ยอดหมอหญิงทะลุห้วงเวลา นิยาย บท 403

หลิงผิงโดนบีบคอจนสีหน้าดำคล้ำชั่วพริบตา

ทว่าหลิงผิงกลับมิหวั่นสักกระผีก มือข้างหนึ่งโฉบมือชิวเหวินซวงพลางเรียกเสียงแหบพร่า

“เจ้าฆ่าข้าเลย! ตอนค่ำขอเพียงข้าไม่กลับไป วันพรุ่งเรื่องที่เกี่ยวกับเจ้าก็จะรายงานถึงท่านอ๋องทันที!”

“ชิวเหวินซวง เจ้าคิดว่าหลังข้ารู้ความลับเจ้าแล้วจะกล้ามาหาเจ้าโดยมิเตรียมตัวอันใดเลยงั้นรึ?”

“หากท่านอ๋องเห็นสิ่งเหล่านี้เข้า ไม่ว่าเจ้าจักพูดจาเสนาะหู โน้มน้าวเก่ง พระองค์ก็ไม่ทรงเชื่อใจเจ้าอีกแล้ว!”

“หากข้าตายเจ้าก็ต้องตายไปกับข้า! กระทั่งครอบครัวเจ้าก็ต้องตายสิ้น!”

ชิวเหวินซวงจ้องผิงหลิงเขม็งพลางนึกเสียใจภายหลังเต็มทรวง

ครั้นหลิงผิงถูกขับออกตำหนักอ๋องอี้ครานั้น ตนน่าจะฆ่านางเพื่อเลี่ยงหายนะที่ตามมาไม่จบสิ้นในภายหน้าเสีย

แต่นางคิดว่าหลิงผิงยังมีประโยชน์ในภายภาคหน้าอยู่จึงส่งนางไปหมู่บ้านแห่งนั้น!

ไหนเลยจะคิดว่าหลิงผิงจะหนีออกมาได้ แถมกำเริบเสิบสานมากขึ้น ขวัญกล้าใช้ความลับมาขู่ตน!

ชิวเหวินซวงถลึงมองหลิงผิงพลางดูท่าทีไม่ยี่หระของนาง เห็นได้ชัดว่าหลิงผิงเตรียมตัวมาอย่างดี!

ชิวเหวินซวงหัวใจสั่นสะท้าน ค่อย ๆ คลายมือออก

“เจ้าต้องการเท่าไร?” ชิวเหวินซวงถามอย่างเย็นชา

“ห้าหมื่นตำลึงเงิน!”

หลิงผิงสูดหายใจเข้าลึก ๆ พลางลูบคอที่ถูกชิวเหวินซวงบีบจนเจ็บ แล้วพูดอย่างเยือกเย็นว่า

“เตรียมมาให้ข้าภายในสามวัน! ได้ตั๋วเงินแล้วข้าจักไปจากเมืองหลวงทันที!”

“ข้าไม่มีเงินมากปานนั้น!”

เมื่อชิวเหวินซวงได้ยินว่าหลิงผิงกระหายมากขนาดนี้ก็พลันหน้าเคร่งขรึม

หลิงผิงกล่าวทั้งยิ้มร้าย ๆ ว่า “ชิวเหวินซวง ครานั้นเจ้ายุยงข้าหลอกหลิงอวี๋ เงินที่ได้มันมากกว่านี้มากนัก ข้าขอแค่ส่วนเดียวเอง!”

“หากเจ้าไม่ให้ข้า พวกเราไปคุยตรงหน้าท่านอ๋องกัน… ว่าเจ้าเอาเงินไปใช้ที่ไหนหมด!”

“แล้ว… พ่อบ้านฟั่นตายได้อย่างไร? เจ้าอย่าคิดว่าข้าออกไปแล้วจักมิรู้… เขามิได้ป่วยตายเฉียบพลันแน่!”

“พอ!”

“สายลับ!”

ครั้นชิวเหวินซวงเห็นหลิงผิงเดินออกประตูเรือนก็พลันตะโกนเสียงเฉียบขาด

เงาดำร่างหนึ่งเดินออกมาเงียบเชียบ ครึ่งตัวถูกอำพรางในเงามืด

“ตามนางไป สืบหาว่านางหยุดพักที่ใด! และทุกคนที่นางติดต่อ กระจ่างแล้วมาแจ้งข้า!”

“ขอรับ!” เงาดำตอบเเสียงแผ่วพลันหายไป

ใบหน้าสะสวยของชิวเหวินซวงบิดเบี้ยว ครั้นนึกถึงคนอย่างหลิงผิงกล้าข่มขู่ตน นางก็อารมณ์เสียฉับพลัน

ตามด้วยความหวาดกลัวอีกระลอกหนึ่ง หากคนผู้นั้นรู้ความผิดมหันต์ของตน นางต้องมิปล่อยตนไปง่าย ๆ แน่!

เมื่อชิวเหวินซวงนึกถึงชะตากรรมตนก็กลัวจนตัวสั่นเป็นลูกนก!

ไม่ได้ นางต้องแก้ไขเรื่องนี้ให้ไวไร้ร่องรอยที่สุด!

จะปล่อยให้หลิงผิงคุกคามตำแหน่งของตนมิได้เด็ดขาด!

ชิวเหวินซวงปรับอารมณ์ตัวเองให้เรียบร้อยแล้วเดินออกประตูหลัง เดินเตร่บนถนนรอบหนึ่งค่อยกลับตำหนักอ๋องอี้