ยอดหมอหญิงทะลุห้วงเวลา นิยาย บท 536

ตัวตนเช่นอันซินนี่แหละถึงจะมีความมั่นใจที่จะพูดกับองค์หญิงหกเช่นนี้ได้ แม้ว่าคุณหนูคนอื่นจะรู้สึกว่าองค์หญิงหกก้าวร้าว แต่ก็ไม่มีผู้ใดกล้าตำหนิอะไรองค์หญิงหก

พระชายาเย่ตั้งครรภ์ได้แปดเดือนกว่าแล้ว น้ำหนักตัวมาก เมื่อถูกแสงแดดจึงรู้สึกไม่ค่อยสบายเท่าไหร่

นางใกล้จะคลอดแล้ว คิดว่าหลังคลอดก็จะต้องอยู่ในเรือน จึงอยากถือโอกาสก่อนจะคลอดออกมาเคลื่อนไหวร่างกายสักหน่อย

ครั้นเห็นองค์หญิงหกก้าวร้าวเช่นนี้ พระชายาเย่ก็มิพอใจยิ่ง พลางเอ่ยอย่างฉุนเฉียว

“องค์หญิงหก พี่สะใภ้สี่ก็ให้ยอมแล้ว ท่านเองก็พอได้แล้ว! อย่าให้คนอื่นคิดว่าราชวงศ์เรารังแกผู้อื่นเลย! เสด็จพ่อรู้เข้าจักมิสบายพระทัเสียเปล่า ๆ!”

เซียวทงเกลียดพระชายาเย่ในทันที พี่สะใภ้ห้าผู้นี้เข้าข้างหลิงอวี๋หรือ?

ได้ นางจะจำความแค้นนี้ไว้!

พระชายาเย่ย้ายออกจากตำหนัก จึงทำให้เซียวทงค่อนข้างกลัว

เมื่อเห็นฮูหยินหลายคนที่อยู่ตรงนั้นดูท่าทางมิเห็นด้วย เซียวทงจึงไม่ยืนกรานต่อ...

หากตนเองยืนกรานที่จะค้นตัวหลิงหว่านต่อหน้าคนจำนวนมากจริง ๆ แล้วทำให้ราษฎรโกรธเคืองมันจะไม่คุ้มค่า!

เซียวทงโบกมือ พลางเอ่ยอย่างรำคาญ “ได้ ๆ รีบพาเข้าไปค้นตัวเสีย!”

นางกำนัลทั้งสองคนพาหลิงหว่านเข้าไป หลิงอวี๋มองเซียวทงอย่างเย็นชา แอบคิดว่าเหตุใดพวกเซียวหลินเทียนจึงยังไม่มาอีก

หากให้องค์หญิงหกยกน้ำชาขอโทษหลิงหว่าน เซียวทงจะต้องไม่ยอมแน่!

แต่วันนี้หลิงอวี๋อยากจะสั่งสอนเซียวทงเสียหน่อย ต่อไปนางจะได้ไม่วางอำนาจเช่นนี้อีก

ขณะที่หลิงอวี๋กำลังคิดอยู่ นางกำนัลที่ไปค้นตัวก็ออกมาพร้อมกับหลิงหว่าน

เซียวทงยื่นมือออกไปหานางกำนัล พลางเอ่ยอย่างภาคภูมิใจ “จี้หยกเล่า?”

พูดไปก็มองหลิงหว่านไปด้วย พลางตะคอกอย่างดูถูก

เซียวทงโกรธมากจนเรียกหลิงอวี๋ทั้งชื่อและสกุล “ข้าเป็นผู้มีสถานะสูงส่ง คู่ควรที่จะมากล่าวหาลูกสาวของคนที่มีความผิดหรือ?”

“ท่านอ๋องเฉิง องค์ชายผิงหนาน องค์ชายคัง ท่านอ๋องอี้ องค์ชายรุ่ย และองค์ชายเย่เสด็จแล้ว...”

จากที่องครักษ์ผู้หนึ่งประกาศ ทุกคนก็หันไปมอง เห็นบุรุษกลุ่มหนึ่งมาพร้อมกับองค์ชายหลายคน

หลิงอวี๋ลอบถอนหายใจโล่งอก เซียวหลินเทียนมาแล้ว หลิงหว่านจะได้ดื่มชาขอโทษแล้ว

“ท่านปู่เฉิง มาทันเวลาพอดีเลยเพคะ! หลิงหว่านขโมยจี้หยกที่เสด็จพ่อมอบให้หม่อมฉัน นางมิยอมเอามาคืน ท่านปู่เฉิงโปรดช่วยตัดสินให้ทงเอ๋อร์ด้วยเพคะ!”

ทันทีที่เซียวทงเห็น ก็รีบเข้าไปรายงานทันใด

“เกิดกระไรขึ้น?”

ท่านอ๋องเฉิงเหลือบมองทุกคนที่อยู่รอบ ๆ พลางขมวดคิ้ว