ยอดหมอหญิงทะลุห้วงเวลา นิยาย บท 420

เซียวหลินเทียนเองก็จำมีดผ่าตัดที่หาได้ยากยิ่งในเมืองหลวงนี้ได้ว่าเป็นของหลิงอวี๋

ดวงตาอันเฉียบคมของเขาจ้องมองไปที่หลิงอวี๋ทันที!

ความรังเกียจที่มิได้มีมานานหวนพลันเกิดขึ้นในใจของเซียวหลินเทียนอีกครั้ง!

เขาคิดว่าหลิงอวี๋เปลี่ยนเป็นคนใหม่แล้ว ที่แท้นางมิเคยเปลี่ยนไปเลย!

นางยังคงเป็นหลิงอวี๋คนนั้นที่เห็นแก่ตัวและมีนิสัยเอาแต่ใจ!

แต่เซียวหลินเทียนก็รู้สึกว่ามีบางอย่างผิดปกติอีก ยามนี้หลิงอวี๋มิได้โง่เหมือนแต่ก่อนแล้ว

หากนางฆ่าจริง ๆ นางจะโง่ทิ้งอาวุธสังหารไว้ในที่เกิดเหตุได้เยี่ยงไรกัน!

หรือว่าจะมีเงื่อนงำซ่อนอยู่?

“นี่มันเกิดอะไรขึ้น? เหตุใดคนถึงมารวมตัวกันมากมายถึงเพียงนี้?”

เสียงที่คุ้นเคยดังขึ้นด้านนอกประตู แล้วก็มีคนสองคนวิ่งเข้ามา

หลิงอวี๋เห็นแล้วก็ตะลึงอยู่ครู่หนึ่ง หลิงหลานกับชิวเหวินซวง

“กรี๊ด...”

ทันทีที่หลิงหลานเห็นสภาพการตายของหลิงผิง ก็กรีดร้องด้วยความตกใจ ถอยหลังไปสองสามก้าว ตกใจจนข้าวของในมือหล่นลงกับพื้น

ชิวเหวินซวงก็ตกใจจนก้าวถอยหลังไปเช่นกัน พลางเอ่ยตะกุกตะกัก

“ท่าน… ท่านอ๋อง หม่อม… หม่อมฉันมิได้มองผิดไปใช่หรือไม่? นั่นคือหลิงผิงใช่หรือไม่?”

“ทะ… ท่านอ๋อง… นั่นคือหลิงผิงจริง ๆ หรือ?”

หลิงหลานตะโกนตามทั้งยังตัวสั่น พลางปิดหน้าไว้ไม่กล้ามอง

“นั่นคือหลิงผิง! พวกเจ้ารู้ได้เยี่ยงไรว่าหลิงผิงอยู่ที่นี่?”

เซียวหลินเทียนเอ่ยเสียงทุ้ม

“หลิงผิงจริง ๆ หรือเพคะ?”

หลิงหลานมองผ่านช่องว่างของมือ แล้วก็น้ำตาไหลออกมา สะอื้นพูดไม่ออก

“ท่านอ๋อง… สองวันก่อนหลิงผิงมาหาหม่อมฉันกับหลิงหลานบอกว่านางไม่มีเงินแล้ว ทั้งยังบอกว่ามีคนตามหานางอยู่ด้วย!”

“หลิงผิงอยากจะไปจากเมืองหลวง นางจะมาเอาเงินจากพวกหม่อมฉันไปเป็นค่าเดินทาง!”

ชิวเหวินซวงยิ้มขมขื่นพลางเอ่ย “หม่อมฉันกับหลิงหลานรวบรวมเงินจะเอามาให้นาง นางนัดเราไว้ว่าจะรออยู่ที่นี่… ผู้ใดจักคิด...”

เซียวหลินเทียนขมวดคิ้วเล็กน้อย เมื่อกี้เขาเพิ่งฟังจากจ้าวซวนว่าหลิงผิงปลอมตัวเป็นแม่นมขาเป๋ เช่นนั้นหลิงผิงก็น่าจะมาขอเงินจากชิวเหวินซวง!

