ยอดหมอหญิงทะลุห้วงเวลา นิยาย บท 423

หลิงหลานรู้ทันแผนชั่วของหลิงอวี๋ แต่คิดว่าหลิงอวี๋ไม่มีหลักฐานจริง ๆ หรอก จึงเอ่ยขึ้นอย่างผึ่งผาย

“พระชายาโปรดอย่าใส่ร้ายบ่าว หากท่านมีหลักฐานก็เอาออกมาเลย!”

“ไม่อย่างนั้น… ทุกคนดูสิ พระชายาแค้นที่ข้าพูดเพื่อหลิงผิงถึงได้ใส่สีตีไข่ข้า!”

หลิงอวี๋เผลอหัวเราะ เพิ่งคิดจะพูดบางอย่างก็พลันเห็นจ้าวซวนพาจูเผิงและคนอื่น ๆ เดินมาแล้ว คาดคงได้ยินว่าตำหนักอ๋องเกิดเรื่องจึงมาตรวจดู

“องครักษ์จ้าว เจ้ามาได้พอดี นางรับใช้ของตำหนักอ๋องอี้ของพวกเจ้าแอบเข้าเรือนบุหงาและขโมยของของข้าแล้วมิยอมรับ แถมยังใส่ร้ายข้าด้วย!”

“องครักษ์จ้าว เจ้ามารักษาความยุติธรรมเสีย!”

เมื่อหลิงหลานได้ยินก็ร้องว่า “พี่ใหญ่จ้าว พระชายาแค้นที่ข้าพูดเพื่อหลิงผิงจึงอยากใส่สีตีไข่ข้าเจ้าค่ะ ขอร้องพี่ใหญ่จ้าวโปรดช่วยข้าด้วยเจ้าค่ะ!”

จ้าวซวนมองทั้งคู่พลางกล่าวเสียงทุ้ม “พระชายา หลิงหลานขโมยสิ่งใด? ท่านมีหลักฐานหรือไม่?”

หลิงอวี๋ยิ้มน้อย ๆ เอ่ยว่า “องครักษ์จ้าว รบกวนเจ้าไปห้องหลิงหลาน และนำของที่นางทาหน้ามาที่นี่ แล้วข้าจักให้หลักฐานเจ้า!”

เมื่อหลิงหลานได้ยินก็ตะลึงไปชั่วขณะ แต่ก็คิดว่าของนั่นถูกตนจัดการไปแล้ว หลิงอวี๋จะมีหลักฐานมาพิสูจน์ว่าตนขโมยได้อย่างไร!

จ้าวซวนให้จูเผิงกับเฉาอี้ไปค้นหา เดี๋ยวเดียวก็นำกล่องสิ่งของทาหน้าหลายใบกลับมา

หลิงอวี๋กล่าวกับหลิงซวน “ไปห้องข้าเอากล่องทาหน้ามา และเอาขวดเล็ก ๆ ที่ตู้หนังสือชั้นบนสุดมาด้วย!”

หลิงซวนรีบวิ่งกลับไปเอา เมื่อแม่นมลี่กับหลิงซินได้ยินเสียงก็ออกจากห้องครัวมาดู

เมื่อหลิงซวนเอาขวดมาแล้ว หลิงอวี๋พลันเอ่ยว่า “องครักษ์จ้าว เจ้าเปิดกล่องทาหน้าของหลิงหลานให้ข้าลองดมหน่อย!”

จ้าวซวนเปิดกล่องหลายใบเอง หลิงอวี๋ดมทีละกล่องโดยไม่แตะต้องจนได้กลิ่นแป้งหอมในกล่องหนึ่ง พลันกล่าว “นี่คือของของข้า!”

ครั้นหลิงหลานได้ยินก็ร้องขึ้น “พระชายา ท่านพูดจาเหลวไหล นี่คือของที่ข้าซื้อมาจากข้างนอกจะเป็นของท่านได้เยี่ยงไร?”

“ทุกคนดู สิ่งของทาหน้าของพระชายาอย่างนางจะเป็นแป้งหอมที่ซื้อมาสองตำลึงเงินได้เช่นไร!”

“นางแค่ใส่ร้ายข้า! ไม่มีความยุติธรรมเหลือแล้วรึ พระชายาใส่ไคล้คนรับใช้ได้ตามใจเช่นนี้หรือไร?”

คนรับใช้ที่ล้อมดูต่างมองกล่องบนมือจ้าวซวน พลันวิพากษ์วิจารณ์ขึ้นตาม ๆ กัน

“องครักษ์จ้าว แป้งชนิดนั้นข้าก็มีเหมือนกัน ซื้อมาแค่สองตำลึงเงิน ข้าเป็นพยานให้หลิงหลานได้เจ้าค่ะ!”

จ้าวซวนลองมองหีบห่อภายนอกเหมือนกันเป๊ะ เมื่อเขาเปิดมาดูก็มุ่นหัวคิ้วขึ้น

ประการแรกกลิ่นไม่ถูกต้อง

แป้งหอมของหลิงอวี๋กับหลิงหลานในก่อนหน้า มีกลิ่นหอมนุ่มนวล ชวนให้ซึมเข้าในดวงใจครั้นดอมดม

ทว่าแป้งหอมที่นางรับใช้น้อยนำมานั้นระคายจมูกนัก แม้จะหอมมาก ทว่ากลิ่นชนิดนั้นกลับชวนคนรู้สึกไม่สบายใจ

เมื่อดูให้ถี่ถ้วนอีกครั้ง แป้งหอมของหลิงอวี๋กับหลิงหลานเนื้อละเอียดยิ่ง ส่วนที่นางรับใช้น้อยนำมาค่อนข้างหยาบ

“เจ้าลองดูสิ สิ่งนี้มันเหมือนกับแป้งหอมของเจ้าหรือไม่?”

หลิงอวี๋เอาแป้งหอมของตนส่งให้นางรับใช้น้อย

สตรีทุกคนต่างรักสวยรักงาม ไม่เว้นแต่นางรับใช้น้อยด้วยเช่นกัน พอได้ดมกลิ่นพลันร้องขึ้นว่า

“มันไม่เหมือนกัน! กลิ่นของแป้งหอมนี่ข้าไม่เคยดมมาก่อน ช่างหอมนัก…”