วยชีวิตเซียวหลินเทียนไว้

“ท่านอ๋อง… หลิงอวี๋ก็ถือได้ว่าเป็นผู้ช่วยชีวิตของท่านอ๋อง โปรดไว้ชีวิตนางด้วยเถิด!”

บัดนี้เซียวหลินเทียนนึกถึงคำพูดของจ้าวซวน ความโกรธจึงเบาบางลงไปมาก

เขาเคยบอกกับหลิงอวี๋ว่าเขาจะตอบแทนบุญคุณที่นางช่วยชีวิตเขาไว้อย่างแน่นอน!

เช่นนั้นก็ถือว่าหายกันก็แล้วกัน!

หลิงอวี๋ช่วยรักษาขาของตนเองแล้ว เขาก็ไม่ตามเอาความนางที่ทำให้ตนอับอายอีก!

แต่เพียงเพราะเขาสามารถละเว้นเรื่องอัปยศอดสูของหลิงอวี๋ได้ มิได้หมายความว่าเซียวหลินเทียนจะสามารถควบคุมตัวเองให้มิเกลียดหลิงอวี๋ได้

ดังนั้นเมื่อมือของนางสัมผัสเขา เซียวหลินเทียนจึงรู้สึกสกปรก!

เขาแค่อยากอยู่ให้ห่างจากนาง!

“คนบางคนมิสมควรทำดีกับพวกเขาจริง ๆ!”

หลิงซวนเห็นความโศกเศร้าอยู่บนหน้าของหลิงอวี๋ หัวใจของนางก็เจ็บปวดอย่างประหลาด

อยู่ในตำหนักอ๋องอี้มานานถึงเพียงนี้แล้ว หลิงซวนมองออกว่าหลิงอวี๋กับเซียวหลินเทียนดูไม่เหมือนคู่สามีภรรยาทั่วไป

เมื่อนึกถึงข่าวลือเรื่องความสัมพันธ์ระหว่างทั้งสองคน หลิงซวนก็เหมือนจะเข้าใจอะไรบางอย่างแล้ว

นางจับมือหลิงอวี๋พลางเอ่ยยิ้ม ๆ “อาจารย์อยู่ที่ใด หลิงซวนก็อยู่ที่นั่นเจ้าค่ะ!”

“อาจารย์ อย่ารู้สึกแย่เพราะคนเนรคุณพวกนั้นเลยหนาเจ้าคะ! ไม่ว่าท่านจักไปที่ใด พวกเราก็จักอยู่กับท่านเสมอเจ้าค่ะ!”

“หลิงซินกับแม่นมลี่ และยามนี้ยังมีสุ่ยหลิงกับเถาจื่ออีก… รวมทั้งเยวี่ยเยวี่ย พี่น้องฉีเต๋อด้วย พวกเราเป็นครอบครัวมีที่ความรักต่อกัน!”

“เพราะเราเป็นครอบครัว ครอบครัวที่รักกัน มีวาสนาต่อกันถึงได้มาพบกัน มีหัวใจต่อกันถึงได้ทะนุถนอมกันไว้ ไหนเลยจักปล่อยให้เมฆดำมืดมาบดบังตาของเรา...”

หลิงซวนร้องเพลงที่หลิงอวี๋สอนทุกคนในเรือนบุหงาอย่างมีความสุข เพลงนี้ทำให้หลิงอวี๋ยิ้มออก

ใช่แล้ว เหตุใดจะต้องรู้สึกแย่เพราะคนที่ไม่รู้จักบุญคุณพวกนั้นเล่า!

หลังจากออกจากตำหนักอ๋องอี้แล้ว นางยังมีครอบครัวมากมายถึงเพียงนี้!