ยอดหมอหญิงทะลุห้วงเวลา นิยาย บท 519

ช่วงนี้หลิงอวี๋วุ่นจนมีเวลาอยู่กับหลิงเยวี่ยน้อยนัก นางอยากใช้โอกาสนี้อยู่กับหลิงเยวี่ยบ้าง

หลิงเยวี่ยมากับเฮยจื่ออย่างไวว่อง

วันนี้เฮยจื่อไม่ต้องไปหออักษร เมื่อได้ยินว่าจะออกไปข้างนอกเขาก็ตามหลิงเยวี่ยมาทันที

ระยะนี้หลิงอวี๋สังเกตเฮยจื่อพบว่าเขาเปลี่ยนไปมาก ไม่วางท่าสั่งดังเช่นเมื่อก่อนอีก และปฏิบัติต่อผู้อื่นอย่างจริงใจเช่นกัน

หลิงอวี๋จะไม่จับผิดเด็กและไม่คิดเล็กคิดน้อยกับเขา นางพลันพาทั้งคู่ไปข้างนอกด้วยกัน

กลุ่มแรกไปถึงเรือนหยกอำไพก่อน หลิงอวี๋เห็นอาภรณ์ของเฮยจื่อค่อนข้างเก่า จึงพาเขาไปซื้อตัวใหม่หลายชุด

วันนี้เรือนหยกอำไพคนมากหลายนัก หลิงอวี๋ส่งเฮยจื่อกับหลิงเยวี่ยให้ช่างปักไปวัดอาภรณ์ ส่วนตนกับหลิงซวนก็เลือกผ้าให้พวกเขา

ขณะเลือกอยู่ จู่ ๆ ก็มีคนเข้ามากอดหลิงอวี๋จากข้างหลังพลางเอ่ยเรียก

“เสี่ยวอวี้ ไม่เจอหลายวัน เจ้าคิดถึงข้าหรือไม่!”

หลิงอวี๋รู้สึกถึงลมหายใจอุ่น ๆ รดลำคอตัวเอง และเสียงพูดก็คือบุรุษ นางจึงพยายามดิ้นให้หลุดตามสัญชาตญาณ

แต่ชายหนุ่มกลับกอดนางไว้แน่น หลิงอวี๋แทงเข็มบนมือเขาอย่างขึ้งโกรธ

หลิงซวนที่อยู่ข้าง ๆ ก็ดึงชายหนุ่มออกพลางตะโกนว่า “ไอ้บ้าตัณหา เจ้าจักทำอันใด? ยังไม่ปล่อยคุณหนูอีก!”

ชายหนุ่มถูกหลิงอวี๋แทงมือเจ็บ เขาจึงปล่อยมือเนื่องทนไม่ไหว

หลิงอวี๋เอี้ยวตัวไปตบชายหนุ่มหนึ่งฝ่ามือด้วยสายตาดุดัน

“ไม่เจียมตัว! กล้าดีอย่างไรมาลวนลวมสตรีต่อหน้าข้า?!”

ชายหนุ่มโดนตบจนทึ่มทื่อ เขาถอยหลังไปหลายก้าวพลางเอ่ยอย่างอักอ่วน

“ขอ… ขออภัยขอรับ… ข้าจำคนผิดแล้วขอรับ!”

เหล่าคุณหนูฮูหยินที่กำลังเลือกผ้าอยู่เรือนหยกอำไพต่างมองมา

บุรุษวัยราว ๆ ยี่สิบหกยี่สิบเจ็ด รูปร่างสูงผอมและดวงหน้าที่นับว่างดงาม เผยดวงตาดอกท้อคู่หนึ่ง ทำให้ดูเหลาะแหละอยู่หลายส่วน

“ที่แท้เป็นจ้าวซิงคุณชายบุตรผู้ดีมีเงินคนนั้นแห่งตระกูลจ้าวนั่นเอง!”

“ไปเร็วไปเร็ว…”

“เมื่อครู่นางแค่แกล้งทำ… เพราะมีคนที่นี่เยอะเกินไป… พวกเจ้าเลยไม่รู้ว่าตอนนางอยู่กับข้าส่วนตัว นางหลงใหลข้าขนาดไหน!”

คุณชายผู้หนึ่งหัวร่อขึ้นอย่างหยาบคาย “อำหรือเปล่า? นางบอกว่ามิรู้จักเจ้ามิใช่หรือ?”

จ้าวซิงส่งเสียงฮึ่ย “นั่นเป็นการปิดหูปิดตาคนต่างหาก… พวกเจ้ามิรู้หรอก… ข้าทำอย่างว่ากับนางไปตั้งนานแล้ว!”

คุณชายอีกคนหนึ่งโน้มเข้าใกล้มานินทา ถามเสียงแผ่วว่า “จริงหรือ? จ้าวซิงเจ้าห้ามโม้เชียว…”

“นางเป็นพระชายาอ๋องอี้เชียวนะ! หากท่านอ๋องอี้ได้ยินวาจานี้ของเจ้าล่ะก็ ท่านอ๋องปลิดชีพเจ้าได้เลยนะ!”

จ้าวซิงชายตามองรอบด้านอย่างหวั่นเกรง จากนั้นก็กล่าวบ่ายเบี่ยง “ไป ไปคุยข้างนอก ที่นี่คนเยอะมากความ!”

เหล่าคุณชายพลันรีบตามเขาออกไปทันที

เดินตรงไปยังที่ที่รอบด้านไร้ผู้คน จ้าวซิงจึงพูดด้วยหน้าเปี่ยมความเคลิบเคลิ้ม

“ข้ามิได้โม้นะ…พวกเจ้าไม่รู้หรือว่าอ๋องอี้ออกไปขอตรวจโรคช่วงไม่นานมานี้ ข้าได้แอบไปเสพสังวาสกับเสี่ยวอวี้ที่ไร่นาของนางตั้งหลายวันเชียวนะ!”

จ้าวซิงพูดอย่างภูมิใจว่า “เสี่ยวอวี้ยังคุยว่าข้าเก่งกว่าอ๋องอี้เสียอีก!”