ยอดหมอหญิงทะลุห้วงเวลา นิยาย บท 465

ครั้นหลิงอวี๋พาหลิงซวนกับเถาจื่อกลับจากโรงงานยาถึงตำหนักอ๋องอี้ ฟ้าก็มืดเสียแล้ว

พอถึงปากประตูเรือนบุหงาก็ได้ยินเสียงแม่นมลี่เข้าพอดี

“เจ้าเด็กหลิงซินคนนี้ ให้นางไปเรือนหยกอำไพส่งอาภรณ์เพื่อปรับแก้ ไยไปตั้งครึ่งค่อนวันแล้วยังมิกลับมา!”

เสียงของสุ่ยหลิงเอ่ย “แม่นม ข้าจักออกไปดูหน่อยว่ามีเรื่องอันใดทำล่าช้าหรือไม่!”

“ไปเถอะ! ดูร้านค้าขายของกินข้างทางหน่อยเถอะ เจ้าเด็กคนนี้ได้ไปแอบกินหรือเปล่า!”

สุ่ยหลิงเดินออกมาก็บังเอิญเจอหลิงอวี๋เข้าพอดี

“หลิงซินยังมิกลับ?” หลิงอวี๋โพล่งถาม

“เจ้าค่ะ บ่าวจักออกไปหาดู!”

สุ่ยหลิงกล่าวยิ้ม ๆ “ช่วงนี้เจ้าเด็กคนนี้โตขึ้นมาก บางทีอาจเป็นอย่างที่แม่นมพูด คงวิ่งไปซื้อของกินสักที่เจ้าค่ะ!”

“เช่นนั้นรีบไปรีบกลับ!”

หลิงอวี๋ไม่ได้คิดมากเช่นกันพลางเดินเข้าไป

“คุณหนู เหนื่อยหรือไม่เจ้าคะ บ่าวเก็บข้าวไว้ให้แล้ว บ่าวจักไปยก รีบไปล้างหน้าล้างตามากินข้าวเถิดเจ้าค่ะ!”

“ขอบใจแม่นม!”

หลิงอวี๋กับหลิงซวนพร้อมอีกสามคนล้างหน้าแล้วนั่งลงหน้าโต๊ะอาหาร

หลิงเยวี่ยโน้มเข้ามาพูดว่า “ท่านแม่ วันพรุ่งข้าไปเล่นจวนเสนาบดีได้หรือไม่ขอรับ น้าหว่านให้คนมาส่งข่าวบอกว่าท่านยายทวดคิดถึงเยวี่ยเยวี่ยแล้วขอรับ!”

หลิงอวี๋พูดยิ้ม ๆ ว่า “เยวี่ยเยวี่ยก็คิดถึงท่านยายทวดแล้วรึ? ได้สิ วันพรุ่งให้ลุงปี้ไปส่งพวกเจ้า! อยู่ต่ออีกสองวันย่อมได้!”

“ขอบคุณท่านแม่ขอรับ! เยวี่ยเยวี่ยรักท่านแม่ที่สุดเลย!”

หลิงเยวี่ยโน้มเข้ามาหอมบนหน้าหลิงอวี๋ครู่หนึ่ง พลันหยิบถ้วยตะเกียบให้หลิงอวี๋อย่างเอาอกเอาใจ

“เยวี่ยเยวี่ยลำเอียง รักแค่ท่านแม่ ไม่รักพวกเราหรือ?”

หลิงซวนเอ่ยยิ้ม ๆ

หลิงเยวี่ยพลันวิ่งไปดีอกดีใจ เขย่งปลายเท้าหอมบนหน้าหลิงซวนเช่นกันพลางพูดเสียงนุ่มนวล

“เยวี่ยเยวี่ยก็ชอบพี่หลิงซวนเหมือนกัน พี่เถาจื่อด้วย!”

“คุณหนู เช่นนั้นรีบไป! แต่ห้ามเผชิญหน้ากับขอทานค้ามนุษย์ที่ล่อลวงหลิงซินไป…”

สุ่ยหลิงกับเถาจื่อพลันรีบรุดไปตามหาโดยไม่กล่าวสักคำ

หลังจากที่สุ่ยหลิงกับเถาจื่อมาเรือนบุหงา หลิงซินดีต่อทั้งสองคนมากนัก ทุกครั้งที่ซื้อของกินกลับมาจะมีส่วนของทั้งสองด้วยเสมอ

ทั้งสองก็เหมือนกับหลิงซวน ทั้งคู่เห็นหลิงซินเป็นน้องเล็ก หากมีสิ่งดี ๆ ก็ต่างคิดถึงหลิงซินตลอด

หลิงซวนร้อนใจเช่นกัน วิ่งตามหลิงอวี๋ไปหาจ้าวซวนที่เรือนริมวารี

ช่างบังเอิญยิ่งนัก องครักษ์ที่เข้าเวรคือเฉาอี้และจูเผิง

เมื่อจูเผิงเห็นหลิงอวี๋แววตาบนใบหน้าก็ปรากฏความดูแคลนอีกครั้ง

หลิงอวี๋มิว่างมาเถียงกับพวกเขา พลันเรียกเสียงดังขณะยืนอยู่ข้างนอก

“องครักษ์จ้าว… ลู่หนาน พวกเจ้าอยู่หรือไม่?”

ครั้นลู่หนานได้ยินเสียงก็พลันวิ่งออกมา “พระชายา มีธุระหรือขอรับ?”

“จนบัดนี้แล้วหลิงซินยังมิกลับมา ข้าเป็นห่วงว่านางจะเกิดเรื่อง เจ้าส่งคนไปช่วยข้าตามหาได้หรือไม่?” หลิงอวี๋เอ่ยถาม