ยอดหมอหญิงทะลุห้วงเวลา นิยาย บท 610

หลิงอวี๋แค่คิดถึงประโยชน์ของการมีลูกชาย แต่ก็ไม่ได้อิจฉาอะไร!

นางรู้สึกว่าเซียวหลินเทียนเองก็ไม่ใช่คนประเภทที่พึ่งพาลูกเพื่อรับตำแหน่งเช่นกัน!

เพียงแต่ นางกับเซียวหลินเทียนสามารถมองได้อย่างใจเย็น แล้วคนอื่น ๆ เล่า?

หลิงอวี๋หันไปมองพระชายาเว่ยโดยไม่รู้ตัว...

รถม้าของพระชายาเย่ถูกรถม้าของตำหนักองค์ชายเว่ยชนระหว่างทางไปถวายเครื่องหอม นางถึงได้ตกจากรถม้า!

นี่เป็นอุบัติเหตุจริง ๆ หรือ?

หากพระชายาเว่ยไม่อยากให้พระชายาเย่ให้กำเนิดลูกชายคนโตของราชวงศ์ แล้วได้รับความโปรดปรานจากจักรพรรดิอู่อัน นางก็อาจจะทำเรื่องเช่นนี้ขึ้นได้นี่!

แต่พระชายาเว่ยก็ไม่ได้ดูคล้ายคนโง่

แม้ว่าจะอยากจัดการกับพระชายาเย่ นางก็ไม่น่าจะใช้รถม้าของนางเองไปโจมตีรถม้าของตำหนักองค์ชายเย่สิ!

ขณะที่หลิงอวี๋กำลังคิดอยู่นั้น ก็ได้ยินเสียงกรีดร้องดังมาจากข้างในอีกครั้ง แต่เสียงนั้นอ่อนแรงลงกว่าก่อนหน้านี้มาก!

ไม่ดีแล้ว!

จู่ ๆ หลิงอวี๋ก็รู้สึกตื่นตระหนกขึ้นมา หากมีการสมรู้ร่วมคิดกันภายใน เช่นนั้นพระชายาเย่อาจจะสิ้นไปทั้งแม่ทั้งลูกได้!

หลิงอวี๋อยู่เฉยไม่ได้แล้ว นางก้าวไปเอ่ยกับองค์ชายเย่ที่หน้าซีดด้วยความกังวล

“องค์ชายห้า ให้หม่อมฉันเข้าไปดูดีหรือไม่ คนมากก็มีแรงมาก บางทีข้าอาจจะช่วยอะไรได้!”

ยังไม่ทันที่องค์ชายเย่จะพูดอะไร พระชายาเว่ยก็ชิงพูดก่อน

“พระชายาอ๋องอี้ แม่นางซือกับนางผดุงครรภ์สองคนที่องค์ชายห้าเชิญมาก็อยู่ข้างในกันหมด เจ้าอย่าเข้าไปวุ่นวายจะดีกว่า!”

“หมอทุกคนต่างก็มีวิธีการของตน เวลาเจ้ารักษาคนอื่นก็ไม่ชอบให้หมอคนอื่นเข้ามายุ่งมิใช่หรือไร?”

“สตรีคลอดบุตรก็เป็นเช่นนี้ ต้องทรมานอยู่เป็นวัน ๆ ถึงจะคลอดได้! ตอนข้าคลอดจ่างหนิง ก็กินเวลาหนึ่งวันหนึ่งคืนเต็ม ๆ จึงคลอดได้!”

“องค์ชายห้า มิต้องกังวลนะ คนดีสวรรค์ย่อมคุ้มครอง น้องสะใภ้ห้าจะต้องปลอดภัยทั้งแม่ทั้งลูกแน่นอน!”

ความคิดของนางยังคงติดอยู่กับความเข้าใจเกี่ยวกับหลิงอวี๋ก่อนหน้านี้ แม้ว่าช่วงนี้ชื่อเสียงของหลิงอวี๋จะดีขึ้นมากแล้ว แต่ฮูหยินจูก็ยังรู้สึกว่าหลิงอวี๋มีชู้จนมีลูกออกมา ซึ่งเป็นความประพฤติที่ไม่ดี!

“ไม่จำเป็นหรอก! ห้องคลอดสกปรก อย่าให้เท้าของพระชายาอ๋องอี้ต้องสกปรกเลยเจ้าค่ะ!”

ฮูหยินจูปล่อยมือของจูเฮ่าแล้วรีบก้าวขึ้นบันไดไป ขณะที่กำลังจะเปิดประตู ประตูก็เปิดออกก่อน

แม่นมที่แม่นางซือพามาด้วยเดินออกมา

ทันทีที่องค์ชายเย่เห็นก็รีบวิ่งไปเอ่ยถามอย่างกังวล “แม่นม พระชายาเป็นเยี่ยงไรบ้าง? แล้วลูกเป็นเยี่ยงไรบ้าง?”

แม่นมส่ายหัวด้วยใบหน้าเคร่งขรึมแล้วเอ่ย “พระชายามีเลือดออกมาก น้ำคร่ำก็ไม่เหลือแล้ว ทารกตายแล้วเพคะ!”

องค์ชายเย่ตะลึงทันที

แม่นมเอ่ยต่ออีก “แม่นางของหม่อมฉันบอกว่านางสามารถหาวิธีช่วยชีวิตพระชายาได้! เพียงแต่ ในภายภาคหน้าพระชายาจะไม่สามารถมีลูกได้อีกเพคะ!”

องค์ชายเย่ตกตะลึงไปทันที