ยอดหมอหญิงทะลุห้วงเวลา นิยาย บท 464

ณ ตำหนักองค์ชายคัง

กวนอิ่งนอนบนเตียงอย่างเกียจคร้าน มีผ้าโปร่งบางคลุมบนร่างหนึ่งชั้น ผ้าบางจนเผยรอยด่างที่ไม่อาจอำพรางได้

เมื่อชุ่ยเอ๋อร์นางรับใช้เห็นก็พลันหน้าแดงขวยเขิน เบี่ยงสายตาหนี

“ชุ่ยเอ๋อร์… น่าเบื่อนัก องค์ชายกลับมาหรือยัง?”

ชุ่ยเอ๋อร์ตอบอย่างระวัง “องค์ชายตรัสว่ามีงานเลี้ยง ไม่กลับมาเสวยพระกระยาหารเจ้าค่ะ!”

ตุบ…

กวนอิ่งขว้างหมอนที่กำลังกอดทิ้ง ตะโกนเสียงดัง

“มีงานเลี้ยงทุกวัน! มิกลับมาอยู่กับข้าเลย! ใช้ชีวิตแบบนี้มิสนุกเลยสักนิด!”

“ข้าจักออกไปเที่ยวเล่น!”

ชุ่ยเอ๋อร์กล่าวหน้าเจื่อน “คุณหนู มิใช่ว่าท่านกลัวท่านกวนเอ้อร์แก้แค้นหรือเจ้าคะ? ซ่อนอีกหลาย ๆ วันเถิดเจ้าค่ะ!”

เมื่อชุ่ยเอ๋อร์เอ่ยเช่นนี้ มันยิ่งจุดชนวนความโกรธของกวนอิ่งมากขึ้น

“ซ่อน… ต้องซ่อนนานเท่าใด? บัดนี้ตัวข้าคือสตรีที่องค์ชายคังทรงโปรดที่สุด ข้ายังต้องกลัวเจ้าสุนัขกวนผิงนั่นรึ?”

“มา ผลัดผ้าให้ตัวข้าซะ! วันนี้ข้าต้องออกไปให้ได้!”

“หากเอาแต่อยู่ในตำหนักอีก ข้าต้องราขึ้นแน่!”

เมื่อชุ่ยเอ๋อร์โดนดุก็มิกล้าเตือนอีก พลางหาอาภรณ์มาให้กวนอิ่ง

กวนอิ่งชายมองอย่างรังเกียจ พลันกล่าว “วันนี้เราจักไปเรือนหยกอำไพ ชุดพวกนี้มิคู่ควรกับฐานะของข้าแล้ว ข้าจักซื้อใหม่!”

ชุ่ยเอ๋อร์กับนางรับใช้สองคนสวมอาภรณ์ให้กวนอิ่งจนเสร็จ ก็พากลุ่มผู้คุุ้มกันของตระกูลกวนหลายคนมุ่งไปเรือนหยกอำไพ

กวนอิ่งนั่งบนรถม้าที่ประดับสัญลักษณ์ตำหนักองค์ชายคัง ด้วยสีหน้าเผยความภูมิใจ

จ้าวเจินเจินถูกตนขับออกตำหนักองค์ชายคัง ซุกหัวอยู่เรือนพ่อแม่

ขอแค่พยายามอีกหน่อย เมื่อตั้งครรภ์บุตรชายขององค์ชายคัง เช่นนั้นก็ออกเรือนกับองค์ชายคังในฐานะชายาเอกอย่างถูกหลักทำนองคลองธรรมได้แล้ว!

น่าเสียดายที่จ้าวเจินเจินออกไปข้างนอกพร้อมองครักษ์ที่วรยุทธ์เก่งกล้า ทำให้คนของตนสิ้นทางลงมือ มิฉะนั้นป่านนี้นางคงฆ่าจ้าวเจินเจินไปแล้ว

เมื่อเพิ่งมาถึงเรือนหยกอำไพ กวนอิ่งยังมิทันลงรถม้าก็พลันเห็นช่างปัก(1)ที่อยู่ข้างในส่งนางรับใช้ผู้หนึ่งออกมาด้วยความเคารพ

“น้องหลิงซิน หากอาภรณ์ทำเสร็จข้าจักส่งคนไปมอบให้ตำหนักอ๋องอี้เอง เจ้ายุ่งเพียงนี้อย่ามารับเองเลย!”

หลิงซินเอ่ยยิ้ม ๆ “เจ้าค่ะ ขอบคุณแล้ว!”

เมื่อเลี่ยวซงพูดจบก็จากไปพร้อมองครักษ์สองคน

หลิงซินเพิ่งคิดจะใช้ทางลัดตรอกเล็ก ๆ สายหนึ่งกลับตำหนักอ๋องอี้ ขณะกำลังเดินก็พลันได้ยินคนเรียกจากด้านหลัง

“คุณหนู… ผ้าเช็ดหน้าปักลายของเจ้าหล่นใช่หรือไม่?”

หลิงซินหันกลับมาก็พบบุรุษผู้หนึ่งยืนโบกผ้าเช็ดหน้าปักลายอยู่ไม่ไกล

หลิงซินคลำหาช่วงเอวตัวเองแล้วว่างเปล่า จึงเดินไปลองดูว่าใช่ของตนหรือไม่!

เมื่อหลิงซินเดินถึงตรงหน้าบุรุษพลางกำลังจะเอื้อมมือไปหยิบผ้าเช็ดหน้าปักลาย ทันใดนั้นบุรุษก็สะบัดผ้าเช็ดหน้าโผเข้ามาใช้ผ้าอุดปากหลิงซินทันควัน

“ช่วยด้วย… อื้อ… อื้อ…”

หลิงซินดิ้นรนด้วยความกลัว ทว่านางตัวเล็กนัก แต่บุรุษตัวสูงใหญ่ยิ่ง

นางหยุดดิ้นไปพักหนึ่ง ผ้าเช็ดหน้าในมือของชายหนุ่มพลันอุดจนหายใจไม่ออกทันที

นางรู้สึกเพียงตรงหน้ามืดลง พลางหมดสติไป…

ช่างปัก (绣娘ซิ่วเหนียง) หมายถึง หญิงที่มีความสามารถด้านการเย็บปักถักร้อย หรือเป็นอาจารย์ที่สอนเกี่ยวกับงานฝีมือ