ยอดหมอหญิงทะลุห้วงเวลา นิยาย บท 460

จักรพรรดิอู่อันกำลังพิจารณาสาส์นกราบทูล ณ ห้องทรงพระอักษร และมีขันทีเซี่ยบดหมึกอยู่ข้าง ๆ

เวลานี้เองขันทีน้อยเซี่ยก็เข้ามากราบทูล

“ฝ่าบาท พระชายาบอกว่านางมาขอรับโทษพ่ะย่ะค่ะ ท่านอ๋องอี้ก็เสด็จมากับพระชายาด้วยพ่ะย่ะค่ะ!”

“ขอรับโทษ?”

จักรพรรดิอู่อันพิจารณาสาส์นเหนื่อยพอดี จึงวางพู่กันลงพลางกล่าวไม่พอใจ

“พระชายาอ๋องอี้ก่อเรื่องอันใดอีก? เรื่องวังชั้นในให้ไปขอวิธีแก้ไขจากฮองเฮา เข้าเฝ้าข้าหาปะไร?”

ขันทีน้อยเซี่ยส่งยิ้มกล่าว “พระชายาอ๋องอี้อ้างว่าความผิดของนางมิอาจผ่อนปรนได้ มีเพียงฝ่าบาทตัดสินความผิดได้เท่านั้นพ่ะย่ะค่ะ!”

ก่อนหน้านี้ขันทีเซี่ยเห็นหลิงซวนมีชีวิตดีนักที่ตำหนักอ๋องอี้ พลางรู้สึกตื้นตันต่อหลิงอวี๋ภายในใจ จึงพูดโพล่งทันที

“ฝ่าบาท ไหน ๆ สามีภรรยาอ๋องอี้ก็ต่างมากันแล้ว พระองค์มิลองพบหน่อยหรือพ่ะย่ะค่ะ?”

“หากพระชายาอ๋องอี้ทำผิดร้ายแรงจริง ๆ ฝ่าบาทก็ทรงจัดการได้อย่างยุติธรรมพ่ะย่ะค่ะ!”

“หากมิร้ายแรงอันใด… ช่วงนี้พระองค์ทรงงานจนเหนื่อยล้า พระชายาเป็นหมอ ให้นางช่วยลองตรวจพระองค์ก็เป็นการดีพ่ะย่ะค่ะ!”

จักรพรรดิอู่อันนึกถึงรำมวยที่ไทเฮาสอนตนซึ่งถูกหลิงอวี๋สอนมาอีกที ตนฝึกตามมาระยะหนึ่งมันมีประโยชน์ยิ่ง จึงพยักหน้าเล็กน้อยทันควัน

ขันทีเซี่ยออกไปแถลงราชโองการ สักพักหลิงอวี๋ก็เดินเข้ามาตามหลังเซียวหลินเทียนที่นั่งบนเก้าอี้ล้อ

“เสด็จพ่อ… หลิงอวี๋มารับโทษเพคะ!”

เมื่อหลิงอวี๋เข้าประตูมาก็พลันคุกเข่าลงพื้นทันที

จักรพรรดิอู่อันลองมองเซียวหลินเทียน เมื่อเห็นสีหน้าไม่ดีของเขายังนึกว่าพวกเขาสองสามีภรรยาทะเลาะกัน พลันกล่าวเย้ยหยัน

“เป็นกระไรไป? สองสามีภรรยาทะเลาะกันก็มาให้พ่อไกล่เกลี่ยรึ?”

เซียวหลินเทียนน้อมคารวะองค์จักรพรรดิ ก่อนจะพูดน้ำเสียงจริงจัง “เสด็จพ่อพ่ะย่ะค่ะ ท่านให้หลิงอวี๋พูดเถิด!”

“ครานี้กระหม่อมมิช่วยนางพูดเด็ดขาด! นางกระทำผิดเอง จักฆ่าหรือฟันโปรดให้เสด็จพ่อทรงตัดสินเถิดพ่ะย่ะค่ะ!”

หรือหลิงอวี๋ทำความผิดใหญ่หลวงที่ไม่น่าให้อภัยอีกแล้ว?

ครั้นจักรพรรดิอู่อันฟังจบก็มองทางหลิงอวี๋ด้วยสีหน้ามืดลงฉับพลัน เอ่ยขุ่นเคือง

หยาดน้ำตาหลิงอวี๋ไหลพรากลง

“เสด็จพ่อ หม่อมฉันอยากย้ายออกเพคะ! แต่น้องร่วมสาบานเกิ่งเสี่ยวหาวรับใบสั่งซื้อของแม่ทัพเหยียนทางตะวันตกเฉียงใต้มาแล้ว และเวลาจัดส่งคือสิ้นเดือนนี้เพคะ!”

“แม่ทัพเหยียนต้องเอายารักษาแผลกลับกองทหารรักษาการณ์ทางตะวันตกเฉียงใต้ตอนสิ้นเดือนเพคะ! บัดนี้อีกไม่ถึงสิบวันก็สิ้นเดือนแล้ว!”

“หากหม่อมฉันย้ายโรงงาน ยังต้องหาที่สร้างโรงงานใหม่ และจะทำตามใบสั่งซื้อมิได้แน่…”

“ครานั้นแม่ทัพเหยียนกล่าวว่า หากเรามิส่งตรงเวลาถือว่าถ่วงเวลาการจัดการสภาพกองกำลัง สมควรโดนตัดศีรษะเพคะ!”

หลิงอวี๋ร่ำไห้สะอึกอะอื้น

“เสด็จพ่อ หม่อมฉันเป็นเพียงสตรีวังในขั้นหนึ่ง… หม่อมฉันสิ้นหนทางจริง ๆ… คิดดูแล้วทางใดก็ล้วนต้องตาย เช่นนั้นมิสู้ขอรับโทษจากเสด็จพ่อโดยตรงเลยดีเสียกว่า!”

“หม่อมฉันเปิดโรงงานยาแห่งนี้ และขายให้กองทัพในราคาต่ำที่สุด… เดิมทีมิได้เงินกำไรมากนัก! เสด็จพ่อท่านลองตรัสถามแม่ทัพเหยียนได้ว่าเป็นเช่นนี้จริงหรือไม่…”

“เงินที่สร้างโรงงานยาล้วนยังมิได้คืนทุน… ฮือ ๆ บัดนี้ให้หม่อมฉันย้าย ไฉนหม่อมฉันจะยังมีเงินสร้างโรงงานใหม่เพคะ… หม่อมฉันทำตามใบสั่งสินค้ามิได้จริง ๆ เพคะ!”

“เสด็จพ่อ ท่านประหารหม่อมฉันเถิด! โรงงานยากระไรนั้นหม่อมมิเปิดแล้วเพคะ! ให้หม่อมฉันตายไปเสียได้จบสิ้น!”