แววตาของเซียวหลินเทียนเคร่งขรึมเล็กน้อย ตามหลักแล้วการที่ชิวเหวินซวงสงสารหลิงผิงที่ไม่มีที่พึ่ง จึงเอาเงินให้นางก็ถือเป็นเรื่องที่ปกติมาก ๆ!

แต่ตอนนั้นชิวเหวินซวงสลัดการสะกดรอยตามของคนของจ้าวซวน!

หรือว่าการตายของหลิงผิงจะเกี่ยวข้องกับชิวเหวินซวง?

แต่เหตุใดชิวเหวินซวงถึงต้องฆ่าหลิงผิงด้วยเล่า?

นอกเสียจากว่า… หลิงผิงจะรู้ความลับอะไรของชิวเหวินซวง ดังนั้นชิวเหวินซวงจึงอยากจะฆ่าปิดปากนาง!

เรื่องนี้ต้องตรวจสอบอย่างรอบคอบ!

“เจ้าค่ะ! ท่านอ๋อง เช่นนั้นหม่อมฉันพาหลิงหลานกลับไปก่อนนะเพคะ!”

ชิวเหวินซวงทำความเคารพ แล้วพาหลิงหลานเดินออกไป

เซียวหลินเทียนมองแผ่นหลังของชิวเหวินซวงอย่างครุ่นคิด

จุดประสงค์ของการมาของชิวเหวินซวงกับหลิงหลาน ก็คืออยากจะเปิดโปงให้เห็นว่ามีดผ่าตัดนั้นเป็นของหลิงอวี๋ เพื่อจะดึงความสงสัยมาที่ตัวของหลิงอวี๋!

หลิงอวี๋เอ่ยไปตรง ๆ “แม่ทัพเฉิน มีดเล่มนี้เป็นของข้าจริง ๆ ข้ามิรู้ว่าข้าทำมันหายไปตั้งแต่เมื่อใด!”

ในมิติของนางมีมีดผ่าตัดเยอะมาก อีกทั้งในช่วงนี้พวกหลิงซวนก็เป็นคนดูแลล่วมยาด้วย นางมิเคยไปนับเลยว่านางทำมีดผ่าตัดของตนหายหรือไม่

ครั้งที่แล้วแม่นมลี่บอกว่ามีขโมยขึ้นเรือนบุหงา ตอนนั้นแม่นมลี่บอกว่าไม่มีอะไรหายไป แม่นมลี่คงไม่สังเกตว่าตนมีมีดผ่าตัดอยู่กี่เล่ม!

แต่มีดผ่าตัดเช่นนี้ในเมืองหลวงไม่มีใครที่มีแล้ว ทันทีที่แม่ทัพเฉินตรวจสอบก็จะมาถึงตัวของตนเองอยู่ดี สู้ยอมรับไปตรง ๆ เลยดีกว่า

แม่ทัพเฉินเอ่ยถามอย่างใจเย็น “พระชายามีความแค้นกับหลิงผิงหรือไม่?”

หลิงอวี๋คิดอยู่ครู่หนึ่งพลางเอ่ย “แม่ทัพเฉิน เรื่องนี้ข้าจักบอกเจ้าเป็นการส่วนตัว!”

เซียวหลินเทียนมองหลิงอวี๋ เขารู้ว่าหลิงอวี๋ตามหาหลิงผิงเพราะเรื่องที่หลิงอวี๋ถูกวางยาพิษ!

แต่เรื่องนี้จะพูดต่อหน้าตนมิได้หรือ?

เหตุใดต้องพูดลับหลังตนเองด้วย!

สิ่งนี้ทำให้เซียวหลินเทียนรู้สึกแย่ขึ้นมาทันที เขาเองก็มิอยากพูดความสงสัยของตนที่มีต่อชิวเหวินซวงออกไปเช่นกัน เพื่อเลี่ยงเป็นการแหวกหญ้าให้งูตื่น! จึงเอ่ยกับแม่ทัพเฉินไป

“ใต้เท้าเฉิน ในเมื่อท่านมีงาน เช่นนั้นข้ามิรบกวนแล้ว! ข้าขอไปก่อน!”