ยอดหมอหญิงทะลุห้วงเวลา นิยาย บท 42

เซียวหลินเทียนสงบลงทันที

เพราะว่าเขาเคยเป็นผู้บัญชาการกองทัพมาก่อน เขารู้ว่าเมื่อกองทัพสองฝ่ายต่อสู้กัน สิ่งต้องห้ามที่สุดคือ ความใจร้อน

ความโกรธและการใช้กำลังไม่ได้แก้ปัญหาได้จริง ๆ !

เขามองหลิงอวี๋ที่อยู่ข้างล่าง!

นางกล้าที่จะสู้สายตา!

นางกล้าที่จะท้าทายการต่อสู้ระหว่างแม่นมกับหลิงผิง!

นางกล้ากระทั่งยกดาบขึ้นมาทำให้เขาพินาศไปด้วยกัน!

หลิงอวี๋ผู้นี้ ไม่ใช่ผู้หญิงคนที่โง่เขลาที่คิดหาทุกวิถีทางเพื่อเอาใจเขาอีกต่อไปแล้ว!

จู่ ๆ เซียวหลินเทียนก็พบว่า...

เขาหาความชื่นชมตัวเองในแววตาของหลิงอวี๋ไม่เจอแม้เพียงสักนิดแล้ว

สายตาที่หลงใหลในตัวเขาของหลิงอวี๋ ดูเหมือนว่าจะหายไปหลังจากที่นางถูกโบย!

หลิงอวี๋...

คนที่กล้าจ่อมีดกับตัวเขา!

นางไม่ได้มีเขาอยู่สายตาอีกต่อไปแล้ว!

นางกล้าที่พาคนของนางออกจากเรือนหลานย่วน มิใช่เรื่องง่ายที่จะส่งตัวเองมาถึงที่เพื่อให้โดนสังหาร!

เซียวหลินเทียนน่าจะคิดถึงจุดนี้นานแล้ว เพียงแต่ก่อนหน้านี้เข้าใจหลิงอวี๋ผิดไป!

เขาก็เหมือนกับทุก ๆ คน ไม่ได้สนใจความเปลี่ยนแปลงของหลิงอวี๋!

ดังนั้นชิวเฮ่าถึงได้เสียเปรียบเช่นนี้!

เขาถึงได้ประมาทแล้วตกลงในหลุมพรางของนาง!

เขาเหมือนกับทุก ๆ คน ต่างก็คิดว่า ตะบองไม้ในมือของหลิงอวี๋ก็คือ อาวุธของนาง มันเปราะบางนัก!

แต่กลับมิคาดว่า วิธีที่นางใช้จะเป็นวิธีอำพรางสายตา ให้ตะบองไม้มาดึงสายตาของพวกเขา แต่กลับซ่อนกระบวนท่าที่ใช้สังหารที่แท้จริงเอาไว้!

หากนี่คือสนามรบที่แท้จริง ในสนามรบนี้ เซียวหลินเทียนก็จะพ่ายแพ้อย่างมิเหลือดี!

ก็ใครบอกให้เขาประมาทศัตรูกันเล่า?

หลิงอวี๋ผู้นี้ ไม่สามารถใช้สายตาแบบเมื่อก่อนมองนางได้แล้ว!

เซียวหลินเทียนเอ่ยถามอย่างสงบ “หลิงอวี๋ เจ้าคิดเห็นเยี่ยงไร?”

หลิงอวี๋ยิ้ม ในที่สุดเซียวหลินเทียนก็ได้สติแล้วใช่หรือไม่?

ช่างหาได้ยากเสียจริง!

หากคนเหล่านี้ สามารถพูดคุยกันได้เช่นนี้ตั้งแต่ตอนเริ่มแรกก็คงจะดีมากทีเดียว!

จะต้องทำให้แตกตื่นกันเสียก่อนถึงจะยอมคุยกันดี ๆ ได้!

ช่างแย่จริง ๆ !

สิ่งที่เขาพูดไปในตอนนั้นก็คือ

“ลูกชายกับคนของเจ้าล้วนอยู่ในกำมือของข้า!”

“หากเจ้าช่วยเฮยจื่อไม่ได้ ข้าจะฆ่าพวกเขาเสียตอนนี้เลย!”

หลิงอวี๋ยิ้มเล็กน้อย “นึกออกแล้วหรือ? เช่นนั้นเจ้ายังจำได้หรือไม่ว่าตอนนั้นข้าพูดว่าอะไร?”

เซียวหลินเทียนนึกออกแล้ว

ตอนนั้นหลิงอวี๋บอกว่า “เซียวหลินเทียน เจ้าจะยกเอาพวกเขามาขู่ข้าไม่ได้ทุกครั้งไปหรอกนะ!”

หลิงอวี๋พูดเยอะถึงเพียงนี้ อยากจะตบหน้าเขาเสีย!

เซียวหลินเทียนรู้สึกจริง ๆ ว่า หน้าของตัวเองกำลังเจ็บปวดอยู่!

เขาบอกว่า นางไม่คู่ควรที่จะมาต่อรองกับตน!

แต่ตอนนี้ พวกเขากำลังทำอะไรกันอยู่ล่ะ?

ต่อหน้าองครักษ์มากมายถึงเพียงนี้ หลิงอวี๋ตบหน้าของเซียวหลินเทียนเสียงดังฟังชัดได้เลย

แต่นางกลับไม่ใช้ประโยชน์ในชัยชนะนี้ พอเห็นสมควรก็จบไป

ชายผู้ไร้ความรู้สึกอย่างเช่นเซียวหลินเทียน หาเรื่องให้น้อยเข้าไว้เป็นดี เลี่ยงการที่เขาจะมาแก้แค้นตัวเองอย่างรุนแรงหลังจากจบเรื่องไป

“เอาหนังสือหย่าร้างมาให้ข้า แล้วข้าจะให้ยาถอนพิษกับชิวเฮ่า จากนั้นเราสองคนก็จบกันไป!”

หลิงอวี๋ยกมือ กดปุ่มปุ่มหนึ่ง เก็บ ‘แหจับปลา’ นั้นกลับไป!