ยอดหมอหญิงทะลุห้วงเวลา นิยาย บท 611

ฮูหยินจูตกใจมากจนเข่าทรุดลงไปกับพื้น ลูกคนแรกของจูหลานกับองค์ชายเย่ไม่มีชีวิตอยู่อีกต่อไปแล้ว

หากในภายภาคหน้าไม่สามารถมีลูกได้อีก เช่นนั้นลูกสาวของนางคงมีชีวิตแบบตายทั้งเป็นแน่นอน!

เมื่อจูเฮ่าเห็นดังนั้นก็รีบวิ่งเข้าไปพยุงมารดาของตนลุกขึ้นทันที

“คิดวิธีอื่นอีกมิได้หรือ?” จูเฮ่าเอ่ยถามอย่างร้อนใจ

เด็กคนนี้จากไป ในภายภาคหน้าก็มีลูกได้อีก ทว่าหากนางไม่สามารถมีลูกอีกต่อไป น้องสาวของตนจะต้องทุกข์ทรมานเป็นแน่!

ดูเหมือนว่า แม่นมจะได้เห็นสถานการณ์เช่นนี้มามากแล้ว นางจึงเอ่ยอย่างไร้ความปรานี

“แม่นางของข้าบอกว่าสามารถช่วยชีวิตพระชายาได้ก็เป็นผลลัพธ์ที่ดีที่สุดแล้ว! หากพวกท่านขอมากเกินไป นางทำให้มิได้หรอก!”

“ข้าขอเพียงให้หลานหลานมีชีวิตอยู่เท่านั้น! เจ้าไปบอกแม่นางซือให้รีบช่วยหลานหลานเสีย!” องค์ชายเย่กัดฟันตัดสินใจ

จู่ ๆ น้ำตาของฮูหยินจูก็ไหลลงมาอาบแก้ม ลูกสาวผู้น่าสงสารของนาง!

“หากแม่นางของข้าต้องช่วยชีวิตพระชายาไว้ ก็ทำได้เพียงต้องใช้ยาที่ดีที่สุด ยานี้แม่นางของข้าต้องรวบรวมและปรับปรุงด้วยความพยายามอย่างมาก ต้องจ่ายเงินมาห้าหมื่นตำลึง…”

“เงินมากเท่าใดข้าก็ให้ได้ รีบช่วยพระชายาเร็วเข้า!”

องค์ชายเย่โกรธมากจนอยากจะเตะแม่นมผู้เย่อหยิ่งผู้นี้!

เขาเป็นองค์ชายเย่จะขาดแคลนเงินหรือไร?

แม่นมยิ้มอย่างรวดเร็วพลางเอ่ย “เพคะ ๆ ๆ บ่าวจะบอกไปแม่นางซือประเดี๋ยวนี้เลย...”

เมื่อเห็นว่าบรรลุเป้าหมายแล้ว แม่นมก็ตอบตกลงแล้วเดินกลับเข้าไป

“น้องห้า! หากให้ข้ารักษา ทั้งทารกและแม่จะรอดทั้งหมด! หลังจากคลอดหนึ่งปี พระชายายังสามารถมีบุตรได้อีกด้วย!”

หลิงอวี๋ทนไม่ไหวอีกต่อไปแล้ว นางไม่สามารถนิ่งดูดายอยู่แล้วปล่อยให้เด็กที่ยังไม่ได้ลืมตาดูโลกตายไปเช่นนี้ได้!

นางทนดูไม่ได้ แม่นางซือที่ได้ชื่อว่าเป็นแพทย์ขั้นเซียนผู้นี้ ลิดรอนสิทธิที่จะเป็นแม่คนของสตรีผู้หนึ่งไปตลอดชีวิต!

คำพูดของหลิงอวี๋ราวกับก้อนหินขนาดใหญ่ที่ทำให้ทุกคนที่อยู่ตรงนั้นตกตะลึง!

แม่นมที่กำลังจะเข้าห้องคลอดไปก็ตกตะลึงหันกลับมาเช่นกัน

“องค์ชายห้า ทารกยังมีชีวิตอยู่! อย่างมากก็ยังอยู่ได้อีกเวลาครึ่งก้านธูป!”

“หากท่านมิให้หม่อมฉันช่วย! เช่นนั้นท่านก็เป็นผู้ที่ฆ่าทารกผู้นี้เสียเอง!”

องค์ชายเย่ทำอะไรไม่ถูกกับสิ่งที่แม่นางซือและหลิงอวี๋พูด เขาไม่รู้ว่าควรจะเลือกทางใด

พระชายาเว่ยก็กังวลอยู่ข้าง ๆ เช่นกันว่าองค์ชายเย่จะถูกหลิงอวี๋ยุยงให้เปลี่ยนใจ นางจึงเอ่ยด้วยความโกรธ

“น้องสะใภ้สี่ เจ้าไม่มีประสบการณ์ในการทำคลอด ก็อย่ามายุ่งวุ่นวายที่นี่!”

“ทารกตายแล้ว ก็ต้องคิดหาวิธีช่วยชีวิตแม่ไว้! ให้แม่นางซือรีบเอาศพออกมาทำความสะอาด หากสายเกินไปเกรงว่าน้องสะใภ้ห้าอาจมิรอดด้วย!”

หลิงอวี๋โกรธทันทีเมื่อได้ยินสิ่งนี้ พลางตะโกนใส่พระชายาเว่ยอย่างไม่เกรงใจ

“พระชายาเว่ย สิ่งที่ท่านพูดนี่ใช่สิ่งที่มนุษย์พูดกันหรือ? แม้ว่าข้าจะไร้ประสบการณ์ในการทำคลอด แต่ข้าก็เคยคลอดลูก และข้าก็เป็นหมอ! ข้าบอกว่าทารกยังมีชีวิตอยู่ก็แสดงว่าเขายังมีชีวิตอยู่!”

“หากพระชายาเว่ยหวังดีกับน้องสะใภ้ห้าจริง ๆ แม้จะมีความหวังเพียงน้อยนิดก็ไม่ควรยอมแพ้! แต่ท่านกลับคอยยุยงน้องห้าไม่ให้เชื่อข้า นี่ทำให้ข้าสงสัยในเจตนาของท่านแล้ว!”

“ท่านมิอยากให้น้องสะใภ้ห้าให้กำเนิดหลานชายคนโตของราชวงศ์มาแย่งชิงความโปรดปรานของจักรพรรดิไปจากท่านหญิงจ่างหนิงใช่หรือไม่เล่า?!”