ยอดหมอหญิงทะลุห้วงเวลา นิยาย บท 634

ขณะที่ทั้งสามกำลังออกไปดูว่าหลิงอวี๋จะช่วยชีวิตคนอย่างไร ก็เห็นเถาจื่ออุ้มเด็กหญิงตัวเล็ก ๆ วิ่งเข้ามา

มีคู่สามีภรรยาและเด็กชายร่างผอมบางคนหนึ่งตามหลังมาด้วย

หลิงอวี๋วิ่งไปข้างหน้า ผลักโต๊ะตัวเล็กที่อยู่ตรงหลุมไปไว้ข้าง ๆ แล้วให้เถาจื่อวางเด็กหญิงลงบนหลุม

เซียวหลินเทียนเห็นว่าใบหน้าของเด็กหญิงคนนั้นสกปรก ผมเผ้าตัดสั้นเหลือเพียงไม่กี่นิ้ว หากหลิงซวนไม่ได้บอกก่อนว่าเป็นเด็กผู้หญิง เขาคงคิดว่าเป็นเด็กผู้ชาย

“เถาจื่อ ไปเอาน้ำร้อนมา!”

หลิงอวี๋สั่งพลางตรวจชีพจรของเด็ก จากนั้นหลิงซวนก็ยื่นเครื่องวัดไข้ให้หลิงอวี๋อย่างให้ความร่วมมือ

อันเจ๋อหันไปเห็นรูปร่างหน้าตาของเด็กหญิงก็ตกตะลึงทันที

เด็กคนนี้อายุพอ ๆ กับหลิงเยวี่ย ใบหน้าซีดเซียวและผอมบาง เบ้าตาก็โบ๋ลึกลงไปด้วย

เสื้อผ้าที่นางสวมน่าจะเป็นของผู้ใหญ่ เป็นเสื้อตัวยาวที่มีรอยปะอยู่มากมายจนมองรูปแบบเดิมของเสื้อไม่ออกแล้ว

แขนและขาเล็ก ๆ ของเด็กหญิงที่โผล่พ้นเสื้อผ้าออกมา ราวกับกิ่งก้านของต้นไม้ที่บอบบาง ซึ่งดูเหมือนจะหักได้ทุกเมื่อ

เถาจื่อไปเอาน้ำมาแล้วร่วมมือกับหลิงซวนเช็ดหน้าของเด็กหญิง

กระทั่งตอนที่ถอดรองเท้าฟางของเด็กหญิงออก เซียวหลินเทียนกับอันเจ๋อต่างก็เห็นว่าเท้าสีชมพูของเด็กหญิงมีแต่ตุ่มน้ำเต็มไปหมด บางส่วนก็เปื่อยเน่าและมีเลือดออกด้วย

หัวใจของอันเจ๋อสั่นเทา เขาไม่เคยเห็นสถานการณ์ที่น่าเศร้าเช่นนี้ในเด็กเล็กถึงเพียงนี้มาก่อนเลย

“แม่เผิง รอยช้ำตรงท้องของเสี่ยวฮวาเกิดขึ้นได้เยี่ยงไร?”

หลิงอวี๋เห็นรอยช้ำขนาดใหญ่ที่ท้องของเด็ก ก็ขมวดคิ้วพลางเอ่ยถาม

สตรีที่เดินตามเข้ามาเช็ดน้ำตาพลางเอ่ย “เมื่อสองวันก่อนเสี่ยวฮวาไปขอทานแล้วถูกข้ารับใช้ของครอบครัวเขาเตะเจ้าค่ะ... เขา… เขาบอกเสี่ยวฮวาให้ไสหัวออกไป อย่ามาทำให้พื้นที่ของเจ้านายเขาสกปรก!”

“เสี่ยวฮวากลับมาก็บ่นปวดท้องอยู่ตลอด กลางคืนก็อาเจียนเป็นเลือดด้วย… ไม่รู้ว่านางบาดเจ็บข้างในหรือไม่... เราเองก็ไม่มีเงินจ้างหมอมาตรวจนาง!”

แม่เผิงทรุดกับพื้นทันทีที่ได้ยินเช่นนี้ จากนั้นน้ำตาแห่งความสิ้นหวังก็ร่วงหล่นลงมาทันที

พ่อเผิงเองก็ตัวสั่น พร้อมด้วยสีหน้าสิ้นหวังและโศกเศร้า

อันเจ๋อ เซียวหลินเทียนและเผยอวี้ต่างตะลึงแล้วจ้องมองเด็กหญิงด้วยสายตาที่ซับซ้อน

นางยังเด็กมากถึงเพียงนี้ ยังไม่ได้สนุกกับความงดงามของชีวิตอย่างเต็มที่เลย จะต้องเสียชีวิตแล้วหรือ?

“พวกเจ้าใจเย็นก่อน ข้าจะพยายามช่วยนางอย่างเต็มที่!”

หลิงอวี๋ยังคงตรวจเสี่ยวฮวาต่อ เสี่ยวฮวาถูกความเจ็บปวดปลุกให้ตื่น นางลืมตาขึ้นมาอย่างงุนงง

แม่เผิงเห็นเข้าก็รีบลุกขึ้นทันทีปาดน้ำตาแล้วเข้ามาลูบหัวเด็กหญิง พลางเอ่ยอย่างอ่อนโยน

“เสี่ยวฮวาเจ็บหรือไม่? หากเจ็บก็อดทนไว้หน่อยนะ พระชายากำลังรักษาเจ้าอยู่! นางเป็นแพทย์ชั้นเซียน ต้องรักษาเจ้าได้แน่!”