ยอดหมอหญิงทะลุห้วงเวลา นิยาย บท 524

แม้เซียวหลินเทียนจะรู้สึกว่าหลิงอวี๋แปลกไปหน่อย แต่ก็มิได้สนใจ

ลู่หนานช่วยประคองเขาขึ้นรถม้า

ที่พวกเขานั่งคือรถม้าส่วนตัวของเซียวหลินเทียน ตัวรถกว้างขวางและจัดแต่งอย่างสะดวกสบาย

หลิงอวี๋ลองมองขาของเซียวหลินเทียนพลางถามเสียงแผ่ว “ท่านมิอยากลุกขึ้นเดินหรือเพคะ?”

เซียวหลินเทียนสามารถยืนได้กว่าครึ่งชั่วยามแล้ว เมื่อเป็นเช่นนี้จึงไม่กระทบต่อชีวิตประจำวันของเขา

เซียวหลินเทียนกล่าวเสียงทุ้ม “มิอยากชั่วคราว! ช่วงนี้องค์ชายคังกับองค์ชายเว่ยสิ้นอำนาจ จึงเพียงรอข้าทำพลาด!”

“หากข้าหายยามนี้ ในสายตาพวกเขาเป็นภัยคุกคามร้ายแรง การแก้แค้นก็ยิ่งทวีความบ้าคลั่ง!”

หลิงอวี๋พยักหน้า

เหตุการณ์ที่เซียวหลินเทียนถูกลอบสังหารในคราก่อนยังคงค้างคา ถึงแม้พวกเขาจะรู้ว่าองค์ชายใหญ่เว่ยคือคนทำ แต่พวกเขาก็ไร้หลักฐานสิ้นวิธีจับองค์ชายเว่ยอยู่ดี!

เมื่อมาถึงสวนบึงบุษบง หลิงอวี๋จึงลงรถม้าเดินตามเซียวหลินเทียนเข้าไป

องครักษ์ที่สวนบึงบุษบงคือองครักษ์กองทัพหลวงแห่งวังหลวง ผู้ที่ได้รับเชิญล้วนเป็นคุณหนูมั่งคั่งและคุณชายมั่งมีในแวดวงมีชื่อทั้งนั้น

หลิงซวนเคยเล่าขั้นตอนงานชมบุปผาแล้วคร่าว ๆ ภายใต้สถานการณ์ปกติในงานเช่นนี้ นอกจากจะเชยชมบุปผาแล้วยังมีการแสดงฝีมือต่าง ๆ ด้วย

สตรีที่มีพรสวรรค์สามารถใช้งานชมบุปผาเผยแพร่พรสวรรค์สร้างชื่อได้ เพื่อจะได้ออกเรือนกับตระกูลร่ำรวยสูงศักดิ์และกลายเป็นแต้มต่อในภายภาคหน้า

แต่บุรุษที่มีพรสวรรค์ก็สามารถใช้งานนี้สร้างชื่อเสียงในฐานะชายผู้สง่ารอบรู้บทกวีและศิลปะได้เช่นกัน

สวนบึงบุษบงในวันนี้ถูกประดับประดาจนสีสันแพรวพราว หรูหราและทรงเกียรติ

ผู้คนภายในสวนบึงบุษบงต่างสวมชุดแพรหรูหรา ช่างงามวิจิตร

คนที่เดินไปมาคอยรับใช้ในสวนบึงบุษบงส่วนใหญ่คือนางกำนัลในวังหลวง พวกนางต่างสุภาพรอบคอบและกิริยาสง่า

ขณะที่หลิงอวี๋เดินเคียงข้างเซียวหลินเทียนชื่นชมดอกไม้แปลกตา พลันได้ยินเสียงคุ้นเคยเรียกจากข้างหลัง “ท่านพี่หลิงหลิง!”

หลิงอวี๋หันกลับมาก็พบหลิงหว่านกับอันซินจูงมือกันเดินมา

วันนี้หลิงหว่านสวมกระโปรงยาวสีบานเย็น ขับให้ผิวดูราวหิมะ และช่วงเอวพันสายขาดเอวไข่มุกแบบลวก ๆ แต่กลับเผยเอวบางดังต้นหลิว

“ท่านพี่หลิงหลิง โชคดีที่ได้ยาทาของท่าน ไม่เช่นนั้นวันนี้ข้าคงมิกล้ามาร่วมงามแบบนี้แล้วเจ้าค่ะ!”

หลิงหว่านยกยิ้มได้ใจ “เจ้ามิเห็นหรือว่าท่านพี่ข้าคือผู้ใด นางคือแม่นางหลิงเชียวนะ หากนางรักษาเจ้ามิได้ อย่างนั้นก็คงมิคู่ควรกับชื่อนี้หรอก!”

“ท่านพี่หลิงหลิง… ซินเอ๋อร์ เจ้าไปพบท่านแม่เถิด เดี๋ยวข้าตามไป!”

หลิงหว่านส่งสายตาให้อันซิน อันซินหัวร่อพลางพานางรับใช้จากไปก่อน

“อยากคุยซุบซิบอะไรกับข้ารึ?” หลิงอวี๋ถาม

สีหน้าหลิงหว่านพลันมืดลง พลางดึงหลิงอวี๋มาเอ่ยเสียงแผ่ว “วันนี้ข้ามิอยากมาเลย เป็นอันซินดึงดันลากข้ามา!”

“ท่านพี่หลิงหลิง ข้า… ข้ากลัวถูกคนฉีกหน้าเจ้าค่ะ!”

หลิงอวี๋ขมวดคิ้วทันใด “ข้าในฐานะคุณหนูแห่งจวนเสนาบดีเจิ้นหย่วน จะกล่าวต่อหน้าองค์จักรพรรดิก็ย่อมได้ ผู้ใดจักกล้าฉีกหน้าเจ้าโดยขาดปัญญาเช่นนั้นเล่า?”

หลิงหว่านชายมองหลิงอวี๋อย่างโศกเศร้าพลางกล่าวเคืองประปราย

“ท่านพี่หลิงหลิง ท่านกำลังแกล้งเลอะเลือนหรือเลอะเลือนจริง ๆ? เรื่องของท่านพ่อข้า ท่านพี่มิรู้เลยหรือ?”