ยอดหมอหญิงทะลุห้วงเวลา นิยาย บท 466

ลู่หนานตกตะลึงอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนที่เขาจะพูดอะไร จูเผิงที่อยู่ข้าง ๆ ก็เอ่ยเสียงเย็นชา

“แค่นางรับใช้คนหนึ่งหายตัวไป ก็ให้ทหารองครักษ์ของตำหนักอย่างพวกเราไปตามหาหรือ? พระชายาอ๋องอี้ พระชายาคิดว่าพวกเราไม่มีสิ่งใดทำหรือ?”

“ผู้ใดจักรู้ว่านางรับใช้ผู้นั้นห่วงเที่ยวเล่นแล้วจงใจมิกลับมาหรือไม่!”

หลิงอวี๋โกรธขึ้นมาทันที “นางรับใช้แล้วเป็นเยี่ยงไร? นางรับใช้มิใช่คนรึ?”

“ลู่หนาน เจ้าจะช่วยข้าได้หรือไม่? หากเจ้ามิช่วย ข้าจักไปหาคนอื่นให้ช่วย!”

“แต่เจ้าจำไว้เถอะว่า หากครั้งนี้พวกเจ้าไม่ช่วยข้าอีก ต่อไปหากมีปัญหาเกิดขึ้นในตำหนักอ๋องอี้ก็ไม่ต้องมาหาข้าแล้ว!”

ลู่หนานกลัวว่าจะทำให้หลิงอวี๋โกรธ จึงรีบเอ่ย “พระชายาอย่าได้โกรธข้าเลย พวกเราจักมิช่วยได้เยี่ยงไรกันขอรับ!”

“จูเผิง อย่าพูดจาไร้สาระ! พระชายาช่วยพวกเราไว้มากถึงเพียงนั้น พวกเราก็ควรช่วยนางสิ!”

จูเผิงส่งเสียงหึอย่างเย็นชา อยากจะพูดอะไรบางอย่าง แต่ถูกเฉาอี้ดึงไปข้าง ๆ พลางกระซิบเตือน

“เจ้าอย่าพูดให้มันมากนัก! แม้ว่าเจ้ามิชอบนาง แต่นางก็เป็นพระชายาของพวกเราหนา!”

หลิงอวี๋เหลือบมองจูเผิงอย่างเย็นชา

นางจำองครักษ์ผู้นี้ได้ ชักสีหน้าใส่ตนมาหลายต่อหลายครั้งแล้ว ในอนาคตหากเขามีเรื่องอะไร ต่อให้เขามาคุกเข่าขอร้องต่อหน้านาง นางก็จะไม่มีทางช่วยเด็ดขาด!

ลู่หนานรีบเข้าไปรายงานเซียวหลินเทียน

หลังจากนั้นไม่นาน เซียวหลินเทียนก็ออกมากับลู่หนาน

“หลิงอวี๋ เหตุใดหลิงซินถึงหายตัวไปได้เล่า?”

หลิงอวี๋รีบเล่าเรื่องที่หลิงซินไปเรือนหลินหลางยังไม่กลับมา สุดท้ายก็เอ่ย

“หลิงซินมิใช่คนที่มิรู้ความ แม้ว่านางห่วงเที่ยว นางก็ไม่มีทางอยู่ดึกถึงเพียงนี้มิยอมกลับ!”

“เซียวหลินเทียน ในช่วงนี้มีเรื่องเกิดขึ้นบ่อยครั้ง ข้ากังวลว่าพวกนั้นจะแก้แค้นเรา จึงลงมือกับหลิงซิน!”

ทันทีที่พูดเช่นนี้ สีหน้าของเซียวหลินเทียนก็เคร่งขรึมขึ้นมา

ตั้งแต่ตนเองถูกลอบสังหาร ก็มีเรื่องเกิดขึ้นตามมาอยู่เรื่อย ๆ

เขากับหลิงอวี๋วางแผนจัดการองค์ชายเว่ยกับองค์ชายคัง ทั้งยังช่วยกวนผิงจัดการกับกวนอิ่งอีก

ต่างจากหลิงอวี๋ ตรงที่จ้าวเจินเจินรู้ที่อยู่ของหลิงซิน

แม้ว่าจ้าวเจินเจินจะกลับไปบ้านพ่อแม่ของนาง แต่กวนอิ่งกลับอยู่ในตำหนักองค์ชายคัง จ้าวเจินเจินจะวางใจนางได้เยี่ยงไรเล่า?

ในตำหนักองค์ชายคังนั้น จ้าวเจินเจินทิ้งสายสืบไว้จับตาดูกวนอิ่งอยู่!

“พระชายา… หลิงอวี๋กำลังตามหาหลิงซินเจ้าค่ะ พวกเราควรบอกที่อยู่ของหลิงซินให้นางรู้อย่างเงียบ ๆ หรือไม่เจ้าคะ?”

ไป๋ผิงคนสนิทของจ้าวเจินเจินหัวเราะเบา ๆ พลางเอ่ย “ครั้นองค์ชายยังมิได้รับโฉนดที่ดินในมือของกวนอิ่ง หากพระชายาจัดการกับกวนอิ่งเองคงดูมิดีแน่...”

“ในเมื่อเป็นเช่นนี้ เหตุใดมิให้หลิงอวี๋ไปจัดการกับนางเล่าเจ้าคะ?”

“รีบร้อนไปหาปะไร!”

จ้าวเจินเจินหัวเราะเบา ๆ “ที่กวนอิ่งจับตัวหลิงซินได้แต่มิได้ฆ่านางทันที แต่เพราะอยากแก้แค้นหลิงอวี๋จึงทรมานนางมิใช่รึ?”

“หากบัดนี้ข้าบอกหลิงอวี๋ไป ให้หลิงอวี๋ไปช่วยหลิงซินที่ยังมิบุบสลาย เช่นนั้นเรื่องนี้ก็จะผ่านไปอย่างรวดเร็ว… มิทำร้ายทั้งหลิงอวี๋และกวนอิ่ง!”

“มิสู้… รอให้กวนอิ่งทรมานหลิงซินจนตายก่อน แล้วเราค่อยบอกหลิงอวี๋ เช่นนั้นผลลัพธ์คงจะดีกว่า!”