ยอดหมอหญิงทะลุห้วงเวลา นิยาย บท 451

“ประเดี๋ยวค่อยพูด! รีบช่วยคนเร็ว!”

หลิงอวี๋รีบพาหลิงซวนไปตรวจผู้บาดเจ็บเหล่านั้น โชคดีที่ตรวจไปรอบหนึ่งแล้วไม่มีคนอันตรายถึงชีวิต

มองขาดว่าคนของจ้าวเฉียงฮั๋วก็กลัวสถานการณ์ปะทุหนักขึ้นเช่นกัน จึงมิได้ลงมือเด็ดขาด

หลิงอวี๋ช่วยรักษาแผลของผู้บาดเจ็บพลาง เอ่ยถามพลาง “แจ้งทางการหรือยัง?”

“แจ้งแล้ว! แม้เจ้าเมืองซุนแห่งศาลาว่าการนครหลวงจะมาแล้ว แต่พวกเขาเพิ่งหยุดมือไป!”

เกิ่งเสี่ยวหาวกล่าวเดือดดาล “ใต้เท้าซุนว่าโฉนดที่ดินของเถ้าแก่จ้าวคือของจริง พร้อมลงบันทึกไว้แล้ว หอริมธาราแห่งนี้เป็นของเถ้าแก่จ้าวเพียงผู้เดียว! ข้าแค่ต้องยอมรับความโชคร้ายของตัวข้าเอง!”

“พวกเขาแค่ปกป้องขุนนางกันเอง มิกล้าล่วงเกินตระกูลจ้าว จึงเข้าข้างตระกูลจ้าว!”

“ใต้เท้าซุนพูดอีกว่าพวกเราทำลายภัตตาคารของเถ้าแก่จ้าว ทำให้ข้าต้องชดใช้เถ้าแก่จ้าวด้วยเงินหนึ่งแสน… ใต้เท้าซุนบอกว่า หากวันพรุ่งเงินมิส่งถึงมือเถ้าแก่จ้าว จักปิดภัตตาคารจี๋เสียงของข้า!”

หลิงอวี๋เห็นกำแพงของหอริมธาราถูกเกิ่งเสี่ยวหาวทุบแตกบางส่วน พลันกล่าวอย่างช่วยมิได้

“ดูเหมือนว่าเจ้าจักคืนเงินชดใช้ไหวอยู่นะ!”

ในเมื่อทางการยอมรับว่าหอริมธาราเป็นของเถ้าแก่จ้าว เช่นนั้นที่เกิ่งเสี่ยวหาวปรับปรุงภัตตาคารเถ้าแก่จ้าวจนเสียหาย เลยได้มีโทษตามกฎหมาย

หลิงอวี๋มั่นใจมากขึ้นว่านี่คือแผนสมรู้ร่วมคิด!

จ้าวเฉียงฮั๋ววางแผนให้เกิ่งเสี่ยวหาวซื้อภัตตาคาร ต่อมาจงใจรอเกิ่งเสี่ยวหาวทุบกำแพงแตกจึงจะออกมาประกาศอำนาจปกครอง!

จากนั้นเรียกเงินชดใช้หนึ่งแสนจากเกิ่งเสี่ยวหาว ซึ่งเงินเหล่านี้เพียงพอให้จ้าวเฉียงฮั๋วปรับปรุงหอริมธารา!

แม้กระทั่ง เงินที่จ้าวเฉียงฮั๋วซื้อหอริมธาราก็คือเงินสามแสนนั่นที่เกิ่งเสี่ยวหาวจ่ายไป!

หลิงอวี๋มิอยากเชื่อว่าเถ้าแก่เซี่ยคือเจ้าของเดิมที่กล้าฮุบเงินก้อนนี้ได้ลง!

หากให้คิดแบบนี้แล้ว จ้าวเฉียงฮั๋วเกือบจะได้หอริมธาราไปโดยมิต้องเสียเงินสักเฟินเดียว! และได้ปรับปรุงหอริมธาราโดยมิต้องจ่ายเงินสักเฟินเดียวด้วย!

หากแผนนี้ไม่มุ่งเป้าไปที่เกิ่งเสี่ยวหาว หลิงอวี๋คงชื่นชมว่าเป็นกลยุทธ์ที่เยี่ยมยอด!

จับเสือมือเปล่า! คนที่คิดกลยุทธ์นี้ได้ช่างฉลาดนัก!

หลิงอวี๋กำลังตระหนักถึงจุดนี้ พลันเห็นเถาจื่อ จ้าวซวนและเซียวหลินเทียนรุดมาพร้อมผู้ติดตามแล้ว

หลิงอวี๋ประหลาดใจอยู่บ้าง ไฉนเซียวหลินเทียนจึงมาด้วยเล่า?

หลิงอวี๋เล่าว่าเกิ่งเสี่ยวหาวถูกหลอกอย่างไร และเอ่ยความคาดคะเนของตน

ครั้นเกิ่งเสี่ยวหาวฟังหลิงอวี๋เล่าได้แค่ครึ่งเดียวก็ระเบิดโกรธควันออกหูเสียแล้ว

“กระไรนะ? ท่านจักบอกว่านี่คือเล่ห์เหลี่ยมที่จ้าวเฉียงฮั๋วคิดรึ? เขาหลอกเงินข้าไปสามแสน และยังทำให้ข้าเอาเงินแสนจ่ายค่าปรับปรุงให้เขาด้วย?”

“เจ้าอย่าได้มั่นใจไป!”

หลิงอวี๋ปรายจ้องเกิ่งเสี่ยวหาวพลางกล่าวเสียงทุ้ม “คนอื่นฉลาดกว่าเจ้านัก! ขนาดหลอกเจ้ายังมีเหตุมีผล!”

“เจ้าจักทำกระไรได้? ไปก่อการไปฟ้องร้อง? เจ้าจะฟ้องชนะรึ?”

เกิ่งเสี่ยวหาวตะโกนอย่างไม่ยอม “ไยฟ้องมิชนะเล่า! นายทะเบียน! ข้าจักฟ้องจ้าวเฉียงฮั๋ว นายทะเบียนกับเท้าแก่เซี่ยว่าสมคบคิดกันหลอกเอาเงินของข้า!”

หลิงอวี๋ยิ้มเย็นชา “หลักฐานเล่า? หากไร้ซึ่งหลักฐานเจ้าก็ฟ้องเท็จ! อีกทั้งพวกเขายังย้อนใส่ร้ายเจ้าได้!”

“ย้อนใส่ร้ายข้าหาปะไร? ข้าคือคนที่ถูกหลอกมิใช่หรือ? ท่านพี่ ท่านจักช่วยผู้ใดกันแน่?”

เกิ่งเสี่ยวหาวเริ่มร้อนใจ