ยอดหมอหญิงทะลุห้วงเวลา นิยาย บท 641

หลิงหว่าน เจียงอวี้ และคนอื่น ๆ ก็ไม่กล้านินทาเช่นกัน จึงแยกกันไปช่วยหลี่ชุงจัดเครื่องยาสมุนไพรและยกชากับน้ำไปให้บรรดาแพทย์

หลิงอวี๋นั่งยุ่งอยู่กับการดูแลคนไข้ ตรวจคนไข้ติดกันไปหลายสิบคน ปากก็เลยแห้ง และยังปวดปัสสาวะด้วย

นางจึงให้คนไข้รอสักครู่แล้วตนลุกขึ้นวิ่งไปเข้าห้องน้ำชั่วคราวด้านหลัง

หลิงหว่านตามนางไปห้องน้ำ พอนางออกมาก็เอ่ยกับหลิงอวี๋

“ท่านพี่หลิงหลิง พี่เคยเห็นนางผู้นั้นหรือไม่? ฟางเจียอี๋ นางเป็นลูกพี่ลูกน้องของจ้าวเจินเจิน ดูสิ นางตามท่านอ๋องอี้ตลอดเลย!”

“ข้าสังเกตนางมานานแล้ว ตั้งแต่ที่นางมาก็เกาะติดท่านอ๋องอี้ตลอด นางชอบท่านอ๋องอี้หรือ?”

หลิงอวี๋มองไปทันทีที่นางพูดเช่นนั้น

เห็นหน้าศาลารับสมัครคนงานของกรมโยธาธิการ มีหญิงงามคนหนึ่งกำลังยกน้ำชามาให้เซียวหลินเทียน

หลิงอวี๋พอจะจำผู้หญิงคนนี้ได้ นางคือฟางเจียอี๋เป็นลูกพี่ลูกน้องของจ้าวเจินเจินจริง ๆ

ครั้งที่แล้วนางปรากฏตัวอย่างสง่างามในงานเลี้ยงชมบุปผาแต่ออกไปก่อนที่จะแข่งดนตรี หมากล้อม อักษรศิลป์และการวาดภาพ เหมือนว่านางจะมีเรื่องด่วนต้องไปทำ

สิ่งที่ทำให้หลิงอวี๋ประหลาดใจก็คือ ตั้งแต่ขาของเซียวหลินเทียนพิการ ในตำหนักนอกจากชิวเหวินซวงกับเสิ่นจวนแล้ว ไม่มีคุณหนูตระกูลใดเคยแสดงความรักต่อเซียวหลินเทียนเลย

ฟางเจียอี๋ผู้นี้ตามเกาะติดเซียวหลินเทียนเช่นนี้ หรือว่านางจะชอบเซียวหลินเทียนจริง ๆ?

หลิงอวี๋รู้สึกไม่สบายใจเล็กน้อย แต่แล้วก็คิดถึงเรื่องหนึ่ง เซียวหลินเทียนได้ตัดสินใจว่า ในภายหน้าจะแยกทางกับตนแล้ว การที่มีสตรีมาชื่นชอบเขานั้นก็เป็นสิทธิ์ของเขา!

เหตุใดตนจะต้องสนใจด้วยเล่า!

“ท่านพี่หลิงหลิง ท่านมิโกรธหรือ?”

หลิงหว่านเอ่ยถามอย่างระมัดระวัง “ข้าได้ยินมาว่า ท่านพี่กับท่านอ๋องอี้คิดจะหย่าร้างกัน เรื่องจริงหรือ?”

“ใครบอกเจ้า?” หลิงอวี๋เอ่ยถามอย่างสบาย ๆ

“ท่านพี่หลิงหลิง อย่างไรบามนี้ท่านพี่ยังคงเป็นพระชายาอ๋องอี้อยู่ สตรีหน้าด้านผู้นั้นยังกล้ามาเกาะติดท่านอ๋องอี้ต่อหน้าท่านพี่อีก! เอาเช่นนี้ดีหรือไม่ ข้าจะไปด่านางสักหน่อย?”

หลิงอวี๋ยิ้มพลางเอ่ย “เอาเถิด ในที่สาธารณะเช่นนี้เจ้าจะทำสิ่งใดได้! อีกทั้งท่านอ๋องเองก็ไม่แน่ว่าจะชอบนาง! เจ้าอย่ากังวลไปเลย!”

“จะทำลายภาพลักษณ์ของเจ้าเพื่อคนเช่นนี้ เจ้ายังอยากแต่งงานอยู่หรือไม่เล่า?”

“จริงสิ เมื่อครู่อันซินพูดอะไรกับเจ้ารึ? ไฉนเจ้าถึงหน้าแดงปานนั้นเล่า?”

หลิงหว่านหน้าแดงอีกทันที พลางหันหน้าหนีอย่างเก้ ๆ กัง ๆ “มะ… ไม่ได้พูดสิ่งใดเลย!”

หลิงอวี๋ยื่นมือไปจิ้มหน้าผากของนางเบา ๆ

“ชิ แม้แต่กับข้ายังปกปิดอีก ยังเห็นว่าข้าเป็นพี่สาวของเจ้าหรือไม่?”

หลิงหว่านรีบเอ่ยขอความเมตตา “ท่านพี่ ยังมีคนไข้รอการรักษาของท่านอยู่หนา! รีบเข้าไปเร็ว วันหลังข้าค่อยบอกท่าน!”