ยอดหมอหญิงทะลุห้วงเวลา นิยาย บท 520

คุณชายหลายคนที่ร่วมฟังในเหตุการณ์ต่างเชื่อครึ่งสงสัยครึ่ง และคุณชายยินผู้มีสติปัญญาไม่อยากวอนหาเรื่อง จึงหาข้ออ้างจากไปก่อน

เหล่าคุณชายที่เหลือฟังจ้าวซิงคุยโม้ต่อ แม้จะเชื่อครึ่งสงสัยครึ่ง แต่หากไม่ฟังข่าวอื้อฉาวเช่นนี้ก็น่าเสียดายนัก

สุดท้าย จ้าวซิงก็ตบหน้าอกด้วยความภาคภูมิใจแล้วพูดว่า “เสี่ยวอวี้ยังส่งอาภรณ์รัดรูปให้ข้าเป็นสิ่งยืนยันด้วย หากพวกเจ้ามิเชื่อ วันหลังข้าจักเอามาให้พวกเจ้าได้เห็น…”

“อาภรณ์นั่นหอมนัก…”

จ้าวซิงทำเป็นเคลิบเคลิ้ม หลาย ๆ คนเลยเริ่มเชื่อกว่าครึ่งแล้ว

คุณชายคนหนึ่งกล่าวด้วยรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ว่า “มีอาภรณ์รัดรูปถือเป็นสิ่งปกติยิ่ง! หากเจ้าเก่งจริง วันหลังตอนเจ้าเริงรักกับนางก็ให้เราไปแอบฟังที่มุมกำแพงสิ แล้วเราจะเชื่อวาจาเจ้าว่าคือความจริง!”

จ้าวซิงกลอกตาพลางกล่าวเสียงแผ่ว

“ได้สิ อีกไม่กี่วันก็ถึงงานบุปผาชีซีเจี๋ย ลือว่าท่านอ๋องอี้ก็ไปด้วย ข้าจักให้พวกเจ้าได้เปิดหูเปิดตาความมีเสน่ห์ของข้า!”

จ้าวซิงชะงักไป ก่อนจะเอ่ยน้ำเสียงจริงจัง “เรื่องนี้พวกเจ้าต้องเก็บเป็นความลับ ผู้ใดก็ห้ามแพร่งพราย! จักได้มิเสียเรื่อง!”

เหล่าคุณชายตกปากรับคำ พวกเขาจะได้ชมละครเด็ดดวงแบบไม่ต้องเสียเงิน ผู้ใดจะไปทำล่มกันละ!

หลิงอวี๋เลือกผ้าให้เฮยจื่อกับหลิงเยวี่ยเรียบร้อย พร้อมทั้งเลือกชุดกระโปรงสำหรับตัวเองด้วยสองชุด

เมื่อคิดถึงว่าบัดนี้ตนได้เป็นแม่บ้านแล้ว นางเลยต้องเตรียมอาภรณ์ให้เซียวหลิเทียนด้วย หลิงอวี๋จึงเลือกสองชุดสำหรับเซียวหลินเทียนเช่นกัน

เมื่อหลิงอวี๋ไปจ่ายเงินก็นึกถึงสิ่งต่าง ๆ อย่างเครื่องนุ่งห่ม อาหาร ที่อยู่อาศัยและการเดินทาง จึงรู้สึกปวดหัวอยู่บ้าง

แม้นางจะเป็นแม่บ้านคอยดูแลแทน แต่เรื่องหยุมหยิมมีมากเกินไป นางไร้กำลังมากปานนั้นไปจัดการ!

แม่นางเหมยหัวหน้าช่างปักที่เรือนหยกอำไพตอนนี้ได้รู้จักมักคุ้นกับหลิงอวี๋เป็นที่เรียบร้อย

หลังจากที่แม่นางเหมยทำชุดกระโปรงไปงานพระราชสมภพให้หลิงอวี๋ด้วยคำชี้แนะของตัวหลิงอวี๋เองในคราก่อน อาภรณ์ที่ออกแบบจึงยิ่งพลอยดีขึ้นตาม นางเลยถือว่าหลิงอวี๋คือคนสนิทสนม

“เพื่อรักษาลูกชายจึงติดหนี้สินมิน้อย ดังนั้นนางยอมไปช่วยท่านจัดการงานเย็บปักแน่นอนเจ้าค่ะ!”

เมื่อหลิงอวี๋ฟังก็กล่าวทันควัน “หากเป็นเช่นนั้นก็เรียกนางมาพบข้า หากนางยินดีไป วันนี้ก็ตามข้ากลับตำหนักได้เลย!”

แม่นางเหมยพลันให้คนไปเชิญหมิ่นกูทันที เพียงชั่วครู่เดียวหมิ่นกูก็มาแล้ว

หลิงอวี๋สังเกตหมิ่นกูไปพักหนึ่ง วัยสี่สิบกว่าปี หน้าตาสะสวย สะอาดสะอ้านเป็นระเบียบ ส่วนคนก็ดูคล่องแคล่วนัก

ครั้นหมิ่นกูฟังถ้อยคำของแม่นางเหมยก็พิจารณาหลิงอวี๋ไปครู่หนึ่ง พลางเอ่ยด้วยความหวังเต็มอก “พระชายาอ๋องอี้คือแม่นางหลิงผู้เลื่องชื่อแห่งเมืองหลวงหรือเจ้าคะ?”

หลิงอวี๋ผงกศีรษะพลางยิ้มน้อย ๆ

หมิ่นกูกล่าวทันใด “หากให้ข้าไปช่วยงานตำหนักอ๋องอี้ ข้ามีเพียงเงื่อนไขเดียวเท่านั้น พระชายาอ๋องอี้ช่วยรักษาลูกชายข้าได้หรือไม่เจ้าคะ?”