ยอดหมอหญิงทะลุห้วงเวลา นิยาย บท 542

“หม่อมฉันว่าสร้อยไข่มุกบนคอองค์หญิงหกช่างพิเศษนัก จี้สีเขียวนั่นทำจากวัสดุกระไรเพคะ? ดูมีระดับยิ่งนัก!”

หลิงอวี๋กล่าวพลางยิ้มตาหยี “องค์หญิงหกเพคะ สร้อยไข่มุกเส้นนี้นำมาเป็นรางวัลชิ้นที่สามได้หรือไม่เพคะ?”

เซียวทงปิดจี้หินโมราเขียวโดยสัญชาตญาณ

นี่คือของที่องค์จักรพรรดิยึดได้จากสนามรบข้าศึกแห่งฉีตะวันออกในคราก่อน ซึ่งมันมีมูลค่ามหาศาล!

นางตัดสินใจแน่วแน่แล้ว ไม่ว่าหลิงอวี๋จะพูดอะไรนางจะไม่นำสร้อยหินโมราเขียวมาเป็นรางวัลเด็ดขาด

สิ่งนี้นางกะจะเก็บไว้เป็นสินเดิมในอนาคต!

เซียวทงยังไม่ทันเอื้อนเอ่ย หลิงอวี๋พลันพูดว่า “องค์หญิงหกได้รับความเอ็นดูจากองค์จักรพรรดิและไทเฮาโดยแท้!”

“เครื่องประดับที่ดูธรรมดาบนพระวรกายล้วนคือของล้ำค่าหายากทั้งสิ้น ในพระตำหนักขององค์หญิงยังต้องมีสมบัติหายากอีกมากโขเป็นแน่!”

“องค์หญิงหก สร้อยไข่มุกเส้นนี้ท่านนำมาเป็นรางวัลเถิดเพคะ! โปรดอย่าเสียดายไปเลย… พวกเราต่างไม่เคยพบเห็นสมบัติดี ๆ ขนาดนี้มาก่อน ได้โปรดท่านมอบประสบการณ์แก่เราด้วยเถิด!”

“เห้อ เมื่อเทียบกับท่าน พวกเราช่างต่ำต้อยเกินไป! เราไม่มีกระทั่งเครื่องประดับดี ๆ สักชิ้นด้วยซ้ำเพคะ!”

หลิงอวี๋เสแสร้งทอดถอนใจ

เซียวหลินเทียนอยู่ที่ไกล ๆ กำลังมองหลิงอวี๋ด้วยตากะพริบเล็กน้อย

คนอื่นอาจสังเกตมิพบ แต่ช่วงนี้เซียวหลินเทียนเข้าใจหลิงอวี๋เป็นอย่างดี

บางครั้งเจ้าเด็กคนนี้ก็ฉลาดพิลึก และมักกระทำเรื่องที่เหนือคาดบ่อย ๆ

นางหลอกให้เซียวทงเอาเครื่องประดับบนตัวออกมาเป็นรางวัลเช่นนี้ นางคิดจะทำอันใด?

เดิมทีเซียวหลินเทียนมิได้คิดว่าหลิงอวี๋อยากชนะ เพียงคิดว่านางกำลังระบายอารมณ์ขุ่นที่องค์หญิงหกหยามหน้าหลิงหว่านในเมื่อสักครู่

องค์หญิงหกดูแคลนหลิงหว่านได้ ส่วนหลิงอวี๋ก็ทำให้นางสูญเสียสมบัติแทน

องค์ชายรองคังที่อยู่ข้าง ๆ ซึ่งไม่ได้คิดในทางนี้ เมื่อได้ยินวาจาของหลิงอวี๋ก็พลันพูดต่อเซียวหลินเทียนอย่างเยาะหยัน

“น้องสี่ นี่เป็นความผิดเจ้า! พวกเราคือครอบครัวแบบใด? ยังจะขาดเครื่องประดับดี ๆ ไม่กี่ชิ้นได้อีกรึ?”

มันจะทำให้คนที่ไม่เกี่ยวข้องคิดว่านางมีของล้ำค่าเพียงไม่กี่ชิ้นเพื่อรักษาหน้าหรือเปล่า?

ขณะที่เซียวทงยังคงคิดสับสนอยู่ ทันใดนั้นหลิงอวี๋ก็พูดขึ้นด้วยความประหลาดใจ

“เหตุใดพระพักตร์ขององค์หญิงหกดูไม่สู้ดีนักเพคะ? คงมิใช่ว่านอกจากของเพียงไม่กี่ชิ้นบนพระวรกายท่านแล้ว ก็จะไม่มีเครื่องประดับล้ำค่าอันอื่นอีกหรอกนะเพคะ…?!”

ขณะนางกล่าวก็ปิดปากไปด้วย ก่อนจะพูดด้วยหน้าเปี่ยมเห็นใจ “ในเมื่อเป็นเช่นนี้ องค์หญิงท่านก็คิดเสียว่าหม่อมฉันพลั้งปากไปเถิดเพคะ!”

เซียวทงโมโหต่อสีหน้าเห็นอกเห็นใจของหลิงอวี๋ จึงตวาดขึ้นฉับพลัน

“จะเป็นไปได้อย่างไร! เสด็จพ่อกับไทเฮาต่างทรงรักทรงเอ็นดูข้ามาก ภายในตำหนักของข้าสมบัติหายากอันใดก็ล้วนมีทั้งนั้น…!”

หลิงอวี๋ทำท่าไม่ค่อยอยากเชื่อ พลางกล่าวด้วยน้ำเสียงไม่แน่ใจนัก “เป็นเช่นนี้เองหรือ…?”

เซียวทงขบฟันพลางกล่าวฝืนยิ้ม

“แน่นอน! แค่สร้อยหินโมราเขียวนั้นเล็กน้อยนัก ข้ามีอีกอักโข! สิ่งที่ข้าสวมบนตัวนำมาเป็นรางวัลที่สามให้พวกจ้านั้นย่อมได้อยู่แล้ว!”