ยอดหมอหญิงทะลุห้วงเวลา นิยาย บท 467

ไป๋ผิงเข้าใจในทันที “พระชายา พระชายาฉลาดยิ่งเพคะ!”

“เมื่อเป็นเช่นนี้ หลิงอวี๋ต้องเกลียดกวนอิ่งมาก พอถึงคราวแก้แค้นขึ้นมาคงโหดเหี้ยม!”

จ้าวเจินเจินยิ้มเล็กน้อย แต่ดวงตากลับเย็นชามาก

กวนอิ่งนางสารเลว คิดว่ากอดขาองค์ชายคังเอาไว้แล้วจะเป็นที่โปรดปรานไปตลอดชีวิตหรือ?

คนสารเลวเช่นนี้ หากจ้าวเจินเจินจัดการมิได้ เช่นนั้นจะคู่ควรเป็นพระชายาคังได้เยี่ยงไร!

หลิงอวี๋ เจ้ารอข้าก่อนเถอะ ข้าขอจัดการกวนอิ่งก่อน!

แล้วข้าค่อยไปจัดการกับเจ้า!

......

คนของตำหนักอ๋องอี้ คนของเกิ่งเสี่ยวหาว และคนของปี้ไห่เฟิงออกตามหากันเกือบทั้งคืน แต่ก็มิพบตัวหลิงซิน

ลู่หนานจึงกลับมากับรายงานเซียวหลินเทียน

เซียวหลินเทียนมองหลิงอวี๋ที่เป็นกังวลอยู่ พลางเอ่ยเสียงขรึม

“ไปถามที่ประตูเมือง แล้วตรวจค้นรถม้าของพวกองค์ชายเว่ยกับองค์ชายคังที่ออกจากเมืองหลวงหลังจากที่หลิงซินหายตัวไปให้หมด!”

“พ่ะย่ะค่ะ!”

ลู่หนานกำลังจะออกไปสั่งการองครักษ์คนอื่น ๆ

เซียวหลินเทียนก็นึกอะไรบางอย่างขึ้นมาได้จึงเรียกเขาไว้ พลางเอ่ย

“ลู่หนาน เน้นตรวจสอบที่กวนอิ่งกับคนรอบตัวนางด้วย!”

“แม้ว่าองค์ชายเว่ยกับองค์ชายคังจักทำบางเรื่องที่น่ารังเกียจมาก แต่พวกเขามิสนใจที่จะทำร้ายนางรับใช้คนหนึ่งหรอก!”

“กลยุทธ์ของจ้าวเฉียงฮั๋วที่จัดการเกิ่งเสี่ยวหาวนั้นมีความลงตัวพอดี คนผู้นี้ฉลาด ไม่มีทางมาเสียเวลากับนางรับใช้หรอก!”

“มีเพียงคนที่ไม่มีขอบเขตอะไรเช่นกวนอิ่งเท่านั้น ถึงจะสามารถทำเรื่องเช่นนี้ได้!”

หลิงอวี๋ได้ฟังก็คิดว่าสมเหตุสมผลเช่นกัน

องค์ชายเว่ยกับองค์ชายคังต่างจับจ้องอยากครองบัลลังก์ พวกเขาไม่มีเวลาไปทำร้ายนางรับใช้ที่มิได้เป็นศัตรูกับพวกเขาหรอก!

“เช่นนั้นเน้นตรวจสอบผู้คุ้มกันของกวนอิ่ง ดูว่าวันนี้พวกเขาไปที่ใดกันบ้าง!”

จู่ ๆ หลิงอวี๋ก็นึกอะไรบางอย่างได้ “บางทีหลิงซินอาจยังมิถูกพาตัวออกนอกเมือง! ตระกูลกวนมีร้านค้ามากหลายในเมือง ไปซ่อนคนไว้สักร้านหนึ่งก็ได้แล้ว!”

ลู่หนานเอ่ยอย่างลำบากใจ “พระชายา แต่พวกเราไม่มีสิทธิ์ไปค้นหานะขอรับ!”

“ลำพังแค่อาศัยเหตุผลกับความสงสัยของเรา แต่ไม่มีหลักฐาน ทางการก็ช่วยเราค้นหามิได้ขอรับ!”

เซียวหลินเทียนเอ่ยอย่างเคร่งขรึม “เช่นนั้นก็ส่งคนมาจับตาดูให้มากหน่อย ขอเพียงมีอะไรน่าสงสัย ให้รีบพุ่งเข้าไปช่วยคนทันที!”

“หากเกิดอะไรขึ้น ข้าจัดการผลที่ตามมาเอง!”

“พ่ะย่ะค่ะ!”

ลู่หนานพยักหน้าแล้วเดินออกไป

“คุณหนู หลิงซินจักมิกลับมาอีกแล้วหรือเจ้าคะ...”

แม่นมลี่พูดแล้ว น้ำตาก็ไหลรินลงมา

“เจ้าเด็กคนนี้ ตั้งแต่ที่คุณหนูพานางกลับมา ก็ติดตามบ่าวอยู่ตลอด!”

“แม้ว่านางเป็นนางรับใช้ แต่บ่าวก็เห็นว่านางเป็นลูกสาวของบ่าวไปแล้ว...”

“บ่าวยังคิดอยู่เลยว่า หลังจากที่คุณหนูออกจากเมืองหลวงแล้ว เราจักไปซื้อบ้านหลังใหญ่ที่อื่นกัน! พอหลิงซินแต่งงานแล้ว บ่าวจักช่วยดูแลลูก...”

แม่นมลี่ยิ่งคิดก็ยิ่งเป็นทุกข์ แล้วร้องไห้ออกมา นางสะอื้นเสียจนไม่สามารถพูดต่อได้

หลิงอวี๋ได้ยินแม่นมลี่พูดเช่นนั้นใจก็รู้สึกเป็นทุกข์มาก นางมีหรือจะมิได้มองว่าหลิงซินเป็นน้องสาวเช่นกัน?

หลิงซินกับแม่นมลี่ คือผู้ภักดีกับนางมาตลอดตั้งแต่ที่นางข้ามเวลามาที่ฉินตะวันตก!

คอยแบ่งปันความสุขความเศร้ากับนาง มิเคยทิ้งนางไปไหน!

หลิงอวี๋ทำใจมิได้ที่จะปล่อยนางไป!

“แม่นม อย่าคิดลบเช่นนั้นเลย… หลิงซินต้องมิเป็นไร! พวกเราต้องตามหานางเจอให้จงได้!”

หลิงอวี๋โอบไหล่ของแม่นมลี่ พลางปลอบใจนาง

กวนอิ่ง… เจ้ากล้ามาทำร้ายหลิงซิน!

ข้าหลิงอวี๋ขอสาบานว่าข้าจักเอาคืนเจ้าเป็นร้อยเท่าพันเท่า!