ยอดหมอหญิงทะลุห้วงเวลา นิยาย บท 526

หลิงหว่านปลอบใจตัวเอง บางทีอาจมิใช่ว่าท่านพี่หลิงหลิงมิอยากจัดการ แต่มิสามารถจัดการได้ต่างหาก!

ในฐานะพระชายาอ๋องอี้ หลิงอวี๋มิได้รับการต้อนรับจากผู้ใดในตำหนักอ๋องอี้เลย การใช้ชีวิตของนางมิได้ดีเท่าของตน!

กระทั่งเห็นว่าหลิงอวี๋เป็นแม่นางหลิงแพทย์ชั้นเซียน หลิงหว่านก็รู้สึกยินดีกับหลิงอวี๋

ท่านพี่มีความสามารถเหล่านี้ ต่อไปชีวิตก็จะดีขึ้น!

บัดนี้พอหลิงหว่านเห็นว่าหลิงอวี๋ปกป้องตนเอง ความเกลียดชังที่มีต่อนางก็น้อยลงไปมาก

หลิงหว่านกระซิบ “ท่านพี่ ท่านปู่บอกกับข้าว่าเขาให้ท่านพี่ตัดสินใจเรื่องงานแต่งงานของข้า!”

“ข้ามิได้อยากแต่งงานกับขุนนางชั้นสูงอะไรหรอก ขอเพียงมิรังเกียจครอบครัวข้า และปฏิบัติต่อข้าอย่างดีก็พอแล้ว!”

ข้อเรียกร้องต่ำถึงเพียงนี้เชียวหรือ?

หลิงอวี๋เอ่ยปลอบใจนาง “เจ้าเอ่ยมาเช่นนี้ การแต่งงานเป็นเรื่องตลอดชีวิต จักทำสิ่งใดตามสบายเช่นนี้ได้เยี่ยงไร! เจ้ามิต้องกังวล ข้าจักหาตัวเลือกที่ดีให้เจ้าอย่างแน่นอน!”

หลิงหว่านยิ้มขมขื่น และไปกระซิบข้างหูของหลิงอวี๋

“มีบางเรื่องที่ข้ายังมิได้บอกท่านพี่… หวางซือแม่เลี้ยงของท่านพี่มีหลานชายคนหนึ่งในช่วงนี้เขาไปที่จวนเสนาบดีเจิ้นหย่วนและเขาก็ยังมาทำรุ่มร่ามกับข้าด้วย!”

“ข้ากลัวว่าท่านแม่ของข้าโกรธ จึงมิกล้าบอกท่านแม่!”

“ว่ากระไรนะ? หวางซือ นางกล้าหรือ...”

หลิงอวี๋โกรธขึ้นมาทันที เรื่องที่หวางซือวางยาพิษตนนั้นยังมิได้ไปชำระความกับนางเลย แต่ตอนนี้นางกล้าให้หลานชายมารังแกหลิงหว่านอีก คิดว่าตระกูลหลิงของนางไม่มีใครเลยอย่างนั้นหรือ?

“ท่านพี่ อย่าได้โกรธเลย… ข้าไม่มีทางให้นางทำสำเร็จหรอก!”

หลิงหว่านหัวเราะเยาะพลางเอ่ย “หากนางคิดจะบีบข้าจริง ๆ ข้าจักไปรายงานท่านปู่ ดูสิว่าท่านจักหักขานางหรือไม่!”

หลิงอวี๋มองหลิงหว่าน แล้วก็รู้สึกเสียใจกับหลิงหว่านขึ้นมาทันที

เด็กผู้หญิงคนนี้มิอยากทำให้ครอบครัวต้องวุ่นวายจนทำให้ท่านอดีตเสนาบดีมิได้พักฟื้นอย่างสงบ จึงได้อดทนอยู่ตลอด

ข้อเรียกร้องของนางต่ำเช่นนี้ คาดว่าคงจะแค่อยากไกล่เกลี่ยให้เรื่องราวมันยุติสินะ!

หลิงอวี๋ส่งสายตาไม่พอใจให้หลิงหว่าน

หลิงหว่านทำได้เพียงเอ่ยออกมา “เมื่อครู่ท่านพี่ก็เห็นแล้วว่าซินซินทายาที่ท่านพี่ให้นางแล้วสิวของนางก็หายไปหมดเลย!”

“นางมีลูกพี่ลูกน้องคนหนึ่งที่อยากได้ยาทานี้เช่นกัน ข้าจึงช่วยไปซื้อให้นางที่โรงเหยียนหลิง แต่หมอเหลียวบอกว่าไม่มี!”

“หมอเหลียวบอกว่ายาทานั้นท่านพี่เป็นคนทำ! มีเพียงท่านพี่เท่านั้นที่มีสูตรลับอยู่!”

“ท่านพี่หลิงหลิง ข้าคิดเช่นนี้… หากท่านพี่ทำยาทาเช่นนั้นได้ เช่นนั้นท่านพี่ก็ทำให้ข้ามากหน่อย ข้าขอเอาไปขายหารายได้!”

หลิงอวี๋ได้ยินเช่นนั้นก็มองหลิงหว่าน

ครั้นหลิงหว่านเริ่มพูด นางคิดว่าหลิงหว่านต้องการสูตรลับของตน ไหนเลยจะคิดว่าหลิงหว่านแค่อยากเป็นคนกลาง

หลิงอวี๋ตกอยู่ในห้วงความคิด

ทันทีที่หลิงหว่านเห็นก็เอ่ยออกมา “ท่านพี่ มิสะดวกหรือ? หากมิสะดวกก็ช่างมันเถิด! ประเดี๋ยวข้าค่อยคิดวิธีอื่นก็ได้!”