ยอดหมอหญิงทะลุห้วงเวลา นิยาย บท 551

แม้ว่าทุกคนจะนั่งใต้แสงตะวัน แต่ได้รับผลกระทบจากเสียงพิณหลิงอวี๋จนทำให้บางคนรู้สึกถึงความหนาว พลางมองนภาโดยสัญชาตญาณ นี่ฝนจะตกหรือ?

เสียงพิณตราตรึงในอารมณ์ของฝูงชน คล้ายดั่งพวกเขารับรู้ถึงลมที่กำลังหมุนวน จากไกลสู่ใกล้ จากช้าสู่เร็ว…

ลมแรงทวีโหมหนักขึ้นเรื่อย ๆ พัดจนเปลี่ยนสีนภาเป็นมืดสลัว ต้นไม้ใหญ่ถูกขุดรากถอนโคน หลังคาหญ้าถูกพัดกระพือ พัดพากรวดทรายปลิวว่อนทุกแห่งหน…

เนื่องเปลี่ยนการบรรเลงหลายครา บรรยากาศจึงค่อย ๆ มาถึงจุดสูงสุด!

ท่ามกลางพายุ ราษฎร ทหารต่างกอบกู้ทรัพย์สมบัติกันสุดชีวิต โดยการต่อสู้กับพายุไต้ฝุ่น…

ความเด็ดเดี่ยว ความกล้าหาญ และความไม่ย่อท้อ แรงกรีดเต็มขั้นกำลังสั่นสะเทือนบนสายพิณทั้งสอง!

ไม่มีผู้ใดสนใจการไล่นิ้วของหลิงอวี๋ มีเพียงไม่กี่คนที่สังเกตว่ามือทั้งสองข้างของหลิงอวี๋กำลังไล่ไปมาบนสายพิณทั้งสอง

ทุกคนถูกเสียงพิณพาเข้าท่ามกลางพายุพลางต่อสู้กับลมฝนอย่างสุดชีวี…

นอกจากแม่นางชางกับจ้าวเจินเจินก็ไม่มีใครสังเกตได้ว่าคล้ายมีสายพิณขาดเสียแล้ว…

ฝนตกห่าใหญ่ และเสียงกระโชกอันบ้าคลั่งของพายุไต้ฝุ่นกลบเสียงเล็ก ๆ นั้น…

แต่ละคนต่างแข่งกับเวลารีบระดมกำลังช่วยให้พ้นภัย จวบจนเสียงพายุค่อย ๆ เบาลง…

พายุไต้ฝุ่นผ่านไป ครั้นแล้วทำนองก็ดังขึ้นเป็นวงกว้าง!

เมื่อฟ้าหลังฝนมาถึง ราษฎรและทหารที่ร่วมด้วยช่วยกันต่างปรากฏรอยยิ้มบนใบหน้า…

อารมณ์ชื่นชมยินดีก็แพร่กระจายสู่ฝูงชนข้างล่างเวทีเช่นกัน…

รอยยิ้มเริงร่าบนหน้าของทุกคนราวกับเพิ่งฝ่าพายุมาด้วยกัน!

ครั้นเสียงพิณหยุดลงก็เกิดความเงียบฉี่ที่ข้างล่างเป็นเวลานาน เนื่องทุกคนยังตกอยู่ในภวังค์แห่งเสียงดนตรี…

ดูเหมือนว่าการต่อสู้กับพายุไต้ฝุ่นจะทำให้พวกเขาสิ้นแรง และพวกเขายังอยากเคลิบเคลิ้มไปกับความอบอุ่นของแสงแดด!

น้ำตาหลิงซวนอาบเต็มหน้า นางราวกับเห็นภาพบ้านแตกสาแหรกขาดจากภัยน้ำท่วมบ้านของตัวเอง…

ลู่หนานฟังแล้วก็ตาชื้นเช่นกัน เหมือนกับคิดถึงครอบครัวตัวเองเช่นหลิงซวนก็มิปาน จนถึงบัดนี้เขายังไม่รู้ความเป็นตายของน้องชายด้วยซ้ำ…

“แปะ​ ๆ ๆ…”

หลวงจีนอวี๋เป็นผู้นำปรบมือ เขากล่าวอย่างตื่นเต้นว่า

“ตลอดชีวิตของข้ามิเคยพบวิธีกรีดพิณเช่นนี้มาก่อน และมิเคยฟังเสียงพิณอันเลิศล้ำเช่นนี้มาก่อนด้วย! พระชายาอ๋องอี้ เจ้าทำให้ข้าได้เปิดหูเปิดตายิ่งนัก!”

“ข้าได้ฟังบทเพลงนี้ก่อนถูกฝัง ชีวิตนี้ก็นับว่ามิสูญเปล่าแล้ว! และผู้ที่ชนะการแข่งกรีดพิณคือเจ้าอย่างมิต้องสงสัย!”

“ช้าก่อน…” แม่นางชางพูดฉุนเฉียว “พระชายาอ๋องอี้ทำสายพิณขาดหมดแล้ว นางจะชนะมิได้!”

ฝูงชนข้างล่างมิได้สังเกตเห็นว่าสายพิณขาด เมื่อได้ยินถ้อยคำของแม่นางชางต่างก็ผงะกันไป

แต่แม่นางชางกลับพูดมีเหตุผลฉะฉาน

“การที่พระชายาอ๋องอี้ขอแสดงพิณสองคันพร้อมกัน มันก็คือการโกงอยู่แล้ว! และยิ่งไม่ต้องพูดถึงการทำสายพิณขาด นี่ไม่ใช่ความผิดพลาดของผู้ช่ำการกรีดพิณพึงทำ!”

“ฉะนั้น ข้าคิดว่าผู้ที่ชนะการกรีดพิณควรเป็นพระชายาคัง!”