ยอดหมอหญิงทะลุห้วงเวลา นิยาย บท 41

พวกของลู่หนานได้ยินเสียงคำรามนั้นก็ตกใจ ต่างก็รีบเงยหน้าไปมอง

เห็นหลิงอวี๋หัวเราะเยาะ โยนตะบองไม้ในมือนั้นไปอีกด้าน แล้วยกมือขึ้น ยกนาฬิกาข้อมือแบบพิเศษตรงข้อมือที่เอาออกมาจากมิติขึ้น

นางกดที่ปุ่มกดบนนาฬิกาข้อมือ แล้วแสงสีเงินก็สาดส่องไปที่เซียวหลินเทียน

เซียวหลินเทียนใช้ดาบแทงไปตามสัญชาตญาณ แต่แสงสีเงินนั้นกลับระเบิดออกกลางอากาศ แล้วกลายเป็นตาข่ายคลุมลงมา...

เซียวหลินเทียนและรถเข็นต่างถูกตาข่ายคลุมเอาไว้ แล้วดึงขึ้นไปในอากาศ ในชั่วพริบตาก็ถูกแขวนอยู่บนต้นไม้ใหญ่ข้าง ๆ

ทุกคนที่อยู่ในเรือนต่างเบิกตาโพลง เกือบจะอ้าปากค้างอย่างตกใจ

นี่มันคือของอะไรกัน?

วรยุทธของเซียวหลนเทียนอยู่ในระดับสูงมาก แม้ว่าขาทั้งสองข้างของเขาจะพิการ แต่วรยุทธก็ยังอยู่！

แต่เซียวหลินเทียนที่มีวรยุทธแข็งแกร่ง ยังไม่ทันได้เข้าใกล้หลิงอวี๋ ยังไม่ทันได้ออกกำลังทำอะไรเลย ก็ถูกตาข่ายนี่คลุมเขาไว้แล้วหรือ?

คนที่อยู่ ณ ที่แห่งนั้นต่างไม่รู้ สิ่งที่หลิงอวี๋ปล่อยออกไปมันไม่ใช่ตาข่ายธรรมดา แต่เป็นตาข่ายลวดที่ทำขึ้นมาจากวัสดุพิเศษ

ตาข่ายลวดชนิดนี้ไม่สามารถตัดขาดได้ นอกเสียจากว่าจะใช้เลเซอร์ตัดมัน มิฉะนั้น ดาบทั่วไปก็ไม่สามารถตัดมันได้

ภายในเรือนเงียบไปในทันที ทุกคนต่างมองตะลึง

“ท่านแม่… ท่านแม่สุดยอดยิ่งขอรับ!”

ผ่านไปสักพัก เสียงยินดีอย่างมีความสุขของหลิงเยว่ก็ทำลายความเงียบนั้นไป...

เขากระโดดโลดเต้นอย่างมีความสุข หากมิใช่ว่าถูกแม่นมลี่ดึงตัวเอาไว้แน่น ก็คงจะวิ่งเข้ามานานแล้ว

แต่มันก็มิได้กระทบอะไรกับความดีใจของเด็กน้อยเลย เขามองหลิงอวี๋ด้วยใบหน้าเคารพนับถือ ดวงตาทั้งสองเป็นประกายความตื่นเต้นยินดี

นี่คือครั้งแรก ที่ท่านแม่ของเขาไม่ถูกคนใจร้ายทุบตี!

เขาจะต้องเรียนวรยุทธกับท่านแม่ แล้วจัดการคนใจร้ายให้ได้อย่างเด็ดขาด!

หลิงเยว่ไม่เข้าใจว่าสิ่งที่หลิงอวี๋ใช้มันคืออาวุธพิเศษ เขาเห็นแค่หลิงอวี๋ยกมือขึ้นก็ควบคุมเซียวหลินเทียนได้แล้ว จึงเข้าใจไปเองว่า วรยุทธของหลิงอวี๋นั้นแข็งแกร่งมาก

“หลิงอวี๋… เจ้าทำอะไรกับข้า?”

เซียวหลินเทียนถูกควบคุมอยู่ในตาข่ายแปลกประหลาด ไม่ว่าจะใช้ดาบฟัน หรือว่าใช้มือดึงออก ก็ไม่สามารถทำลาย ‘แหจับปลา’ นี้ได้เลย

เขาโกรธเสียจนหน้าแดงไปหมด!

นี่มันคือความอัปยศอดสู!

ความอัปยศอดสูที่น่าขัน!

เซียวหลินเทียนมิเคยอับอายต่อหน้าองครักษ์ของตัวเองเช่นนี้มาก่อน!

หลิงอวี๋มองที่ชิงเหวินซวงอย่างเหน็บแนม

“ครั้งที่แล้ว พวกเจ้าทำเยี่ยงไรกับข้าเล่า? จับตัวลูกชายข้าไว้ แล้วทุบตีข้าจนบาดเจ็บ?”

“ชิวเหวินซวง ลูกชายอยู่ตรงนั้น หากวันนี้เจ้ามีปัญญาก็จับตัวเขาให้ข้าดูอีกครั้งสิ!”

ทันทีที่หลิงเยว่ได้ยินคำนี้ ก็เอาขวดที่หลิงอวี๋ให้เขาไว้ตอนออกมาข้างนอกออกมา แล้วแยกเขี้ยวยิงฟันใส่ชิวเหวินซวง

“ผู้หญิงร้ายกาจ หากเจ้ากล้าจับตัวข้าอีก! ข้าจะวางยาพิษให้เจ้าตาบอด!”

ทันทีที่ชิวเหวินซวงเห็นขวดในมือเขา มันเหมือนกันกับที่หลิงอวี๋จัดการกับชิวเฮ่าเมื่อครู่ ไหนเลยจะกล้าทำต่อ!

นางจงใจพูดอย่างแสร้งรู้สึกผิด “ขอโทษนะ เสี่ยวเมา ครั้งที่แล้วข้าทำเพื่อจะช่วยท่านอ๋อง ข้าไม่ได้คิดที่จะทำร้ายเจ้านะ...”

หลิงอวี๋เมินใส่คำขอโทษของนาง พลางเอ่ยเยาะเย้ย “เห็น ๆ กันอยู่ว่าสามารถแก้ปัญหาอย่างสันติได้ แต่พวกเจ้ากลับเอาแต่ทุบตีเข่นฆ่ากัน!”

“ในเมื่อจะบีบบังคับข้าให้ใช้วิธีของพวกเจ้าแก้ปัญหา เช่นนั้นก็ใครแข็งแกร่งกว่า คนนั้นถือเป็นนายแล้วกัน!”

เซียวหลินเทียนกับองครักษ์ทั้งหมดต่างก็ตกใจกับคำพูดของหลิงอวี๋

คำพูดที่เย่อหยิ่งเผด็จการนี้ กระทั่งเซียวหลินเทียนที่ดุร้ายมาก ๆ ก็ยังไม่เคยพูดเลย

หลิงอวี๋… สองวันก่อนหน้านี้ ยังเป็นคนที่ถูกชิวเฮ่าทุบตีจนเกือบตายอยู่เลย แต่กลับพูดเช่นนี้ออกมาอย่างก้าวร้าวได้อีก!