ยอดหมอหญิงทะลุห้วงเวลา นิยาย บท 406

หลิงอวี๋ดูอย่างตั้งใจ อยากจะหาเบาะแสจากเสื้อผ้าทั้งสองชิ้นนี้ให้เจอ

หลังจากตรวจสอบอย่างละเอียดแล้ว นางพบตั๋วเงินสองร้อยตำลึงซ่อนอยู่ในเสื้อผ้าเก่าหนึ่งชิ้น

ตั๋วเงินถูกเย็บซ่อนไว้ชั้นในเสื้อผ้า ถ้าไม่ดูให้ดีจะไม่มีทางหาเจอเลย

นางยึดวิธีเดียวกัน ตรวจสอบเสื้อผ้าอีกชิ้น แล้วเจอตรงชั้นในปกเสื้ออีกร้อยตำลึง

เกิ่งเสี่ยวหาวเห็นจากด้านข้าง ก็เอ่ยยิ้ม ๆ “ความระแวงสงสัยของสตรีมีมากทีเดียว!”

หลิงอวี๋ยิ้มเย็นชา “ไม่เพียงแต่ระแวงมาก แต่ยังจิตใจโหดเหี้ยมอีกด้วย!”

“เฝิงโปที่เป็นผู้ชายร่างใหญ่ถูกนางฆ่าได้ หลิงผิงผู้นี้แค่แยกจากกันสามวัน ก็แข็งแกร่งยิ่งกว่าเดิมแล้ว!”

“ท่านพี่ พวกเราค้นหาทั่วทุกที่ในเมืองหลวงแล้ว! ข้าอยากรู้ว่านางไปซ่อนตัวอยู่ที่ใดกันแน่ ไฉนคนของข้าจึงหานางมิพบ!”

เกิ่งเสี่ยวหาวยิ้มขมขื่นพลางเอ่ย “หากนางมิปรากฏตัวเอง ข้าเกรงว่าท่านพี่จักสงสัยว่าข้ามิใส่ใจคำพูดของท่านพี่!”

หลิงอวี๋ปลอบใจ “จักเป็นไปได้เยี่ยงไรกันเล่า! หากคนคนหนึ่งต้องการซ่อนตัวนั้นมีวิธีมากหลายนัก! ข้าไม่มีทางสงสัยเจ้าหรอก!”

หลิงอวี๋พูดไปก็ตรวจสอบเสื้อผ้าเก่า ๆ ไป นางสัมผัสทุก ๆ ส่วนของเสื้อผ้า แม้แต่ผ้าที่ห่อเสื้อผ้าอยู่ก็ตรวจสอบอย่างละเอียด

นอกจากตั๋วเงินสองใบนี้แล้ว ก็ไม่ได้อะไรอีกเลย

“เสี่ยวหาว ส่งคนไปรายงานแม่ทัพเฉินว่าเขาตายไปแล้ว หากให้ทางการออกหน้าจับกุมหลิงผิงจะสะดวกกว่าพวกเราหากันเอง!”

หลิงอวี๋ยิ้มเยาะ “ทำให้หลิงผิงกลายเป็นนกตื่นธนู พวกเราก็จะตามหาได้สะดวกเช่นกัน!”

หลิงอวี๋วาดรูปหลิงผิงด้วยตัวเองแล้วยื่นให้เกิ่งเสี่ยวหาว เพื่อให้แม่ทัพเฉินสะดวกในการจับกุม

เกิ่งเสี่ยวหาวส่งลูกน้องไปรายงานทางการ

หลิงอวี๋จัดการทุกอย่างแล้วถึงได้พาหลิงซินกับสุ่ยหลิงกลับ

“หลิงซิน ประเดี๋ยวถึงตำหนักแล้ว เจ้าไปหาพี่ปี้อย่างเงียบ ๆ บอกให้เขาส่งคนสองคนไปจับตาดูหลิงหลานไว้!”

“หากหลิงผิงไม่มีที่ไป ก็อาจมาหาหลิงหลานได้!”

หลิงอวี๋สั่ง

“เจ้าค่ะ คุณหนู!”

หลิงซินเกลียดหลิงผิงเข้ากระดูก นางกล้าวางยาพิษคุณหนูตน คนเช่นนี้ควรบดขยี้นางให้เป็นเถ้าถ่านไปเสีย

หลู่ชิ่งรู้สึกตื่นเต้นขึ้นมา ตามมาตั้งหลายวัน ในที่สุดก็ได้อะไรบ้างแล้ว

วันนี้จะต้องหาหลักฐานว่าชิวเฮ่าทรยศท่านอ๋องให้เจอ เช่นนี้ก็จะทำงานที่ได้รับมอบหมายจากพี่จ้าวได้สำเร็จแล้ว

เขาค่อย ๆ ย่องเข้าไป เห็นว่าคนที่อยู่บ้านใกล้ ๆ บ้านหลังนี้ดูเหมือนจะย้ายออกไปแล้ว ประตูเปิดไว้ครึ่งหนึ่ง ในเรือนก็เต็มไปด้วยของระเกะระกะ

หลู่ชิ่งเดินเข้าไปเบา ๆ แล้วค่อย ๆ ย่องไปที่กำแพงที่กั้นบ้านทั้งสอง

ทางนั้นไม่มีเสียงอะไร หลู่ชิ่งจึงขยับเก้าอี้ แล้วยืนขึ้นไปอย่างช้า ๆ

หลู่ชิ่งยืนอยู่ห่างจากกำแพงเล็กน้อย กำลังคิดว่าจะยืนเขย่งเท้าแอบดู ก็ได้ยินเสียงมาจากอีกด้านหนึ่ง

“ฮูหยิน ท่านอ๋องอี้ยังคงมิไว้ใจข้า พวกเรื่องสำคัญยามนี้ก็ไม่มอบหมายให้ข้าแล้ว! ข้าควรทำเยี่ยงไรดี?”

เสียงของผู้หญิงที่ฟังดูค่อนข้างคุ้นหูดังขึ้น “ไร้ประโยชน์ ก็บอกให้เจ้าเอายาแก้พิษให้เขาแล้วมิใช่รึ? เรื่องเล็ก ๆ แค่นี้เจ้ายังทำได้ไม่ดี ยังมีหน้ามาเจอข้าอีกรึ!”

ผู้หญิงคนนั้นเอ่ยอย่างเย็นชา “เบื้องบนมิพอใจกับผลงานของเรานัก บอกว่าหากเรายังไม่มีความคืบหน้า ก็จะต้องกลับไปรับโทษ!”

“ชิวเฮ่า พี่น้องของพวกเจ้าไร้ความสามารถ ก็อย่ามาทำให้ข้าเดือดร้อน!”

หลู่ชิ่งยิ่งฟังเสียงนี้ก็ยิ่งคุ้นเคย เขางุนงงไปเล็กน้อย สตรีผู้นี้เป็นใครกัน?