ยอดหมอหญิงทะลุห้วงเวลา นิยาย บท 523

เดิมทีท่านจินต้าอยากเลิกพูดโน้มน้าวแล้ว ทว่ากลับนึกบางอย่างได้กะทันหัน พลันกล่าวว่า

“ท่านอ๋อง มิลองสืบอีกครั้งพ่ะย่ะค่ะ? ก่อนหน้าจ้าวซวนไปสืบครอบครัวชิวเฮ่าก็มิได้พบปัญหาใดเลย!”

“บางทีจ้าวซวนอาจมีส่วนที่สะเพร่าไปพ่ะย่ะค่ะ?”

“อีกอย่าง… ก่อนหน้าชิวเหวินซวงอยากออกเรือนกับท่าน ทั้งกระทำเรื่องยุให้รำ ตำให้รั่วหลายสิ่งระหว่างท่านกับพระชายาพ่ะย่ะค่ะ!”

“หวกชิวเหวินซวงข่มขู่หวางซือได้ ก็มีความเป็นไปได้ว่าจะหาแม่นมมาใส่ร้ายพระชายาเช่นกันพ่ะย่ะค่ะ!”

ท่านจินต้าเอ่ยอย่างจริงใจ “ท่านอ๋อง หากพิสูจน์ได้ว่าหลิงเยวี่ยมิใช่ลูกของท่านจริง อย่างมากที่สุดพวกเราก็แค่เหนื่อยเปล่าพ่ะย่ะค่ะ!”

“แต่หากเข้าใจไปผิด ๆ… ท่านอ๋อง ท่านอาจต้องสูญเสียลูกที่รู้ประสีประสาผู้หนึ่งไป และพระชายาด้วยพ่ะย่ะค่ะ!”

“กระหม่อมเคยสังเกตเจ้าเด็กเยวี่ยเยวี่ยผู้นั้น ช่างรู้ประสากตัญญู และฉลาดยิ่งนักพ่ะย่ะค่ะ!”

“ท่านอ๋อง หากท่านใส่ไคล้เขา ท่านจะเสียใจภายหลังไปชั่วชีวีแน่นอนพ่ะย่ะค่ะ!”

เซียวหลินเทียนเริ่มใจโลเลเนื่องวาจาของท่านจินต้า หรือเขาจะใส่ความหลิงอวี๋กับหลิงเยวี่ยจริง ๆ?

เซียวหลินเทียนนิ่งเงียบไปชั่วขณะหนึ่งพลางกล่าว “ได้… ท่านจิน เรื่องนี้ขอมอบหมายให้มท่าน!”

“นี่จะเป็นการตรวจสอบพวกเขาครั้งสุดท้าย ท่านต้องช่วยให้ตัวข้ากระจ่างความจริงตั้งแต่ต้นจนจบ มิต้องรีบร้อน แต่ตรวจอย่างตั้งใจ!”

ท่านจินต้าพยักหน้า พลันน้อมลาไปทันที

เซียวหลินเทียนมองอาภรณ์ที่หลิงอวี๋ซื้อให้ตน จากนั้นอารมณ์ซับซ้อนก็ปะทุในหัวใจ

นานแสนนานแล้วที่หลิงอวี๋มิได้ซื้ออาภรณ์ให้ตน!

เมื่อก่อนนางอยู่ดี ๆ ก็ซื้ออาภรณ์และของกินที่เขาชอบมาเพียงเพื่อเอาอกเอาใจเขา

แต่หวกเขามิโยนทิ้งก็ให้เป็นรางวัลแก่คนรับใช้ไป

หลักจากที่หลิงอวี๋โดนตนหวดแส้ก็มิเคยซื้อของให้ตนอีกเลย

เซียวหลินเทียนเข้าใจชัดเจน ครานี้ที่หลิงอวี๋ซื้อให้ตนคงมิใช่เอาใจตน แต่คือหน้าที่ในฐานะแม่บ้าน!

ครั้นเขานึกถึงถ้อยคำของท่านจินต้าเมื่อสักครู่ เส้นความหวังพลันผุดขึ้นสู่กลางดวงใจ

ยามนั้นที่หลิงอวี๋เห็นสีม่วงเข้มชุดนี้ก็คิดทันทีว่ามันเหมาะกับเซียวหลินเทียนมาก

แต่ก็คิดไม่ถึงว่าเมื่อเซียวหลินเทียนได้สวมมันจะโดดเด่นเช่นนี้ นั่นทำให้นางตะลึงตาค้างไปชั่วขณะ

ด้วยบุคลิก กอปรกับสีหน้าเคร่งขรึมของเซียวหลินเทียน ช่างเป็นท่านอ๋องที่งดงามเสียจริง!

ทันใดนั้นหลิงอวี๋ก็เริ่มจินตนาการถึงอาภรณ์อื่น ๆ ที่เหมาะกับเซียวหลินเทียน รอวันหลังค่อยลองคุยกับหมิ่นกู ขอให้นางทำชุดพิเศษให้เซียวหลินเทียนสักสองสามชุดแล้วกัน

“มองกระไร? บนร่างข้ามีตรงใดมิเหมาะรึ?”

เมื่อเซียวหลินเทียนเห็นตนจ้องตาค้างก็พลันถามอย่างสงสัยทันที

หลิงอวี๋หน้าแดงฉ่าฉับพลัน แล้วรีบไปขึ้นรถม้าก่อน

“ไม่มีอันใดมิเหมาะ… สีนี้เหมาะกับท่านมากเพคะ!”

ขณะหลิงอวี๋พูดอย่างรีบร้อนก็พลางบ่ายหน้าหนี เพราะไม่อยากให้เซียวหลินเทียนพบว่าตนหน้าแดง

สลับแขกเป็นเจ้าบ้าน (喧宾夺主) อุปมาว่า ไม่รู้จักวางระดับความสำคัญ