ยอดหมอหญิงทะลุห้วงเวลา นิยาย บท 635

เสี่ยวฮวาสูดหายใจเข้าแล้วมองหลิงอวี๋อย่างอ่อนแรง พลางเอ่ยเสียงแผ่วเบา

“พระชายา… ข้าไม่เจ็บ ข้าทนได้... ข้าไม่ต้องกินยาด้วยเจ้าค่ะ! ท่านไม่ต้องรักษาข้าหรอก!”

“น้องชายของข้ายังเด็ก เงินของท่านแม่ต้องเก็บไว้ซื้ออาหารให้เขา… และต้องเก็บไว้เป็นค่ารักษาท่านพ่อด้วย! ข้าทนได้เจ้าค่ะ!”

หลิงซวนอยู่ข้าง ๆ ได้ยินสิ่งนี้ก็ไม่สามารถควบคุมตัวเองได้อีกต่อไปแล้วร้องไห้ออกมา

นี่เด็กอายุเท่าไหร่เอง!

ได้รับบาดเจ็บสาหัสถึงเพียงนี้ แต่ยังคิดถึงน้องชายกับพ่อของตน ไม่ยอมให้แม่ใช้เงินรักษาตนอีก!

รู้ความมากเสียจนทำให้คนที่เห็นต้องปวดใจ!

เมื่อแม่เผิงได้ยินคำพูดของบุตรสาวตน ก็อดไม่ได้ที่จะหลั่งน้ำตาร้องไห้ออกมาอีกพลางเอ่ย

“ไม่ ๆ… อาการป่วยของพ่อนางยังเลื่อนออกไปได้อีกเจ้าค่ะ… เสี่ยวฮวายังเด็กมากเช่นนี้ อยู่กับพวกเราไม่เคยมีชีวิตที่ดีเลย… นางยังตายมิได้นะเจ้าคะ!”

“ข้ายอมแลกชีวิตของข้าเพื่อให้นางมีชีวิตอยู่… พระชายา โปรดช่วยนางให้ได้เถิดหนาเจ้าคะ…”

พ่อเผิงทิ้งไม้ค้ำยันแล้วคุกเข่าลงกับพื้น น้ำตาไหลอาบหน้าพลางเอ่ย

“เสี่ยวฮวา พ่อขอโทษ… หากมิใช่เพราะพ่อไร้ความสามารถ ก็ไม่มีทางให้เจ้าออกไปขอทานตั้งแต่อายุยังน้อยแล้วมาต้องประสบโชคร้ายเช่นนี้หรอก!”

“คนที่สมควรตายคือข้า… ควรให้ข้าแลกชีวิตกับนางต่างหาก…”

“พระชายา โปรดเมตตาช่วยนางด้วยเถิด… ข้ายอมทำทุกอย่างเพื่อท่าน ข้าทำได้ทุกอย่าง… ท่านรักษาลูกสาวของข้าให้ได้ด้วยเถิด!”

อันเจ๋อเห็นแล้วก็รู้สึกแสบจมูก เห็นพ่อแม่พยายามแลกอายุขัยของตนกับของเสี่ยวฮวา เขาซาบซึ้งกับความรักเช่นนี้มาก

“หลิงอวี๋ เจ้าช่วยนางเถิด ต้องใช้ยาดีอะไรก็ใช้ได้เลย เรื่องเงินข้าจะจ่ายให้พวกเขาเอง!”

เซียวหลินเทียน อันเจ๋อ และเผยอวี้อยู่ด้านข้างมองครอบครัวกอดกันร้องไห้ แล้วรอให้อารมณ์ของพวกเขาสงบลง

เซียวหลินเทียนถึงได้เอ่ยถาม “ลุงเผิง เมื่อครู่ข้าได้ยินจากพระชายาว่า พวกเจ้าหนีน้ำท่วมจากบ้านเกิดมาหรือ? เจ้าหน้าที่ท้องถิ่นได้รับเงินช่วยเหลือภัยพิบัติจากราชสำนักแล้วมิใช่หรือ? พวกเจ้ามิได้รับหรือ?”

ลุงเผิงเป็นหัวหน้าผู้ลี้ภัยกลุ่มนี้ เมื่อครู่เขาถามกับสุ่ยหลิงแล้ว จึงรู้ว่าไร่นานี้เป็นของท่านอ๋องอี้

พอได้ยินคำถามของเซียวหลินเทียน เขาก็คุกเข่าลงกับพื้น

“กระหม่อมขอตอบท่านอ๋องพ่ะย่ะค่ะ ทางราชสำนักได้จัดสรรเงินช่วยเหลือภัยพิบัติแล้ว แต่พอแบ่งมาถึงพวกเรา แต่ละครอบครัวได้เงินเพียงไม่กี่ตำลึงเท่านั้นพ่ะย่ะค่ะ!”

“น้ำท่วมทำลายพืชผลและบ้านเรือนของพวกเรา ทำให้ทั้งหมู่บ้านกลายเป็นคนไร้บ้าน เราไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากต้องเข้าเมืองเพื่อหาเลี้ยงชีพ… แต่มีคนมากสิ่งของน้อย หางานทำมิได้ เราจึงตัดสินใจออกจากบ้านเกิดไปหาทางอื่นพ่ะย่ะค่ะ!”

“ระหว่างทางใช่ว่าเรามิได้งานทำ แต่ทุกครั้งที่หาได้ไม่เจอพวกอันธพาลท้องถิ่นก็จะถูกข้าราชการท้องถิ่นขับไล่ไปในฐานะผู้ลี้ภัยพ่ะย่ะค่ะ!”

“ได้ยินมาว่ามีในเมืองหลวงมีโอกาสมากมาย เราจึงพาครอบครัวมาที่นี่กัน ไหนเลยจะคิดว่าเมืองหลวงจะเหมือนกับที่อื่น ๆ ที่หากไม่มีใบอนุญาตเดินทาง ก็หางานที่ดีมิได้พ่ะย่ะค่ะ!”