ยอดหมอหญิงทะลุห้วงเวลา นิยาย บท 405

เซียวหลินเทียนคิดวางแผนใช้ประโยชน์จากองค์ชายคังเอากิจราชการฟื้นฟูย่านการค้ากลับมา และเขาก็จะไม่ปล่อยให้องค์ชายคังได้รับกิจราชการที่เหมืองง่าย ๆ เช่นกัน

ทันใดนั้นเซียวหลินเทียนก็นึกถึงเรื่องหนึ่ง แล้วกล่าวว่า

“จ้าวซวน จัดการให้จูจวินกับเถาเฉิงออกจากเหมืองด้วย!”

“หลังจากพวกท่านอ๋องเฉิงกลับเมืองหลวง องค์ชายเว่ยจักได้มิขุ่นข้องและลงมือกับพวกเขา!”

เซียวหลินเทียนไม่ค่อยสนิทกับจูจวินนัก แต่ก็ดูออกว่าจูจวินไม่ใช่พวกมักใหญ่ใฝ่สูง!

ก่อนหน้าเฉิงชินอ๋องเคยพูดกับเซียวหลินเทียนว่าจูจวินเป็นคนมีฝีมือ อุทิศตนเพื่อแคว้น!

เซียวหลินเทียนจะไม่ปล่อยคนมีความสามารถเช่นนี้ไปง่าย ๆ!

“เจ้าให้จูจวินกับเถาเฉิงปกปิดชื่อแซ่ชั่วคราว และจัดพวกเขาเข้ากองทหารของเรา!”

จ้าวซวนนึกถึงชีวิตอันขมขื่นของครอบครัวท่านกวนเอ้อร์ พลันกล่าวทันที

“กระหม่อมจักไปจัดการเดี๋ยวนี้พ่ะย่ะค่ะ! โปรดท่านอ๋องวางใจ คราวนี้กระหม่อมจักมิทำพลาดซ้ำเด็ดขาดพ่ะย่ะค่ะ!”

แล้วจ้าวซวนก็จากไปอย่างรีบร้อน

เซียวหลินเทียนครุ่นคิดต่อ เขาต้องหาสักวิธีขัดขวางองค์ชายคังรับกิจราชการที่เหมืองให้ได้

ขณะเซียวหลินเทียนกำลังขบคิด ความคิดก็ย้อนกลับมาที่สองพี่น้องชิวเหวินซวง ทั้งสองคนมีเจตนาอะไรเข้าหาตนกันแน่?

แล้วแม่นมขาเป๋ผู้นั้นคือผู้ใดกันแน่?

……

เปียวจื่อไล่ตามหลิงอวี๋มาระหว่างทางที่นางกลับจากโรงเหยียนหลิง

“คุณหนูใหญ่ขอรับ… มีข่าวคนที่ท่านกำลังตามหาแล้ว!”

เปียวจื่อรู้ว่าหลิงอวี๋มิชอบให้คนเรียกนางว่าพระชายาอ๋องอี้ จึงเปลี่ยนการเรียก

“มีข่าวผู้ใด?”

หลิงอวี๋ถามประหลาดใจ

“หลิงผิง…”

เปียวจื่อโน้มใกล้นางพลางกระซิบ

หลิงอวี๋ลืมว่าตนให้คนของเกิ่งเสี่ยวหาวช่วยตามหาเรื่องหลิงผิงเสียสนิท เมื่อได้ยินเช่นนี้ก็พลันถามตื่นเต้น

“นางอยู่ที่ใด?”

เปียวจื่อกระซิบว่า “นางไปหาเฝิงโป เฝิงโปให้คนแอบไปแจ้งนายท่าน แล้วนายท่านก็ให้ข้ารีบมาหาท่านขอรับ!”

“ไปดูกัน!”

“เขาตายแล้ว…”

หลิงอวี๋ถอนหายใจอย่างห่อเหี่ยว

ครั้นเกิ่งเสี่ยวหาวเห็นจึงกล่าวปลอบว่า “ท่านพี่ ใจเย็น ๆ ในเมื่อนางเผยตัวแล้ว ข้าจะส่งกำลังคนบางส่วนไปตามมาอีก ต้องหาเจอแน่นอนขอรับ!”

“ส่งคนไปดูละแวกจวนเสนาบดีเจิ้นหย่วนก่อน!”

หลิงอวี๋นึกถึงคำพูดของเฝิงโปพลันรีบกล่าว “ถ้ามีกำลังคนอีกให้ส่งคนไปตามหาที่โรงเตี๊ยม!”

“ข้าตัดเอ็นร้อยหวายของนางขาดนานแล้ว นางต้องมีเอกลักษณ์เดินกะเผลกที่ชัดเจนมาก!”

“ดี! เปียวจื่อ เจ้ากลับไปหาคนมาช่วยเดี๋ยวนี้!”

เกิ่งเสี่ยงหาวมองศพเฝิงโปพลางเอ่ย “ท่านพี่ ท่านกลับไปเถิด ที่นี่ให้ข้าจัดการ!”

หลิงอวี๋พยักหน้า เพิ่งคิดจะไปก็หันมาเห็นห่อผ้าห่อหนึ่งที่ถูกทิ้งไว้ปลายเตียง

ห่อผ้ามีลวดลายบุปผา และมันไม่ใช่ของเฝิงโป

หลิงอวี๋เดินไปคลี่เปิดดู ข้างในเป็นเสื้อผ้าเก่าเยินสองตัว

นี่น่าจะเป็นของหลิงผิง คาดว่านางคงตื่นตระหนกหลังฆ่าคน เลยลืมเอาห่อผ้าไปด้วย!